28. Jezus Chrystus jest centrum wszechświata

Ewangelia głoszona przez św. Pawła nie pochodzi od ludzi, ale od Boga: św. Paweł nie głosił ludzkiej wiedzy ani nie posługiwał się słowem i metodami opartymi na ludzkiej mądrości, "aby nie uczynić próżnym Krzyża Jezusa Chrystusa".

Nauczanie św. Pawła pełne jest jednak rzeczy trudnych i nadprzyrodzonych. Święty Jan Chryzostom od razu daje nam klucz, tajemnice, która pozwala na wejście w nie i ich interpretację: kochać św. Pawła. Im bardziej się go kocha, tym bardziej się go rozumie; im więcej go kochamy, tym skuteczniej wchodzimy w tajemnice jego serca i uczestniczymy w nich, w mądrości jego duszy, w skarbcu jego ducha i możemy rozumieć i zmieniać siebie samych, stając się do niego podobnymi.

Będziemy medytować najważniejsze nauczanie św. Pawła, konkluzje, które wyprowadzał dla siebie i dla nas, a także praktyczne ich zastosowanie, którego musimy się uczyć. A najważniejsze nauczanie św. Pawła to: odnowić każdą rzecz w Jezusie Chrystusie.

1. Święty Paweł naucza, że Jezus Chrystus jest centrum wszechświata

To nauczanie jest deklaracją historyczną. Najwięksi wrogowie Kościoła jeszcze dzisiaj są przekonani, że chrześcijaństwu należy przeciwstawić tę dziwną przeszkodę: religia Jezusa Chrystusa jest teorią i tylko teorią. Święty Paweł już dwadzieścia wieków temu sprawiał, że ze zdumienia otwierały się ich usta i udowadniał im ich ignorancję historyczną: religia chrześcijańska jest historią świata, Jezus Chrystus stanowi centrum historii.

"Niezwykłe bogactwo łaski Bożej wylało się na nas w postaci nieskończonej mądrości i roztropności, aby ukazana została tajemnica Jego miłości, która objawi się na końcu czasów, aby wszystko odnowić w Jezusie Chrystusie".

Święty Paweł chce powiedzieć: wszystkie wieki, wszystkie imperia i cała historia przed Jezusem Chrystusem miały miejsce po to, aby przygotować świat na przyjście Ewangelii: wieki następujące po Nim są rozwinięciem Ewangelii, a wieki przyszłe będą historią rozwoju Ewangelii.

Dzięki wierze wiemy, że czas jest dostosowany do Jezusa Chrystusa, centrum historii: Jezus Chrystus jest sercem wszystkich wieków. Podobnie jak cała krew wypływa z serca i dociera do każdej tkanki, w ten sam sposób każde dobro wychodzi od Jezusa Chrystusa. Jezus jest rządcą wszystkiego, i to oznacza greckie znaczenie Jego imienia; wszystkim zarządza i kieruje, wszyscy ludzie, wszystkie czasy i narody są od Niego zależne.

To nauczanie jest zasadą teologiczną i filozoficzną. Jest ono parafrazą słów Jezusa: "Ja jestem krzewem, wy latoroślami, kto trwa we Mnie, przynosi owoc obfity i beze Mnie nic nie możecie uczynić". Nie ma mądrości poza tą, która pochodzi od Jezusa Chrystusa: "To, co nie pochodzi od Jezusa - mówi św. Paweł - jest ignorancją, stratą, nieczystością".

"Od Niego wszystko, dla Niego wszystko, w Nim wszystko". To nauczanie jest fundamentem doktryny św. Pawła.

Na nim opiera i z niego wyprowadza pozostałe tezy dotyczące Kościoła, usprawiedliwienia, wiary, ofiary chrześcijańskiej, życia codziennego...

I dlatego konkluduje, mówiąc: "Jezus Chrystus jest wszystkim w każdej rzeczy", jest w głębi, jest w środku, jest nad i dokoła wszystkich rzeczy: "potrzeba zatem, aby On królowa".

2. Zastosowanie nauczania św. Pawła

Pierwsze zastosowanie św. Paweł odnosi do samego siebie i całe swoje życie wzoruje na następujących kwestiach: został pochwycony przez Chrystusa; naśladuje Chrystusa; żyje Jezusem Chrystusem.

Święty Paweł pragnie również dla nas uchwycić najpiękniejsze sposoby zastosowania tej nauki: "Moje dzieci, ponownie w bólach was rodzę, aż Chrystus ukształtuje się w was!" (por. Ga 4,19). "Przyobleczcie się w Jezusa Chrystusa, myślcie jak Jezus Chrystus, naśladujcie Jezusa Chrystusa, kochajcie Jezusa Chrystusa, ponieważ jeśli ktoś nie ma miłości do Niego, jest stracony, miejcie pokorę Jezusa Chrystusa i niech zawsze będzie z wami łaska Jezusa Chrystusa".

Naprawdę dobrze by było odwzorować całą część praktyczną, przez którą św. Paweł nas zachęca, ponieważ cała praktyka życia chrześcijańskiego jest nadprzyrodzonym pięknej duszy, jesteśmy podobni do Jezusa Chrystusa: i w imię Jezusa Chrystusa św. Paweł więcej niż trzysta razy pisze to w swoich listach z nieskończenie wielkim szacunkiem i wyjątkowym namaszczeniem.

Zastosowanie dla nas

Najbardziej naturalnym dla nas zastosowaniem, tym, które oddaje cześć św. Pawłowi i które sprawia, że stajemy się inteligentnymi uczniami, powinno być to: kochać Jezusa Chrystusa, czytać Ewangelię, nawiedzać Boskiego Mistrza w najświętszej Eucharystii.

To właśnie: ale jest inne zastosowanie, bliższe nam, które jest drogą prowadzącą do tego, o czym była mowa wcześniej. Być ze św. Pawłem, kochać św. Pawła, być czcicielami św. Pawła.

Kto odnalazł św. Pawła, odnalazł Jezusa Chrystusa: serce św. Pawła jest sercem Jezusa Chrystusa. Święty Paweł nas ustanawia, buduje nas i ukorzenia; Duch Święty pozwala mu mówić: "Fundamentem jest Jezus Chrystus, a ja jestem mądrym architektem, który na Nim buduje". Zatem ten, kto trwa w jedności ze św. Pawłem, jest prawy w swoich sprawach: prawy w myśleniu, prawy w duchu i w tym, co dla nas ma podstawowe znaczenie, czyli prawy w doktrynie. Jesteśmy sługami prawdy.

Kto jest czcicielem św. Pawła, idzie najkrótszą drogą do świętości, ponieważ św. Paweł buduje go na Chrystusie w taki sposób, że łaska spływa na niego najlepszymi i najszerszymi kanałami.

Święty Jan Chryzostom mówi: "Wielu błądzi, wielu popełnia ciężkie grzechy: trwajcie przy św. Pawle, a będziecie wybawieni od błędu i grzechu".

Raz jeszcze zróbmy rachunek sumienia: my, którzy otrzymaliśmy od Boga św. Pawła jako patrona... czy wyrządzamy może tę krzywdę Bogu... Nabożeństwo do św. Pawła jest miłosierdziem Bożym.

PRZYKŁAD. W czasach św. Pawła Ateny były intelektualną stolicą pogańskiego świata. Na Areopagu miało swoją siedzibę najwyższe gremium najlepszych filozofów i polityków, pisarzy, prawników, którzy osądzali i zajmowali się najbardziej wzniosłymi rzeczami.

Paweł na miejskim placu przedstawił wiarę chrześcijańską. Ludzie lekkiego ducha wyśmiali go, ale niektórzy, bardziej poważni, zaprosili go, aby przedstawił nową doktrynę na Areopagu.

Przyjął zaproszenie i poszedł tam. Żadne inne miejsce tak jak ta wyżyna pogańskiej cywilizacji nie nadało mu bardziej pociągającego wizerunku.

Paweł miał natomiast serce pełne Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego i cały jego duch przepełniony był troską o zbawienie dusz, które miał przed sobą, przedstawił im więc cała prawdę katolicką.

"Głoszę wam Boga, którego czcicie, nie znając Go: w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy; on będzie sądził świat przez człowieka, którego powołał".

Zebrani na Areopagu bez żadnej refleksji śmiali się z niego, ale Paweł pozyskał najmądrzejszych spośród nich: Dionizego, kobietę o imieniu Damaris i wielu innych, któzy tam byli. Podeszli oni do Pawła i przyjęli wiarę.

W ten sposób w Atenach powstała wspólnota chrześcijańska stworzona przez pokornych wielkich ludzi.

Dionizy Areopagita był pierwszym biskupem Aten, napisał przepiękne teksty na temat hierarchii niebieskiej, którą objawił mu św. Paweł. Później był pierwszym biskupem Paryża i tam poniósł męczeńską śmierć".

Akt czci: Powtarzać często w ciągu dnia pozdrowienie: "Niech będzie pochwalny Jezus Chrystus".

Akt strzelisty: Święty Pawle Apostole...

w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 139-143.