Zakończenie

Ks. Jakub Alberione w swoim nauczaniu skierowanym do Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza nieustannie odwołuje się do tekstów Pisma Świętego. Według niego, Ewangelia i Eucharystia są nieustannie złączone. Od początku też mówi o dwóch stołach, do których Bóg nas zaprasza: stole Słowa i stole Eucharystii. Ewangelia opowiada o tym, co Jezus uczynił dla życia wiecznego człowieka, natomiast w Eucharystii nadal stale zbawia.

Ks. Alberione już w latach młodości zrozumiał to, co powiedział Jezus: „Beze mnie niczego nie możecie uczynić” (J 15, 5). I często powtarzał: „Sam z siebie niczego nie mogę, z Bogiem mogę wszystko: Bogu cześć, mnie pogarda”. Żył w nieustannym dialogu z Bogiem i w gorliwym oczyszczaniu, aby mógł stawać się wciąż doskonalszym narzędziem w Jego rękach. Czynił to szczególnie w chwilach trudnych. Wówczas doświadczył Bożej interwencji, co stało się programem dla niego osobiście i dla wszystkich członków Rodziny Świętego Pawła. Otrzymał odpowiedź (prawdopodobnie po łacinie) od Boskiego Mistrza: „Nie lękajcie się, Ja jestem z wami. Stąd chcę oświecać. Żałujcie za grzechy”. Odtąd wszystko w jego życiu było ukierunkowane na Tabernakulum i z Tabernakulum czerpał wszystko i nieustannie przekazywał to w swoim nauczaniu. Jednocześnie kładł duży nacisk na to, abyśmy trwali w nieustannym nawracaniu się, w nieustannym upodabnianiu się do Jezusa Boskiego Mistrza. Byśmy nieustannie rozeznawali, co jest Boże, a co nasze i aby wszystko było na chwałę Bożą.

Mówiąc o służbie Bogu, ks. Alberione odwołuje się do przypowieści o talentach (por. Mt 25,14-30), które siostry mają nieustannie pomnażać. Przywołuje przypowieść o uciszeniu burzy (por. Łk 8, 22-25; Mk 4, 35-41; Mt 8, 23-27) czy chodzeniu po wodzie (por. J 6, 16-21; Mk 6, 45-52; Mt 14, 22-33), aby wykazać, że w Jezusie Chrystusie Bóg okazał swoje panowanie nad światem.

Mówiąc o naśladowaniu Jezusa Prawdy, każe siostrom medytować całe Jego życie tak, jak jest przedstawione w Ewangeliach. Przypomina też, że najwierniejszym interpretatorem Boskiego Mistrza był św. Paweł. Dlatego ważne jest, aby siostry czytały również Listy św. Pawła, na które Założyciel też się powołuje w swoim nauczaniu i zachęca, aby tak jak św. Paweł dojść do pełni: „żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20), żyjąc w pełni autentyczną miłością Boga (1 Kor 13,13).

W odniesieniu do Jezusa Drogi, Założyciel zwraca szczególną uwagę na przykład Jego życia. Szczególnie przywołuje w swoim nauczaniu samookreślenie Jezusa: „Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem” J 14,6), widząc w Nim pełnię objawienia Jezusa. Przywołuje też wezwanie Jezusa, abyśmy „uczyli się od Niego, gdyż jest cichy i pokorny sercem” (por. Mt 11, 29). Nieustannie odwołuje się do przykładów z życia Jezusa, od Wcielenia aż do Męki i chwalebnego Zmartwychwstania.

Po Soborze Watykańskim II ks. Alberione rozpoczyna kazania, które głosi siostrom, od przywołania fragmentu Ewangelii przeznaczonego na dany dzień i następnie na tej podstawie wykłada prawdy wiary i zasady życia chrześcijańskiego oraz zakonnego. Komentując słowa św. Jana (por. J 20,19-31; 5, 4-10; 8, 46-59; 14, 23-31; 18, 33-37; 19,1-28), podkreśla, iż wiara jest darem, fundamentem całego życia; w odniesieniu do słów św. Mateusza (por. 17,1-9; 28, 18-20; 9,1-18; 22,1-14; 7,15-21; 5,1-12) wskazuje, iż siostry mają żyć wiarą, nadzieją i miłością, a na podstawie św. Jana (por. 4,46-53) oraz św. Łukasza (por. 16, 1-9; 19, 41-47; 1, 41-50) wyjaśnia zasady dążenia do świętości. Mówiąc o życiu kontemplacyjno-czynnym, rozważa Ewangelię św. Łukasza (por. 10, 38-42), tłumacząc zasady życia czynnego i kontemplacyjnego.

Nawiązując do Maryi, której życie siostry mają odzwierciedlać, przywołuje najczęściej tekst z Ewangelii według św. Łukasza (por. 1, 28), ale także przywołuje wszystkie inne momenty Jej dotyczące, które mówią o Jej trosce o Jezusa i Apostołów (por. Łk 2, 42-52).

W nauczaniu ks. Alberione można znaleźć również odniesienie do dokumentów Kościoła, które ukazywały się podczas jego życia. Na przykład, nazywając Kościół Mistycznym Ciałem Chrystusa, Założyciel wyraźnie odwołuje się do encykliki Mediator Dei papieża Piusa XII; wyjaśniając apostolat liturgiczny, odwołuje się do Konstytucji o Liturgii Sacrosanctum Concilium; mówiąc o apostolacie posługi kapłanom, odwołuje się do Dekretu o posłudze i życiu kapłanów Presbyterorum ordinis; mówiąc o dążeniu do świętości, tłumacząc życie ślubami zakonnymi, odwołuje się do Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium oraz Konstytucji dogmatycznej o Objawieniu Bożym Dei verbum. Tłumacząc wynagradzanie za środki masowego przekazu, odwołuje się do Dekretu o środkach społecznego przekazywania myśli Inter mirifica.

Z kolei, w stwierdzeniu, że życie zakonne zobowiązuje do ukazywania świętości Kościoła, znajdujemy odniesienie do nauki Soboru Watykańskiego II o powszechnym powołaniu do świętości. Możemy tu odnaleźć również koncepcje, które następnie rozwija Katechizm Kościoła Katolickiego. Wątek służenia Bogu całą osobą znajdujemy także w najnowszych dokumentach dotyczących życia zakonnego: Vita Consecrata Jana Pawła II.

W swoim nauczaniu ks. Alberione odwołuje się ponadto do nauki św. Bernarda, św. Teresy Wielkiej, św. Jana od Krzyża, św. Jana Bosco, św. Franciszka Salezego, św. Józefa Cottolengo, św. Alfonsa Liguori, podkreślając, iż w pierwszej kolejności podejmowali oni pracę wewnętrzną i dążyli do świętości, troszczyli się o głębokie zjednoczenie z Bogiem, co obficie zaowocowało w ich życiu. Mówiąc o głębokim zjednoczeniu z Bogiem, odwołuje się do przykładu św. Teresy od Dzieciątka Jezus i św. Alojzego Gonzagi, którzy trwali w nieustannej Komunii świętej, żyli na sposób aniołów, zawsze zatopieni w Bogu. Kiedy mówił o całkowitym oddaniu się Bogu i ustabilizowanym trwaniu w tym, odwoływał się do wielkich postaci Kościoła: św. Grzegorza Wielkiego i św. Tomasza z Akwinu, przytaczając ich słowa, że obranie życia zakonnego jest ofiarą duchową, w której osoba oddaje Bogu wszystko, co posiada. Dlatego uważa, że oddać Bogu wszystko, to znaczy zapomnieć o sobie i zawierzyć Mu duszę i ciało, oddać Mu wszystkie swe władze, dążności i uczucia, pragnienia, obawy i nadzieje, sobie zachowując tylko obowiązek myślenia o Nim, służenia Mu przez doskonałe pełnienie własnego obowiązku i kochania Go całym sercem.

W Medytacjach, w których Alberione wyjaśnia, że apostolat wybrany na ziemi wiecznie trwać będzie w niebie, również stawia przed oczy przykłady świętych: św. Alojzego, św. Teresy od Dzieciątka Jezus, św. Małgorzaty Marii Alacoque. Mówią oni, aby nie tracić czasu na rzeczy niemające znaczenia, ale każdą chwilą żyć z Bogiem i uwielbiać Go nieustannie. Założyciel powiedział, że: „Na łożu śmierci dusza zbierze to, co posiała, a w wieczności zastanie ten stopień łaski, zasług, świętości, w którym znalazła się w ostatniej chwili życia”. Dalej kontynuował, że w niebie nasze oczy będą utkwione w Boga, „ujrzymy Go takim, jakim jest”.

Założyciel odwołuje się również do przykładu św. Scholastyki i św. Benedykta, którzy byli sobie bliscy w życiu, w działalności i są bliscy w chwale. Nawiązuje tu do apostolatu kapłańskiego, w dniu narodzin naszego Zgromadzenia, aby za ich przykładem wypełniać go zgodnie z duchem Kościoła, współpracować dla dobra życia zakonnego.

W Medytacjach o nabożeństwach Alberione podkreśla, że wszystkie są ważne i dobre, ale bardzo uwypukla wartość Mszy św. Również i tu odwołuje się do nauki św. Franciszka Salezego.

Mówiąc o Jezusie Eucharystycznym, przedstawia Go jako wzór, który siostry mają naśladować w życiu oraz modlitwie. Pokazuje, że Jego rozmowa z duszami odbywa się w milczeniu i jako przykład podaje rozmowę Jezusa ze św. Małgorzatą Marią Alacoque, św. Katarzyną ze Sieny oraz ze św. Tomaszem z Akwinu.

W koncepcji duchowości zakonnej Założyciel podkreśla, że służba Bogu polega przede wszystkim na realizacji zobowiązań powziętych wraz ze złożonymi ślubami. Dokonuje się to poprzez trwanie w kontemplacyjnym klimacie życia Jezusa, ze wzrokiem utkwionym w niebo. W ten sposób siostry nabywają zdolności nadprzyrodzonego myślenia i uczą się, jak całym życiem uwielbiać Boga. Dopiero na drugim miejscu Alberione stawia działanie, które polega na tworzeniu duchowego zaplecza dla całej Rodziny Świętego Pawła. Z tego wynika, że Uczennice są powołane do formy życia kontemplacyjno-apostolskiego, którą realizują poprzez potrójny apostolat: eucharystyczny, kapłański i liturgiczny. Pierwszym więc aktem służby Bożej jest codzienna dwugodzinna Najświętszego Sakramentu, która z modlitwy osobistej przekształca się w apostolat pełniony na mocy mandatu danego przez Kościół. To, co siostra „weźmie” od Jezusa Hostii na adoracji, następnie przekazuje w posłudze kapłanom i Ludowi Bożemu i wyraża się w trosce o dom, w którym Bóg spotyka się ze swoim ludem. Wszystko to dokonuje się na płaszczyźnie trzech władz człowieka: umysłu, woli i serca. Muszą one być zaangażowane w pełni, aby służba Bogu była rzeczywiście pełniona przez całą osobę. Na płaszczyźnie umysłu służba Bogu polega na przyjmowaniu nadprzyrodzonego sposobu rozumowania, który następnie prowadzi do podejmowania działania; na płaszczyźnie woli - jest to realizacja Bożego planu miłości wobec każdego człowieka. Wszystko to wypływa z miłości do Boga, której doświadcza się szczególnie na płaszczyźnie uczuć, choć się do niej nie ogranicza.

Poprzez śluby zakonne - mówi Założyciel - Uczennica oddaje się na wyłączną własność Bogu, pragnąc służyć Mu całym swoim życiem. Pragnie realizować plan miłości, jaki Ojciec ma wobec każdego człowieka. Wartość, jaką stanowi Bóg dla każdej Pobożnej Uczennicy, kształtuje jej osobowość; dążenie do Boga przez wypełnianie wszystkiego, czegokolwiek On od niej zażąda, absorbuje jej ciało i duszę. Konsekracja zakonna zobowiązuje bowiem Pobożną Uczennicę, by była do dyspozycji Boga w każdej chwili swojego życia. To oddanie realizuje się także poprzez życie wspólnotowe, które jest praktykowaniem miłości.

Tym, poprzez co realizuje się służba Bogu - według Alberione - jest naśladowanie Chrystusa - Boga i Człowieka. Jezus jest Mistrzem każdej Pobożnej Uczennicy, co odzwierciedla się w nazwie Zgromadzenia i jednocześnie wskazuje na to, co jest istotne w życiu zakonnym każdej siostry. Naśladowanie Jezusa Mistrza jest nierozerwalnie związane z poznaniem Jego samego oraz Jego nauczania. Dokonuje się to poprzez czytanie i medytowanie Ewangelii, w których objawia się Prawda. W niej każda Uczennica może powierzyć siebie Chrystusowi i zostać przez Niego oświecona, utożsamiając się z Nim w umyśle, woli i sercu. Jezus jest wzorem doskonałości nie tylko przez to, czego naucza, ale również przez uczucia okazywane, jak i postawę duchową. Jezus Chrystus, którego Pobożne Uczennice mają naśladować w całym swoim życiu, kroczył drogą służby Bogu i bliźniemu. Stąd istotnym jest, by siostry naśladując Mistrza, dążyły do tego, aby z ich usposobienia wewnętrznego wynikało zachowanie zewnętrzne. Naśladowanie Jezusa Mistrza zawiera się również w praktykowaniu Jego cnót, poddając się w ten sposób woli Ojca. Wymaga to uświęcenia codziennego życia, sposobu postępowania, zachowania. Dochodzi się do tego przede wszystkim poprzez praktykowanie przykazań, gdyż z nimi związana jest realizacja cnót ludzkich.

Istotnym elementem naśladowania Jezusa jest też modlitwa, która - w życiu Pobożnej Uczennicy - powinna być odzwierciedleniem modlitwy Chrystusa. Jest to też droga do poznania woli Bożej, którą siostry mają doskonale wypełniać w swoim życiu.

Takie naśladowanie Jezusa prowadzi do coraz głębszego zjednoczenia z Nim, „by żyć Jego życiem” i unikać grzechu. Wyraża się to również w trwaniu w Nim, tak jak On sam trwa w Ojcu. Życie duchowe, które rozwija się w jedności z Jezusem, jest podtrzymywane poprzez spotkanie z Osobą Boskiego Mistrza w sakramentach, a przede wszystkim w Komunii św. Umocnieniem na tej drodze powinna być Eucharystia.

Naśladowanie Jezusa ma służyć nie tylko temu, by osiągnąć własną świętość, ale konieczne jest zwrócenie uwagi na dobro innych, których Pobożna Uczennica przykładem własnego życia ma pociągać do Chrystusa. Dlatego istotnym elementem tego naśladowania jest zaufanie. Pobożna Uczennica powinna z ufnością dziecka pozwolić prowadzić się Jezusowi, a wtedy jej życie zakonne będzie odwzorowaniem życia Jezusa. W ten sposób siostra cala należy do swojego Mistrza, mając świadomość, że żyje jedynie dla Boga, zapominając o sobie i zawierzając Mu duszę i ciało.

Zdaniem Założyciela, włączenie w Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa, jakie dokonuje się poprzez Chrzest, a następnie jest pogłębiane przez konsekrację zakonną, wprowadza każdą Pobożną Uczennicę w uczestnictwo w chwalebnym życiu Syna Bożego. Siostra w ten sposób łączy się z całą Trójcą Świętą, przeżywając bardziej świadomie relację z Duchem Świętym, którego jest świątynią. Duch Święty obdarza ją potrzebnymi laskami, aby mogła wytrwale iść za Chrystusem, wypełniając wolę Ojca.

Szczególnym wyrazem naśladowania Jezusa, podkreśla Założyciel, są śluby zakonne. W ślubie posłuszeństwa siostra naśladuje Chrystusa, który zbawił świat przez swoje posłuszeństwo woli Ojca. Podobnie, składając dwa pozostałe śluby, Pobożna Uczennica upodabnia się do swojego Mistrza, który ze względu na Królestwo Niebieskie pozostał dziewiczy i który też w całym swoim życiu był ubogim. Konieczna jest do wypełnienia ślubów głęboka wiara, która jako fundament życia duchowego pozwala bez zastrzeżeń zaufać mądrości Boga i ze spokojem przyjmować trudności, przeciwności czy cierpienia, uznając je za działania upiększające duszę. Przez Jezusa Bóg mówi do człowieka, dlatego też Jezus Mistrz jest kimś najbliższym, jest Mistrzem, gdyż jako człowiek najdoskonalej wypełnił wolę Bożą, jednocześnie jest najdoskonalszym obrazem Boga - gdyż jest Synem Bożym. Wzorem w tej służbie ma być również Najświętsza Maryja Panna, która jest pierwszą i najdoskonalszą Służebnicą Pańską. Pobożne Uczennice mają uczestniczyć w wewnętrznym usposobieniu, jakie Ją charakteryzowało, przed wcieleniem Syna Bożego, w czasie Jego działalności, podczas Męki i po Zmartwychwstaniu. Konieczne jest wniknięcie w ducha Maryi, gdyż Ona jest Tą, która nieustannie daje Jezusa światu, ale zarazem uczestniczy w pełni w Jego pragnieniach i dążeniach. Jej Serce było doskonale zjednoczone z Sercem Syna.

Szczególną uwagę zwraca ks. Alberione na apostolat zakonny. Wypływa on z prawdy, że Bóg jest Źródłem i Dawcą wszelkiego dobra. Dlatego jest sensem istnienia siostry, ku któremu zmierza w swoim życiu. Jako Dawca życia, Bóg przez Jezusa pragnie każdego człowieka obdarzać zbawieniem, dlatego Pobożne Uczennice podejmują modlitwę nie tylko jako środek własnego zjednoczenia z Bogiem; ich obecność przed Jezusem Eucharystycznym staje się apostolstwem. Pobożna Uczennica odprawia adorację w imieniu Kościoła, jako przedstawicielka Kościoła, czując się członkinią żywą i aktywną w Kościele z racji pełnionej misji.

Jednym z wyrazów tego apostolatu jest wynagradzanie Bogu za grzechy własne i innych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na wynagrodzenie za zło popełniane przez środki społecznego przekazu. Przejawem tego wynagrodzenia jest również postawa dziękczynienia. Pobożne Uczennice mają Bogu dziękować przede wszystkim za okazaną miłość i miłosierdzie, ale także za powołanie, będące skarbem, którego wartość pojmą dopiero w niebie. Postawa dziękczynienia ma cechować siostrę nie tylko w chwilach, w których wszystko dzieje się tak, jakby chciała, czyli wtedy, gdy „wszystko idzie dobrze”, ale także wtedy, gdy „wszystko krzyżuje jej pragnienia”. Pobożna Uczennica bowiem powinna okazywać Bogu wdzięczność również za „krzyż”, jaki z woli Boga staje się jej udziałem w powołaniu.

Inną formą wynagrodzenia jest zadośćuczynienie, czyli wynagradzanie Bogu naszych niedostatków, słabości, braku miłości. Każdą Pobożną Uczennicę powinna cechować postawa zadośćuczynienia i wynagrodzenia. Siostry mają wynagradzać także za grzechy popełniane przeciwko miłości Boga oraz za bluźnierstwa przeciwko Imieniu Jezus, za brak wiary, za niedostateczne zaufanie Bogu, za brak czci dla Matki Bożej. W sposób szczególny mają siostry wynagradzać za grzechy popełniane przez wydawnictwa, prasę, kino, radio i telewizję. Zycie każdej Pobożnej Uczennicy ma być ofiarowane jako spłata długów zaciągniętych wobec Bożej sprawiedliwości. Do tego trzeba wykorzystać każdy moment życia. Także składane śluby są lekarstwem na trzy namiętności człowieka: pożądliwość oczu, pożądliwość ciała i pychę tego żywota.

Wynagradzanie Bogu - zdaniem Założyciela - realizuje się przede wszystkim podczas nieustannej adoracji, którą Pobożne Uczennice przeżywają codziennie. W ten sposób mają też przeżywać Mszę św., łącząc się z intencją wynagradzającą Chrystusa na krzyżu. To z Eucharystii siostry mają czerpać światło, radość, przykład i wypraszać wszelkie łaski dla Kościoła i świata. W sposób szczególny mają się wstawiać za Ojcem Świętym, kapłanami i zakonnikami oraz zakonnicami. Mają polecać Bogu wszystkie osoby powołane do szczególnego zjednoczenia z Nim.

W sposób pełny apostolat eucharystyczny jest realizowany poprzez całkowite utożsamienie się Pobożnej Uczennicy ze swoim Mistrzem. Odzwierciedlając w sobie życie Boskiego Mistrza, siostra poświęca siebie wraz z Nim w codziennej Ofierze Eucharystycznej jako ofiarę żywą, świętą i miłą Bogu. Karmiąc się Komunią św. podczas celebracji Mszy św., Pobożna Uczennica przedłuża obecność swego Mistrza poprzez spotkanie z Nim obecnym w Sakramencie Pokuty, a szczególnie obecnym w Najświętszym Sakramencie Ołtarza.

Ks. Alberione zachęca też siostry do pogłębiania wiedzy o tym sakramencie poprzez systematyczne studium teologiczne. Wyrazem apostolatu eucharystycznego jest także milczenie, które jest naśladowaniem milczenia Boskiego Mieszkańca Tabernakulum. Dzięki niemu siostry, także w ciągu dnia, mogą wejść w zażyły kontakt ze swoim Mistrzem. To wszystko ma prowadzić do tego, aby Jego intencje stawały się intencjami Pobożnej Uczennicy, aby odwzorowała ona w swoim życiu Jego uczucia, postawę i sposób myślenia.

Ku temu prowadzi najpierw formacja zakonna, następnie dobre wykorzystanie środków rozwoju życia duchowego, takich jak: Eucharystia, adoracja, modlitwa, rachunek sumienia, pokuta, rekolekcje okresowe, dni skupienia oraz kierownictwo duchowe.

Tym, co jest zapewne oryginalnością koncepcji życia zakonnego ks. Alberione, jest fakt, iż wdzięczność uważa za podstawową formę wynagrodzenia Bogu za grzechy.

Kolejnym elementem jest połączenie określenia Jezusa, który jest Mistrzem, z określeniem: Droga, Prawda i Życie oraz stwierdzenie, że tak przedstawia Go św. Paweł. Jezus Mistrz to tytuł często pojawiający się w Ewangeliach: „Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się mistrzami, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście” (Mt 23, 8; por. J 13, 13). Ks. Alberione do tego tytułu dodaje zwrot, także biblijny, który Jezus przypisuje sam sobie: „Droga, Prawda i Życie”. W ten sposób, chcąc zapobiec niebezpieczeństwu wzięcia w niepełnej formie bogactwa nauczania Jezusa, dołącza do terminu „Mistrz” wyrażenie „Droga, Prawda i Życie”. „W studiowaniu - pisze Założyciel - różnych duchowości: benedyktyńskiej, franciszkańskiej, ignacjańskiej, karmelitańskiej, salezjańskiej, dominikańskiej, augustiańskiej ujawniało się coraz wyraźniej to, że każda z nich ma swoje dobre strony, ale w głębi jest tam zawsze Jezus Chrystus, Boski Mistrz. Każda duchowość akcentuje w jakiś szczególny sposób jeden z Jego aspektów i jedni bardziej prawdę (św. Dominik i jego naśladowcy), inni bardziej miłosierdzie (św. Franciszek i naśladowcy), jeszcze inni bardziej życie (św. Benedykt i naśladowcy). Są tacy, którzy łączą dwa aspekty (...) itd. Lecz gdy potem przechodzi się do studiowania św. Pawła, spotyka się ucznia, który zna Boskiego Mistrza w całej pełni; on żyje Nim całym; on bada głębokie tajemnice nauki, serca, świętości, człowieczeństwa i Boskości; widzi Go jako Nauczyciela, Hostię, Kapłana. Przedstawia nam Chrystusa całego, tak jak sam się określił: «Drogę, Prawdę i Życie»”. Ks. Alberione za przykładem św. Pawła chce dać nam całego Chrystusa. Dlatego przypomina: „Nie mam złota ani srebra, ale daję Wam to, co posiadam: Jezusa Mistrza, Drogę, Prawdę i Życie”.

Ks. Alberione zapewnia swoich synów i córki, że to wszystko, co uczynił i zaproponował im, nie było owocem jego osobistej inicjatywy, ale była to inspiracja „z wysoka”. W Abundantes Divitiae Grazie Suae pisze: „Dla większego spokoju i ufności muszę powiedzieć, że zarówno początek, jak i rozwój Rodziny Świętego Pawła zawsze przechodziły przez podwójne posłuszeństwo: inspirację u stóp Jezusa Eucharystycznego, potwierdzoną u kierownika duchowego, oraz równocześnie przez wolę wyrażaną przez przełożonych kościelnych (...)”. To samo powtórzył w 1960 roku podczas miesięcznych rekolekcji.

Trzeba stwierdzić, że nauczanie ks. Alberione, które ogarnia całego człowieka, jest z pewnością bardzo aktualne we współczesnym świecie, który kładzie tak duży nacisk na całościowy rozwój osobowości ludzkiej. To, do czego doszedł Założyciel poprzez osobiste doświadczenie spotkania z Jezusem Mistrzem, może być bardzo aktualną propozycją dla wszystkich, którzy pragną i poważnie traktują swoją relację z Osobowym Bogiem w następnym zjednoczeniu.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.