7. Dążenie do świętości

Według Założyciela, życie zakonne zobowiązuje do ukazywania przez osobistą doskonałość sióstr świętości Kościoła, do bycia znakiem dla in­nych (całkowitego oddania się Bogu), do pracy dla Królestwa Bożego. Stąd podczas medytacji wygłoszonej do wspólnoty Uczennic Boskiego Mistrza 16 października 1966 roku ks. Alberione, wychodząc od tekstu Ewangelii J 4, 46-53, zwrócił uwagę na podstawę świętości - wiarę. Najpierw trzeba uwierzyć. Czytając Pismo Święte, poznajemy Boga. Objawia się On przede wszystkim w osobie Jezusa Chrystusa. Jednocześnie kieruje do człowieka wezwanie do świętości. Odpowiedź człowieka zależy od jego wiary. Przy­pomina, że „dar wiary w pewnym wymiarze otrzymaliśmy w chwili Chrztu Świętego (...). Ale jest wiara i wiara” - silna i słaba. Ks. Alberione podkre­śla, że niektóre osoby faktycznie żyją wiarą, to znaczy, że wiara przenika całą ich osobę, ale są też i takie, które żyją dogmatami znajdującymi się w Credo. To oznacza, że przyjmują do wiadomości prawdy wiary, ale nie potrafią przenieść ich w swoje życie tak, by wiara przenikała każde ich działanie. To sprawia, że taka wiara jest ograniczona i - zdaniem Założyciela - utrudnia dążenie do świętości.

Dążenie do świętości wymaga więc życia zgodnego z wiarą, co oznacza, że człowiek musi podjąć trud przezwyciężenia wątpliwości rozumu i woli. Dlatego ks. Alberione zwraca uwagę, że siostry muszą przestać rozumować tylko po ludzku. Obierając życie zakonne, czyli życie całkowitego oddania się Panu Bogu poprzez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, już odpo­wiedziały wiarą na wezwanie skierowane przez Boga. Dalej muszą tę wiarę pielęgnować i rozwijać przez słuchanie i posłuszeństwo Bogu, wyrażające się w czynach (dobry przykład, życie doskonale wspólnotowe, przestrzeganie Konstytucji, wypełnianie codziennych obowiązków). Pielęgnowanie wiary prowadzi do jej wzrostu dla uświęcenia życia siostry zakonnej.

Założyciel, uznając wiarę jako podstawę dążenia do świętości, wymaga od sióstr, by systematycznie ją pogłębiały. Za istotną pomoc uważa mod­litwę. Dlatego zachęca Pobożne Uczennice do codziennej modlitwy o laskę wiary, podkreśla, iż Bóg udzielając tej łaski, udziela też innych koniecznych do uświęcenia. Bóg dopomaga człowiekowi, szczególnie gdy człowiek wie­rząc, pragnie pomocy Bożej. Tym bardziej, że zakonnice mogą prosić o tę wia­rę. Tak więc, według Założyciela, życie zakonne zakorzenione w wierze prowadzi do świętości, „gdyż dzięki wierze myśli się poważnie o doskonałości, jak wprowadzić w czyn Konstytucje, jak żyć po zakonnemu”. Dlatego wiara zakonnicy musi być głębsza, aby wynikało z niej poczucie zależności siostry od Boga. Wierząc - człowiek uznaje Boga jako Istotę Najwyższą, której może bezwarunkowo zaufać, dla której gotów jest podjąć trud dążenia do dosko­nałości, w czym wyrazi się posłuszeństwo Bogu - Istocie Najwyższej. Tylko z głębokiej wiary, opierającej się na ufności może wypłynąć przekonanie, iż „Pan Bóg udzieli potrzebnych łask do osiągnięcia świętości zakonnej”. W rozumieniu Założyciela, Uczennica Boskiego Mistrza powinna całkowicie zwrócić się ku Panu Bogu, to znaczy zaufać Mu, zdać się we wszystkim na Niego. Oznacza to, że powinna nie tylko mówić, ale i myśleć zgodnie z wiarą. Oznacza to również współpracę z łaską Bożą, ponieważ wtedy każdy czyn, słowo czy myśl ma wartość zasługującą w oczach Boga, czyli uświęca siostrę.

Zdaniem Alberione, wiara jest również fundamentem miłości, bez której świętości nie da się osiągnąć. Dowodzi on, że Bóg, który jest Miłością, bliski człowiekowi wierzącemu, daje mu poczucie bezpieczeństwa i okazuje swoją miłość, zapraszając do osiągnięcia świętości w życiu zakonnym. Dlatego miłość Boga wynikająca z wiary wyzwala, według Założyciela, w osobie zaproszonej we­wnętrzne zaangażowanie, by dążyć do świętości, by przemienić serce i kierować się w codziennym życiu nauką Jezusa zawartą w ośmiu błogosławieństwach. Wiara taka, widoczna w uczynkach, odpowiada na miłość Boga. Pobożna Uczenni­ca okazuje Bogu miłość, gdy nie sprzeciwia się w niczym Jego woli, gdy pragnie wielbić Boga i podobać się Mu. Założyciel zwraca uwagę, że dążąc do świętości, trzeba ciągle ćwiczyć się i pogłębiać miłość do Boga: „Powinnyście swe serca ukierunkować na Pana Boga, na zbawienie, na świętość”.

Przypomina, że w dążeniu do świętości należy intensywnie praktykować miłość do bliźniego. Miłość Boga wymaga miłości bliźniego, ponieważ każ­dy człowiek jest dziełem Bożym, przeznaczonym do uczestnictwa w Jego chwale. Miłość powinna się roztaczać na wszystkich ludzi, bez żadnych różnic (ograniczeń). Pobożna Uczennica Boskiego Mistrza ma dążyć do tego, by miłować innych nie ze względu na powiązania z nimi, ale ze względu na Boga, a to jest wezwaniem do miłości nawet nieprzyjaciół, czyli tych, którzy nas skrzywdzili. Założyciel stwierdza, że Jezus Mistrz daje nam przykład takiej miłości całym swoim życiem, aż do śmierci na krzyżu. Zwraca uwagę, że należy również pamiętać o tym, iż Chrystus jest sprawcą, nauczycielem i wzorem świętości.

Sobór Watykański II precyzuje w Konstytucji o Kościele, że „w rozmaitych rodzajach życia i powinnościach jedną świętość uprawiają wszyscy, którymi kieruje Duch Boży, a posłuszni głosowi Ojca i czcząc Boga Ojca w duchu iw prawdzie, podążają za Chrystusem ubogim, pokornym i dźwigającym krzyż, aby zasłużyć na uczestnictwo w Jego chwale”. Ks. Alberione rozu­mie, jak ważny jest wzór Jezusa Chrystusa, dlatego nazywa Go Mistrzem. Jezus Mistrz każdej Uczennicy pokazuje, jak przyjmować wszystko z ręki Boga w duchu wiary; jak współdziałać z wolą Bożą; jak ujawniać w życiu doczes­nym miłość, taką, jaką Bóg umiłował świat. Taka miłość nie ogranicza się do życzliwości, do niewyrządzania krzywdy i przykrości, do pomocy po­trzebującym, ale domaga się przebaczenia; jest jednak niezwykle trudne „zło dobrem zwyciężać” (Rz 12, 21). Odwołując się do nauki św. Pawła, który ujmuje charakterystyczne cechy miłości (por. 1 Kor 13, 4-7), Za­łożyciel mówi tym samym, jak należy postępować, by praktykowana była w codziennym życiu miłość bliźniego. Z miłości Boga i bliźniego podejmuje ’ się apostolstwo, czyli współpracę z Chrystusem i z Kościołem w dziele zbawienia, dla dobra bliźniego.

Alberione stwierdza, że w drodze do świętości nadzieja jest motorem, siłą, dzięki której Pobożna Uczennica może przezwyciężyć wszelkie trudności, przeszkody. Tym bardziej, że pokładając nadzieję w Bogu, siostry ufają, iż Bóg udzieli pomocy potrzebnej im do osiągnięcia życia wiecznego, zbawienia - czyli jak nazywa to Alberione - stania się „dziećmi nieba (...). Ponieważ Ojciec niebieski obdarzy (...) swym dziedzictwem”. Nadzieja również dodaje sil do znoszenia wszelkich trudów i przeciwności, pobudza do wytężonej pracy dla dobra duszy, by mogła zjednoczyć się z Bogiem. Ks. Alberione wskazuje Uczennicom, że nadzieja wpływa na wolę i skłania ją do pełnego zaufania Bogu. Nadzieja w dojściu do świętości mobilizuje do poznania samego siebie. Zdaniem Założyciela, wiedza o sobie, o swoich zaletach i wadach, pozwala człowiekowi dostrzec swoją małość wobec Stwórcy. Jednocześnie pokazuje obszary niedoskonałości w charakterze, w życiu osobistym oraz wytycza kie­runki pracy, jaką musi Pobożna Uczennica podjąć, by faktycznie mieć udział w życiu samego Boga.

Mówiąc o dążeniu do świętości, Alberione uświadamia, że każda Uczennica jest odpowiedzialna nie tylko za osobiste dążenie do świętości, ale również za dążenie do świętości innych sióstr żyjących we wspólnocie, w Rodzinie Paulińskiej, a także poza nią. Podkreśla, iż szczególną odpowiedzialność po­noszą przełożone, gdyż „misją przełożonych jest towarzyszenie dziełu Bożemu w duszach. To Pan Bóg powołuje te córki do świętości, wy natomiast macie im ułatwiać drogę uświęcenia się”. Według Założyciela, pomoc przełożonych ma polegać na pouczeniach - ale mądrze, z serdecznością, na upomnieniach, uwagach mających na celu współpracę z wolą Bożą. Przełożona ma być matką dla sióstr, ale jednocześnie ma obowiązek dbać o „interesy” Boskie. Z drugiej strony, siostry mają pomagać przełożonej, szczególnie modlitwą. Pobożne Uczennice, dążąc do świętości, powinny również czerpać przykład z Maryi. Najświętsza Maryja Panna, wolna od wszelkiego grzechu, święta, pełna łaski przez wiarę, nadzieję i miłość, współpracująca z dziełem Zbawiciela, pokazu­je sens wierności, sens mówienia Bogu w każdej sytuacji życiowej „tak”. Zgadzając się z wolą Boga, za przykładem Maryi, przez cierpienie i modlitwę, zespolone z Chrystusem Pobożne Uczennice mogą wysługiwać także innym duszom zbawienie. Maryja uczy bowiem zawierzenia Bogu całego życia dla dobra własnego i innych ludzi.

Na drodze do doskonałości, zdaniem Założyciela, Pobożna Uczennica nie może pomijać środków, które pomagają w osiągnięciu tego celu. Podsta­wowym środkiem, o którym siostry powinny zawsze pamiętać, jest słuchanie Słowa Bożego. Założyciel zwraca uwagę, że poznawanie Słowa Bożego prowadzi do poznania miłości Boga i wyzwala w duszy pragnienie, by uczestniczyć w Jego życiu. Szczególnie upomina się o dobre zaznajomienie się z Ewangelią, po­nieważ w niej Boski Mistrz udziela duszy wewnętrznego światła, dzięki czemu może ona wzrastać w łasce i uświęcaniu się. Nie mniej ważnym środkiem " w dążeniu do świętości są Sakramenty św., które uważa za najskuteczniejsze i« środki do otrzymania i pomnażania łaski, gdyż w nich działa sam Chrystus. Sakramenty rozwijają życie wewnętrzne Pobożnych Uczennic. Dzięki nim następuje wzrost duchowy, ponieważ jednoczą z Chrystusem i przygotowują i, do zjednoczenia z Bogiem.

Modlitwa, stwierdza Alberione, jest nie tylko pierwszą pracą Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza, ale również ważnym środkiem uświęcania się. Wyraża zaufanie do Boga, pozwala przezwyciężyć trudności, z jakimi spotyka się dusza w życiu zakonnym. Modlitwa pozwala także poznawać Boga i Jego zamiary wobec osoby. Pobożna Uczennica w niej szuka tego, co podoba się Bogu i w ten sposób ukierunkowuje swoje dążenia ku świę­tości. Modlitwa jest więc współpracą z Bogiem na drodze do świętości. Natomiast samozaparcie - zdaniem Założyciela - jest odpowiedzią duszy na próby, które dopuszcza Opatrzność Boża, by stały się okazją do zasług prowadzących ku uświęcaniu. Samozaparcie z miłości do Boga - wsparte Eucharystią - przyczynia się do świętości Kościoła i osobistej, ponie­waż taka postawa prowadzi do opanowania i przezwyciężania skłonności do grzechu. Samozaparcie jest więc stałym wysiłkiem, poprzez który Po­bożna Uczennica udowadnia Bogu swoją miłość i obejmuje całe jej życie. Postępowanie według Konstytucji - podkreśla Alberione - jest pewnym środkiem uświęcenia, ponieważ siostra wie, co podoba się Jej Mistrzowi, zawierza woli Boga, nie błądzi, czyniąc to, co zostało zatwierdzone przez Kościół, a dzięki temu jej działania mają wartość zasługującą. Natomiast, gdy sama wybiera dobro, to istnieje niebezpieczeństwo, że wybierze dobro odpowiadające jej samej, a nie to, jakiego od niej oczekuje Bóg. Ryzykiem bowiem jest utrata łaski, co z kolei przyczynia się do ograniczeń w zyskiwa­niu zasług na drodze do świętości. Dlatego Pobożna Uczennica koniecznie musi stale w życiu przestrzegać Konstytucji.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.