20. Święty Paweł apostoł czynu

[1.] Gorliwość o zbawienie dusz sprawiła, że prawdziwi apostołowie doszli do wniosku, iż do realizacji tego zadania potrzebnych jest wiele dzieł, które będą wspomagać duchowieństwo i głoszenie słowa, chodzi tutaj o dobrą propagandę. W naszych czasach powstały: Dzieło Krzewienia Wiary i Dzieło Świętego Dzieciństwa dla rozpowszechniania Ewangelii na całym świecie; Dzieło Krucjaty dla umierających, którego celem jest wypraszanie łask dla ludzi konających; Unia Ludowa, która ma na celu kierowanie i koordynowanie walki katolików z koalicją socjalistów, anarchistów, liberałów i masonów; Unia Wyborcza, która ma zapewnić, że władzę w Prowincji i w samorządach będą pełnić ludzie o prawych sumieniach; Unia Młodzieży Katolickiej, mająca na celu zapobieganie upadkom moralnym wśród ludzi młodych; Unia Kobiet Katolickich, stawiająca sobie za cel katolicką formację kobiet; Unia Ekonomiczna, która chce ocalić siły demokratyczne i ludowe z ucisku lichwiarzy i socjalistów; Pobożna Unia na rzecz częstej Komunii św.; Świętopietrze itd.

[2.] Święty Paweł w swej niezrównanej gorliwości o religię chrześcijańską potrafił wcielać w życie swoje pomysły i rozwijać swoje dzieła, robiąc wszystko, aby wszyscy mogli być zbawieni. W Jerozolimie zapanował niewyobrażalny głód, ludzie nie mieli nawet chleba, wielu żywiło się tylko ziołami. Święty Paweł zebrał więc w wielu regionach wielkie daniny, które pomogły cierpiącym głód, ale także i przede wszystkim ułatwiły zmianę w postrzeganiu przez Żydów chrześcijaństwa oraz przyczyniły się do łatwiejszej pracy ewangelizacyjnej na tym terenie. Sobór w Jerozolimie, nazywany apostolskim, miał fundamentalne znaczenie dla późniejszych losów Kościoła: jego owoce zbieramy również dzisiaj. Został on zwołany przez św. Piotra, ale możemy powiedzieć, że to św. Paweł niejako go zainicjował, gdyż przedstawił do dyskusji własne kwestie i potem zatroszczył się o to, aby były wcielone w życie.

Jednym z najbardziej mądrych postanowień Kościoła, jednym z jego dzieł, jedną z najbardziej pożytecznych dla zbawienia dusz organizacji było ustanowienie diecezji, na czele których stawia się ludzi mądrych i gorliwych. Są one niczym ogniska, z których emanuje i rozświetla wszystko wokół duch chrześcijański, czyli wiara i moralność. W każdym miejscu dzieło św. Pawła wyglądało w ten sposób: głosić, zorganizować diecezję, uformować duchowieństwo, na czele którego stanie święty biskup. Dzięki tej metodologii ustanowił on Kościoły, które były mocnym oparciem w czasie wielkich prześladowań, a także stanowiły fundament, dzięki któremu odparte zostały herezje.

[3]. Już w czasach św. Pawła, ale szczególnie dzisiaj, organizacja jest najważniejszym dziełem pośród wszystkich dzieł: jedność i siła. Tysiąc ludzi dobrej woli, którzy nie są zorganizowani, nie ma tyle siły, ile dziesięciu ludzi działających razem. Dziś zadaniem papieża jest ustanawianie czy zatwierdzanie, dodawanie odwagi, polecanie, głoszenie, umacnianie dzieł, które wyżej zostały wspomniane. Czasami katolicy są głusi, jak to miało miejsce na przykład we Francji, gdzie za późno, ale zorientowali się, że błąd leży po ich stronie. Kiedy będzie posłuszeństwo, wówczas będzie można cieszyć się najlepszymi owocami. Nie dyskutujmy, ale róbmy swoje: idźmy za sztandarem papieża, z pokorną i stałą uległością. Wspierajmy drukiem i słowem Unię Ludową, Unię Ekonomiczną, Unię Kobiet Katolickich. Zaangażujmy się w Unię Młodzieży Katolickiej, w Apostolstwo Modlitwy, w Krucjatę na rzecz umierających, w dzieło modlitwy za dusze czyśćcowe i wiele innych, które możemy wspierać.

Nasze poparcie nie może być czysto formalne, ale musi to być żywe działanie, pełne ducha.

PRZYKŁAD. Dziełem, które najlepiej ukazuje ducha św. Pawła, który był pełen miłości do swoich dzieci i gorliwości o nie, były jego wizyty. Po założeniu lokalnej wspólnoty Paweł odchodził w inne miejsce, aby tworzyć nowe Kościoły. Po kilku latach powracał, aby odwiedzić swoje duchowe dzieci. W ten sposób odbywały się jego podróże apostolskie, które wymagały od niego wielkiego poświęcenia, ale dawały również ogromną radość i przynosiły wielkie owoce duchowe u nowo nawróconych. Co robił św. Paweł podczas tych odwiedzin? Przede wszystkim starał się umacniać chrześcijan w wytrwałości, ponieważ żyjąc pośród pogańskiego zepsucia, narażeni byli na wielkie i liczne trudności. Następnie podejmował kwestię uchybień zaistniałych podczas jego nieobecności, co też działo się niejako naturalnie z powodu ignorancji religijnej wiernych. Na koniec ustanawiał nowe diecezje, rozszerzał ich terytorium, ustanawiał nowych kapłanów. Niewiarygodne wręcz jest to, jak bardzo był on tam upragniony i oczekiwany. Kidy szykował się do opuszczenia Efezu i ludzie wiedzieli, że już go więcej nie zobaczą, płakali, rzucali mu się na szyję i modlili się za niego.

W ten sposób poprzez dzieło apostolskich odwiedzin przemierzał świat, rozsiewając wszędzie to dobro, które dziś jest rozsiewane poprzez wizyty biskupów w naszych parafiach; ale jego dobroć, mówiąc ogólnie, była większa, największa.

w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 113-115.