15. Staraj się
"Staraj się być przed Bogiem pracownikiem wypróbowanym, który nie przynosi wstydu... unikaj próżnych dyskusji... padają w nich słowa szerzące się później jak gangrena" (2 Tm 2, 15-17).
a/ Dbaj o samego siebie:
1. Ponieważ twoja godność domaga się doskonałości. Jesteś świątynią Boga; jesteś szafarzem Boga, jesteś konsekrowanym Bogu, musisz dawać świętość duszom.
2. Ze względu na twoją pozycję: "Boży posłaniec, apostoł Boga, pośrednik ludzi, nauczyciel pogan, głosiciel Ewangelii".
3. Ze względu na zadania i urzędy: kierowanie, rozgrzeszanie, pełnienie wszędzie dzieł kultu Bożego.
4. Aby ustrzec się przed letniością; ksiądz letni jest księdzem bez wartości. Ustrzec się grzechu: w który wpada ten, kto nie jest delikatny i pozwala upaść barierom obronnym. Ustrzec się od świętokradztwa, którego dopuszcza się ksiądz, który grzeszy przynajmniej od czasu do czasu. Ustrzec się przed apostazją, od narzekania, od złej śmierci, przed potępieniem; przed niebezpieczeństwami, na które łatwo wystawia się ksiądz, który popada w świętokradztwo.
5. Jałowość posługi, granie a nie rzeczywistość, wewnętrzne niepokoje są konsekwencjami zaniedbania życia wewnętrznego.
b/ Zachować ducha powołania: dystans do świata, żyć dla Boga, dla Kościoła, dla dusz: "Właśnie dlatego przypominam ci, abyś rozpalił na nowo Boży dar łaski, który otrzymałeś przez nałożenie moich rąk" (2 Tm 1,6).
"Błagam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani. Z całą pokorą, delikatnością i cierpliwością" (Ef 4, 1-2).
Unikajmy tego, co jest niebezpieczne:
./ "oczyśćmy się z każdego skażenia ciała;
../ z każdego skażenia ducha"
.../ "ćwiczę moje ciało": oczy, upodobania, serce;
..../ "i czynię go posłusznym": kapłańska praca pozytywna;
...../ dyscyplina duszy: myśli, pokora, łagodność.
c/ Pielęgnowanie ducha kapłańskiego przez:
./ dzieła pobożności;
../ lekturę Biblii, życiorysów świętych, studiowanie świętych zagadnień;
.../ przez prawdziwe życie wewnętrzne: żyć "przed Bogiem, z Boga, dla Boga, z Bogiem".
Do kapłanów, którzy zaniedbują życie wewnętrzne, mają zastosowanie słowa św. Judy: "Są oni jak chmury bez deszczu pędzone przez wiatr, jak drzewa jesienią bez owocu, całkowicie obumarłe i wykorzenione! Jak morskie bałwany pienią się oni ohydą, są jak zbłakane gwiazdy skazane na wieczną ciemność" (Jud 12-13).
Do J[ezusa] Mistrza
Udziel mi, o Boski Mistrzu, twojego światła:
abym poznał Ciebie i poznał siebie.
Twoje mądrość jest nieskończona.
Ty mi dałeś światło oczu.
Ty mi dałeś światło rozumu.
Ty mi dałeś światło wiary.
Ty mi dasz jeszcze światło chwały:
abym mógł kontemplować Cię na wieki w niebie.
Stąd też błagam Cię, abyś dał mi łaskę dobrego używania moich oczu, rozumu i daru wiary.
Oświeć mnie szczególnie w odniesieniu do tych spraw:
1/ "pilnuj samego siebie": potrzeba zadbania o siebie samego;
2/ umartwienia moich wszystkich zmysłów; wewnętrznych i zewnętrznych;
3/ polepszenie modlitwy w jej jakości i ilości;
4/ walki o wyniszczenie pychy, której nienawidzę z całych sił; chcąc tylko, zawsze i we wszystkim Twoje chwały.
Różaniec, Miserere.
w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 214-216.