18. Duch Jezusa Chrystusa
"Czy nie wiecie, że wasze ciało jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was? Maciej Go od Boga i nie należycie już do siebie?" (1 Kor 6, 19).
1. Duch Św[ięty] jest darem niestworzonym, który jest źródłem darów stworzonych. "Dar Boga najwyższego". "Miłość Boga (dar stworzony) została rozlana w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany (dar niestworzony)" [Rz 5,5].
Łaska jest życiem nadprzyrodzonym, które czyni nas żyjącymi życiem Bożym; i zdolnymi do przynoszenia owoców i pełnienia dzieł życia wiecznego.
Święty więc okazuje się dusza, ciałem, Ducha Świętym.
Są trzy rodzaju życia: albo króluje i rozkazuje ciało i mamy wtedy homo animalis, albo króluje i rozkazuje rozum i mamy homo rationalis; albo żyje i działa Duch i mamy dziecko Boże. "Wierzę w Ducha Świętego... Ożywiciela".
2. Narodzenie: na sposób Chrystusa, Syna Bożego z natury; "Duch Święty zstąpi na ciebie, dlatego..."; tak samo my "z wody i z Ducha Świętego..." rodzi się przybrane dziecko Boga, którego św. Paweł nazywa świętym: "Ten Duch zaświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Boga (Rz 8,16). We chrzcie egzorcyzmuje się Szatana, aby uczynił miejsce Duchowi Świętemu: "ustąp miejsca Duchowi Świętemu".
Święty Tomasz: "Chrystus został poczęty w świętości przez Ducha Świętego, aby z natury swojej był Synem Bożym; wszyscy inni zostali uświęceni przez Ducha Świętego, aby stali się przybranymi dziećmi Boga".
3. Wzrasta.
Jak można zniszczyć i jak należy karmić życie Ducha? Niszczy się je proporcjonalnie do tego, jak ktoś się humanizuje, naturalizuje albo gorzej, jeśli staje się "homo animalis". "Ducha nie gaście" [1 Tes 5,19]; "nie zasmucajcie Ducha Świętego" [Ef 4,30].
Odżywia się je na miarę, z którą przyciąga się Ducha Bożego; to znaczy praktykuje się życie wewnętrzne.
Duch Święty prowadzi duszę do świętości przez wiarę, nadzieję, miłość, cnoty wlane, światło niebieskie, natchnienia itd.
Siedem darów to nie są natchnienia ani cnoty; lecz dyspozycje, które skłaniają duszę, aby odpowiadała na natchnienia i praktykowała cnoty wlane.
Mądrość = smakowite poznanie rzeczy duchowych: "recta sapere"; Rozum = "intus legere" [czytać w głębi]; Rada = "Co chcesz, abym uczynił?"; Wiedza = od stworzeń prowadzi do Stwórcy; Moc = "siła z wysoka", Pobożność = prowadzi do rozważania Boga Ojca i daje ufność; Bojaźń = lęk, aby nie obrazić Boga.
4. Dzieło: "Ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi" [Rz 8,14].
Apostolstwo jest owocem Ducha Świętego. W synagodze w Nazarecie Jezus do siebie odnosi słowa Izajasza: "Duch Pana nade mną, bo mnie namaścił, abym ubogim głosił Dobrą Nowinę. Posłał mnie, abym ogłosił więźniom wyzwolenie, a niewidomym przejrzenie, abym zniewolonych uczynił wolnymi...". Powiedział bowiem: "Dziś wypełniło się Pismo, które słyszeliście" [por. Łk 4, 17-21]. Namaszczenie jest złączeniem natur [boskiej i ludzkiej] w jedności osoby.
Dzień Pięćdziesiątnicy: "[Apostołowie] zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić różnymi językami" [Dz 2,4].
Na J[ezusa C[hrystusa] zstąpił Duch Święty w postaci gołębicy; i bym to znak dla rozpoznania Mesjasza: "Mesjaszem jest ten, na kogo zstąpi Duch Święty".
Złożenie ofiary: "Chrystus... przez Ducha wiecznego sam siebie złożył jako nieskalaną ofiarę Bogu" [Hbr 9,14].
Radość: "W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym" [Łk 10,21].
Myśli: w jaki sposób myśli o życiu, o stanie zakonnym, o kapłaństwie.
Modli się = "Sam Duch wstawia się za nami" [Rz 8,26].
Chce = Wszystkie dobra przychodzą do przełożonych.
Mówi = "Jeśli ktoś przemawia, niech przekazuje słowo Boże" [1 P 4,11].
Działa: w niebie, w czyśćcu, na całej ziemi. Biorę od Boga, liczę na Boga, szukam Boga.
Święty Tomasz: "Chrystus został poczęty w świętości przez Ducha Świętego, aby z natury swojej był Synem Bożym; wszyscy inni zostali uświęceni przez Ducha Świętego, aby stali się przybranymi dziećmi Boga".
3. Wzrasta.
Jak można zniszczyć i jak należy karmić życie Ducha? Niszczy się je proporcjonalnie do tego, jak ktoś się humanizuje, naturalizuje albo gorzej, jeśli staje się "homo animalis". "Ducha nie gaście" [1 Tes 5,19]; "nie zasmucajcie Ducha Świętego" [Ef 4,30].
Odżywia się je na miarę, z którą przyciąga się Ducha Bożego; to znaczy praktykuje się życie wewnętrzne.
Duch Święty prowadzi duszę do świętości przez wiarę, nadzieję, miłość, cnoty wlane, światło niebieskie, natchnienia itd.
Siedem darów to nie są natchnienia ani cnoty; lecz dyspozycje, które skłaniają duszę, aby odpowiadała na natchnienia i praktykowała cnoty wlane.
Mądrość = smakowite poznanie rzeczy duchowych: "recta sapere"; Rozum = "intus legere" [czytać w głębi]; Rada = "Co chcesz, abym uczynił?"; Wiedza = od stworzeń prowadzi do Stwórcy; Moc = "siła z wysoka", Pobożność = prowadzi do rozważania Boga Ojca i daje ufność; Bojaźń = lęk, aby nie obrazić Boga.
4. Dzieło: "Ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi" [Rz 8,14].
Apostolstwo jest owocem Ducha Świętego. W synagodze w Nazarecie Jezus do siebie odnosi słowa Izajasza: "Duch Pana nade mną, bo mnie namaścił, abym ubogim głosił Dobrą Nowinę. Posłał mnie, abym ogłosił więźniom wyzwolenie, a niewidomym przejrzenie, abym zniewolonych uczynił wolnymi...". Powiedział bowiem: "Dziś wypełniło się Pismo, które słyszeliście" [por. Łk 4, 17-21]. Namaszczenie jest złączeniem natur [boskiej i ludzkiej] w jedności osoby.
Dzień Pięćdziesiątnicy: "[Apostołowie] zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić różnymi językami" [Dz 2,4].
Na J[ezusa C[hrystusa] zstąpił Duch Święty w postaci gołębicy; i bym to znak dla rozpoznania Mesjasza: "Mesjaszem jest ten, na kogo zstąpi Duch Święty".
Złożenie ofiary: "Chrystus... przez Ducha wiecznego sam siebie złożył jako nieskalaną ofiarę Bogu" [Hbr 9,14].
Radość: "W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym" [Łk 10,21].
Myśli: w jaki sposób myśli o życiu, o stanie zakonnym, o kapłaństwie.
Modli się = "Sam Duch wstawia się za nami" [Rz 8,26].
Chce = Wszystkie dobra przychodzą do przełożonych.
Mówi = "Jeśli ktoś przemawia, niech przekazuje słowo Boże" [1 P 4,11].
Działa: w niebie, w czyśćcu, na całej ziemi. Biorę od Boga, liczę na Boga, szukam Boga.
Do Jezusa Mistrza
Adoruję Twoje słowo: "Będę prosił Ojca i da wam innego Wspomożyciela" [1 14,16].
"Będzie lepiej dla was, abym odszedł. Jeśli nie odejdę, nie przyjdzie do was Wspomożyciel; jeśli zaś odejdę, poślę Go wam" [J 16,7].
"Po swoim przyjściu On - Duch Prawdy - poprowadzi was ku pełnej prawdzie" [por. J 16,13].
"Przypomni wszystko, co wam powiedziałem" [J 14,26].
"Bracia moi umiłowani, bądźcie więc wytrwali, niezachwiani, bez reszty oddani dziełu Pana. Zawsze pamiętajcie, że dzięki Panu wasz trud nie jest daremny" (1 Kor 15,58). "Wiemy, że kiedy namiot, w którym mieszkamy tu na ziemi, zostanie zwinięty, otrzymamy od Boga jako mieszkanie budowlę niewzniesioną rękami, lecz wieczną, w niebie" (2 Kor 5,1).
"Nie wpatrujcie się więc w to, co widzialne, ale w to, co niewidzialne" [2 Kor 4,18].
"Dlatego nie zniechęcamy się i chociaż nasz człowiek zewnętrzny niszczeje, to nasz człowiek wewnętrzny odnawia się każdego dnia. Nasze obecne niewielkie i przemijające utrapienie prowadzi nas do niewysłowionej chwały wiecznej" (2 Kor 4, 16-17).
w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 223-226.