11. Ma kapłaństwo nieprzemijające

a/ Istnienie, moc i wartość naszego kapłaństwa zależą od Kapłaństwa Jezusa Chrystusa.

Mając zastosować w czasie i przestrzeni owoce swojej ofiary Jezus Chrystus wybrał sobie narzędzia, które użyczają mu rąk, języka, intencji: On ich przyjmuje, wchłania i działa przez nich. To celebrujący kapłani są tymi, którzy czynią obecną wszędzie ofiarę, mieszkanie Chrystusa wśród ludzi, i przypieczętowują, spełniając ją, zjednoczenie dusz z Nim: tak jak radca prawny, który asystuje przy zawieraniu umowy, załatwia sprawę, podpisuje w imieniu tego, kto go posłał i upoważnił i bierze odpowiedzialność za ten akt, ze wszystkimi konsekwencjami, które z niego wynikają. Kto pełni godnie i jest wraz z Nim dobrym kapłanem, będzie z wielkim Kapłanem w wieczności: "Ojcze, pragnę, aby tam, gdzie Ja jestem, byli ze Mną moi słudzy" [por. J 17,24].

b/ Kapłani następują po sobie; tak jak zmieniają się partykuły w tabernakulum; lecz Kapłan Jezus Chrystus pozostaje na wieki. "Tamci kapłani musieli być liczni, bo śmierć nie pozwalała im trwać. Ten zaś, przez to, że trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Toteż na zawsze może zbawiać tych, którzy zbliżają się do Boga (Hbr 7, 23-25). Albo także jeszcze jaśniej: "Ten zaś, po złożeniu jednej ofiary za grzechy, na zawsze zasiadł po prawej stronie Boga, czekając odtąd, aż On położy Jego wrogów jako podnóżek pod Jego stopy. Przez tę jedną ofiarę uczynił bowiem na zawsze doskonałymi tych, którzy dostępują uświęcenia" (Hbr 10, 12-14).

Nasze istnienie kapłańskie jest istnieniem zjednoczonym z Nim: cała i jedyna siła, władza i łaska są w najwyższym kapłanie naszej religii: która nie ma ani innej ofiary, ani innego najwyższego kapłana.

Stąd też uczmy się cnót kapłańskich; mając być z Nim jednym kapłaństwem: bojaźni Bożej, żalu za grzechy, pokory, a przede wszystkim miłości Boga: "umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie" (Ga 2,20).

c/ Ukrzyżowany jest również nadzieją i umocnieniem kapłana: "Każdy bowiem najwyższy kapłan brany jest spośród ludzi", czyli tym bardziej dla kapłana! "Aby składał dary i ofiary za grzechy" [Hbr 5,1]; szczególnie kapłana. Zatem ufam: "Jeśli bowiem krew kozłów i wołów oraz popiół z krowy sypany na nieczystych uświęcają ich przez oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego sam siebie złożył jako nieskalaną ofiarę Bogu, oczyści nasze sumienia z martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu" [Hbr 9, 13-14]. Nasza niegodność przy ołtarzu powala nas na ziemię: lecz krew Jezusa, który ofiaruje się Ojcu, daje nam pewną ufność. On sam siebie ofiaruje w Transsubstancjacji: "która za was będzie wylana na odpuszczenie grzechów": "oczyści nasze sumienia z martwych uczynków": "za mnie kapłana!". Ciężar znika wraz z Przeistoczeniem.

W każdej Mszy św. wynagradzamy: za nasze grzechy osobiste; za grzechy popełnione z naszej winy przez innych; dla powstrzymania konsekwencji dawanych zgorszeń; za grzechy ludu. W każdej Mszy św. uspokaja się Bożą Sprawiedliwość.

Do J[ezusa] Mistrza

Twoje Kapłaństwo jest moją pewnością: modlę się, działam w Tobie, przez Ciebie, z Tobą. Wszystko staje się skuteczne i owocne, ponieważ czerpię siłę od Ciebie, który "został wysłuchany dzięki swej uległości" [Hbr 5,7].

Ufam, że mi przekazujesz ducha, "abyśmy mogli służyć Bogu żywemu" (Hbr 9,14), zgodnie z celem, dla którego złożyłeś się w ofierze i ofiarujesz się na ołtarzach: stawać się zawsze lepszym sługą Ojca: przyjmować łaski osobiste i dla wspólnoty.

Wiem, że Ty, najwyższy Kapłanie, rozumiesz wszystkie potrzeby tego ubogiego kapłana: "Nie takiego bowiem mamy najwyższego kapłana, który nie mógłby współczuć nam w słabościach. Przeciwnie, podobnie jak my doświadczył On wszystkiego - oprócz grzechu" [Hbr 4,15]. Wisząc na krzyżu rozumiał i współczuł Apostołom, szczególnie Piotrowi. "Śmiało więc zliżmy się do tronu łaski, aby otrzymać miłosierdzie i znaleźć łaskę w stosownej chwili" (Hbr 4,16).

I oprócz życia Ty, Jezu Kapłanie, ukazujesz mi radosny koniec każdego trudu i męki: "dostrzegamy Jezusa ukoronowanego chwałą i czcią dzięki śmiertelnym cierpieniom" (Hbr 2,9).

"Najwyższy kapłan na wieki". "Czekając odtąd, aż On położy Jego wrogów jako podnóżek pod Jego stopy". "Mamy więc pewność, bracia, że wejdziemy do miejsca świętego dzięki krwi Jezusa. On otworzył dla nas nową, życiodajną drogę przez zasłonę, którą jest Jego ciało, On jest wielkim kapłanem nad domem Bożym. Zbliżmy się więc do Niego ze szczerym sercem i pełnym zaufaniem" (Hbr 10, 19-22).

Różaniec, Miserere.

w: J. Alberione, Paweł Apostoł. Natchnienie i wzór, Częstochowa 2013, s. 202-204.