6. Nawrócenie Świętego Pawła

Świętość Pawła Apostoła miała swój początek w jego nawróceniu. Czym jest nawrócenie? Jest zmianą, jest modyfikacją drogi, jest wejściem w nowy sposób życia. Dokonuje się przez: przemianę myśli, pragnień i czynów: czyli nawrócony zaczyna darzyć szacunkiem to, czym wcześniej gardził i zaczyna gardzić tym, co wcześniej cenił. Nawrócenie nie dokonuje się tylko i wyłącznie poprzez zmianę religii czy porzucenie drogi wad i grzechów: może mieć miejsce również wtedy, gdy człowiek powoli pozbywa się niektórych swoich wad. Nawraca się ten, kto z krnąbrnego staje się posłusznym, kto był leniem, a staje się pracowity, kto był zimny, a teraz płonie zapałem, kto pychę zamienił na pokorę. W tym sensie Kościół każdego dnia w usta swoich kapłanów kładzie tę modlitwę: "Panie, pozwól nam się nawrócić". Czcigodny Olier (Jean-Jacques Olier [1608-1657]) często prosił o nawrócenie i podejmował jego postanowienie.

2. Nawrócenie św. Pawła (Dz 9, 1-30) było tak niezwykłe, tak pełne i tak trwałe, że Kościół postanowił wspominać je poprzez specjalne święto, które ma być uroczyście obchodzone na całym świecie. Było ono bardziej niezwykłe niż nawrócenie Piotra czy św. Augustyna, ponieważ towarzyszył mu cud, kiedy to Jezus rzucił go na ziemię na drodze prowadzącej do Damaszku, a był on jeszcze wtedy tak bardzo przekonany o prawdziwości swojej religii, że stał się prawdziwym i niezłomnym prześladowcą Kościoła. Jego nawrócenie dokonało się tak nagle, że nawet Ananiasz i Apostołowie nie chcieli w nie uwierzyć. Było tak pełne, że natychmiast zaczął głosić Jezusa Chrystusa z taką mocą, z takim przekonaniem i zapałem, z jakimi wcześniej przynaglał faryzeuszów, aby zabili św. Szczepana i wtrącali do więzień chrześcijan. Było tak stałe, że nigdy później nie miał ani chwili zwątpienia, ani w czasie długich dni samotności, ani podczas podróży misyjnych, ani w więzieniach.

3. Święty Paweł, wzywając Hebrajczyków do nawrócenia, mówił im: "Miejcie wielką ufność w Bożym miłosierdziu (por. Hbr 4,16), idźcie naprzód ze szczerym uczuciem: noście w sobie mocną wolę czynienia lepiej. Kto miałby na sumieniu ciężkie grzechy, powinien dobrze się wyspowiadać i radykalnie zmienić".

A inni? Niech określą swoją główną wadę i wsparci radą spowiednika niech wypowiedzą jej wojnę, która nie zna pokoju: dzień po dniu trzeba się modlić, postanawiać, czynić rachunek sumienia, tydzień po tygodniu zdawać sprawę spowiednikowi; wielkie czuwanie, stała i gwałtowna walka. Czasem potrzeba będzie długich lat; ale możliwe jest osiągnięcie cnoty jej przeciwnej, czy to będzie wiara, pokora, czy posłuszeństwo. Jakakolwiek by nie była: pewne jest to, że w praktyce niemożliwe jest, aby w pełni posiąść jakąś cnotę i nie zdobyć wraz z nią równocześnie wielu innych.

PRZYKŁAD. Fakt nawrócenia św. Pawła. Szaweł, późniejszy Paweł, przekonany o prawdziwości religii żydowskiej, chciał wydać na śmierć wszystkich chrześcijan. Otrzymawszy zgodę na podróż do Damaszku i na to, by wtrącić do więzienia każdego chrześcijanina, którego tam znajdzie, udał się tam w towarzystwie żołnierzy. Niedaleko Damaszku zupełnie nieoczekiwanie otoczył go nieopisany blask światła i spadając na ziemię, usłyszał głos, który mówił: "Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?". Odpowiedział: "Kim jesteś, Panie?". I usłyszał w odpowiedzi: "Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz". Zdumiony i pełen lęku zapytał: "Panie, co chcesz, abym czynił?" Odpowiedział mu Pan: "Idź do miasta, tam powiedzą ci, co masz robić". Jego towarzysze słyszeli, ale nie wiedzieli: Podnieśli Szawła, który stracił wzrok, i zaprowadzili go, trzymając za ręce, aż do Damaszku. Przez trzy dni modlił się i pościł. W końcu Pan zesłał na swojego ucznia Ananiasza wizję, w której kazał mu, aby odszukał Szawła w gospodzie i bez żadnej obawy udzielił mu chrztu. I tak zrobił Ananiasz: Szaweł przyjął chrzest, odzyskał wzrok i został napełniony Duchem Świętym i mądrością. Od tego dnia był najbardziej gorliwym pośród Apostołów naszego Pana Jezusa Chrystusa (por. Dz 14,13 nn).

w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 67-69.