13. Żyjący dla Boga w Jezusie Chrystusie

"Oddawajcie samych siebie Bogu jako ci, którzy powstali z martwych; a swoje ciała oddajcie Bogu jako oręż sprawiedliwości" (Rz 6,13).

a/ Umarli dla grzechu, "wasze życie zostało ukryte z Chrystusem w Bogu" [Kol 3,3]. Jest to nowe życie, ale wewnętrzne; ale lepsze życie to nadprzyrodzone; to jest Chrystus, który żyje w nas; żyje człowiek duchowy.

Święty Paweł umarł całkowicie w godzinie Damaszku; lecz postał ze chrztu inny człowiek: nowy Chrystus.

Wychodzi nowy człowiek ze chrztu: chrześcijanin.

Wychodzi nowy człowiek z profesji [ze ślubów]: zakonnik.

Wychodzi nowy człowiek ze święceń: kapłan.

b/ Nowe życie kapłańskie jest w pełni aktywne: mózg, wyobraźnia, aspiracje, słowo, postępowanie, profesja jest tą Jezusa Chrystusa Kapłana.

Jest przemieniony, jest niebiański, jest piewcą rzeczy wiecznych: "Jeśli więc zostaliście wskrzeszeni z Chrystusem, szukajcie tego, co w górze, gdzie Chrystus zasiada po prawe stronie Boga. Rozmyślajcie o tym, co przewyższa rzeczy ziemskie" (Kol 3, 1-2). Sprawy Boże są jego sprawami; myśli Jezusa Chrystusa jego myślami; czuje z Chrystusem; mówi jak Chrystus; jego życie powtarza życie Jezusa Chrystusa.

Jest to jednak życie, które się rozwija, ożywia, wzrasta za sprawą ciągłej troski. "Okryjcie się nowym człowiekiem, wciąż odnawiającym się, aż do poznania Tego, który go stworzył na swój obraz" (Kol 3,10).

Po pierwsze: żeby żył z daleka od świata, aby się ustrzec wszelkiego osłabienia: "Wy nie jesteście ze świata" [J 15,19]. Świat jest pozbawiony Chrystusa i Boga.

Po drugie: niech żywi się Chrystusem: karmiąc Nim umysł: "Niech zamieszka w was bogactwo nauki Chrystusa: pouczajcie z całą mądrością i napominajcie się wzajemnie przez psalmy, hymny, natchnione pieśni" (Kol 3,16). Karmiąc Nim ducha: życie eucharystyczne; komunikując z Jezusem: bardzo często w ciągu dnia przez nawiedzenia, Komunie duchowe, odnawiane zjednoczenie także przy pomocy środków zewnętrznych.

Karmiąc Nim serce: "Jakże miłe są mieszkania Twoje, Panie Zastępów. Wzdycham i omdlewam z tęsknoty do dziedzińców Pana; serce moje i ciało wołają radośnie do Boga żywego. Nawet wróbel znajduje sobie dom, a jaskółka gniazdo, gdzie złoży swe pisklęta, przy ołtarzach Twoich, Panie Zastępów, Królu mój i Boże mój!" (Ps 84, 2-4).

Kapłan stanie się prawdziwym Dawcą życia, w ten sposób zawsze będzie niósł ducha, którym się karmił. On wyleje to, czym napełnione jest jego serce, na dusze.

Do J[ezusa] Mistrza

Umarł, aby dać mi życie: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem" [J 11,25].

Moja posługa będzie skuteczna proporcjonalnie do mojego życia duchowego. Wszyscy to czują, że od człowieka Bożego powinni się uczyć. To coś nieuchwytnego, coś Bożego, co przebija z jego osoby, rozumowanie, życie proste, pobożne, skupione, robi wrażenie: ludzie dostrzegają to "coś Bożego"; czują, że znajdują się w obecności czegoś większego. Jest to człowiek zmartwychwstały, wyniesiony ponad wszelkie rzeczy ziemskie: "Jeśli umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że z Nim tez będziemy żyć, bo wiemy, że Chrystus, wskrzeszony z martwych, już nie umiera, śmierć nad Nim nie zapanuje" (Rz 6, 8-9).

Zmartwychwstanie także ciało w innym życiu: i będzie miało odbicie cnót i zasług i życie nadprzyrodzone duszy: to znaczy: jasność, nieprzemijalność, nieśmiertelność, żywość, delikatność. "Gdy zaś Chrystus - wasze życie - ukaże się w chwale, wówczas i wy ukażecie się w chwale razem z Nim" (Kol 3,4).

Stamtąd: "Oczekujemy Zbawiciela, Pana, Jezusa Chrystusa, który przemieni nasze marne ciało i upodobni je do swego chwalebnego ciała. Dokona tego mocą zdolną wszystko sobie podporządkować" (Flp 3, 20-21).

Różaniec, Miserere.

w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 208-2010.