11. Misja Świętego Pawła

1. Kiedy Bóg nas wybiera, każdemu z nas przypisuje jakieś miejsce na świecie, jakąś życiową karierę, specjalne powołanie. I zgodnie z tym specjalnym powołaniem, bóg daje każdemu stosowne zdolności, skłonności i upodobania. Przygotowuje również dla człowieka całą gamę łask, które są potrzebne do wypełnienia tego specjalnego obowiązku. Pośród najważniejszych i najbardziej znaczących misji pierwsze miejsce zajmuje powołanie do zbawiania dusz. Poprzez jego realizację pełni się najważniejszy i wymagający największej delikatności urząd Jezusa Zbawiciela oraz zostaje się - jak pisze św. Paweł (por. 1 Kor 4,1) - współpracownikami Boga, który jest miłośnikiem dusz: "Deus, qui amas animas". Najważniejsza część tej misji została później powierzona tym, którzy pracują, posługując się dobrym drukiem.

Święty Paweł był piewcą misji zbawienia dusz i powtarzał: "Jesteśmy posłańcami Jezusa Chrystusa" (por. 2 Kor 5, 20).

2. Pan powołał św. Pawła do tej tak ważnej misji. Po tym, jak rzucił go na ziemię na drodze do Damaszku, polecił Ananiaszowi, aby przekazał mu całą naukę i go ochrzcił. Ananiasz zaprotestował: "Panie, ależ on przybył tu, aby mordować wszystkich chrześcijan". Pan odpowiedział: "Idź w pokoju i nie bój się tego człowieka, ponieważ wybrałem go sobie za narzędzie, aby zaniósł moje imię do pogan i królów, i narodu izraelskiego. Objawię mu również, jak wiele będzie musiał pracować i cierpieć dla mnie".

Udzielił mu więc Pan wszystkich zdolności charakteryzujących apostoła.

Paweł miał miły wygląd i chociaż był niewielkiego wzrostu, odznaczał się pokaźną budową ciała. Z temperamentu był sangwinikiem, stąd jego porywczość. Z jego białej twarzy i małej głowy, która szybko wyłysiała, emanowała przenikliwość, miał jasne spojrzenie, uprzejmy sposób bycia, ponadprzeciętny intelekt, niezłomną wolę, cnoty opanowane w stopniu heroicznym, wspaniałą elokwencję, hojne serce, szeroką wiedzę, gorliwego ducha i niespotykaną wszechstronność.

Był obdarzony również darami nadprzyrodzonymi: prorokowaniem, kiedy przepowiadał, co się stanie z niektórymi upartymi; darem czynienia cudów, których zdziałał naprawdę wiele.

3. Do jakiego zadania i do jakiej misji Pan nas powołuje? Przede wszystkim powinniśmy stanąć przed Nim i prosić o poznanie tego, czego On od nas oczekuje. Należy robić dokładnie to, co zrobił św. Paweł na drodze pod Damaszkiem, kiedy pytał: "Panie, co mam czynić?". Ta modlitwa powinna być szczególnie obecna po Komunii św.

Po drugie musimy zobaczyć, czy są w nas znaki powołania: czyli cnota odporna na wszelkie próby, karmiona żywą i zdrową pobożnością, oparta na pokorze dziecka, zbudowana na niezłomnej wierze. Potrzebne jest do tego dogłębne studium, które konieczne jest również dla tych, którzy chcą się poświęcić pisaniu. Zadanie to wymaga wielkiej wiedzy na temat dzisiejszego świata. Potrzebne jest umiłowanie zycia pełnego ofiary, dynamicznego, pełnego przygód i narażonego na wielką krytykę i sprzeciw, życia, które jest ukierunkowane na zbawienie wielu ludzi i które znajdzie swój kres w chwale niebios. Czy odpowiadamy na to powołanie? Poprzez naszą naukę? Poprzez naszą pobożność? Poprzez chętną pracę przy dobrym druku?

w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 84-86.