6. Jedność kontemplacyjno-czynna

Powołując do istnienia Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza, ks. Alberione tworzy Zgromadzenie życia zakonnego, w którym „życie kontemplacyjne idzie w parze z życiem czynnym” - z akcentem na kontemplację. Osoby przychodzące do Zgromadzenia pragną iść za Chrystusem, by dojść do Boga Ojca. Dlatego, według Założyciela, modlitwa i apostolstwo jest zadaniem każdej siostry znaj­dującej się we wspólnocie Pobożnych Uczennic. Oznacza to całkowite poddanie się woli Bożej, zawsze i wszędzie „pracą dla nieba”.

Według Alberione, modlitwa i apostolstwo są dwoma sposobami wyrażania przez siostry stosunku do Boga - jedynej miłości. Dlatego podkreśla, że „połą­czenie życia kontemplacyjnego z życiem czynnym jest bardziej doskonale”. W takim życiu wyraża się troska nie tylko o zbawienie własne, ale i innych ludzi, o budowanie Mistycznego Ciała Chrystusa.

Aby zewnętrzne działanie - apostolstwo wypływało z kontemplacji, życie Pobożnych Uczennic, zdaniem Alberione, musi być wypełnione modlitwą, ponieważ tak postępował ich Mistrz. Stąd apel: „Jeśli macie być Pobożnymi Uczennicami, to studiujcie, jak On postępował i odtwarzajcie Go”. Założyciel podkreśla, że Jezus modlił się przez całe swoje życie, zarówno w życiu ukry­tym - razem z Maryją i Józefem - jak i w życiu publicznym. „Jego modlitwa była coraz bardziej wzniosła” - uważa Założyciel - gdyż On „wzrastał w mądrości, w latach i w łasce” (Łk 2,52). Dlatego podobnie postępuje Pobożna Uczennica. Modlitwa jest wydatną pomocą w jej postępie duchowym. Zdaniem Alberione, „najbardziej żywotna i skuteczna jest modlitwa eucharystyczno-liturgiczna”. Siostry przez taką modlitwę pozwalają działać w duszy Panu Bogu, wchodzą w „intymny stosunek z Jezusem” i osiągają prawdziwą świętość. Skutkiem tego mogą więcej usłyszeć i zrozumieć, co mówi do nich Pan Jezus, a to prowadzi do kontemplacji. Założyciel pragnie, by Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza rozumiały, że „o ile mniej słów z ludźmi, o tyle więcej z Bogiem (...), o tyle więcej zjednoczenia wewnętrznego z Przenajświętszą Trójcą”.

Dlatego zaleca życie kontemplacją. Jednocześnie podkreśla, że aby siostra była Pobożną Uczennicą, jej życie nie może być ograniczone kontemplacją, ale musi iść w parze z działaniem. Twierdzi, że modlitwa kontemplacyjna i spełnianie apostolstwa jest wypełnianiem na ziemi obowiązku wyznaczo­nego Zgromadzeniu Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza. Tym bardziej, że pragnąc „odtwarzać” postępowanie Pana Jezusa, Uczennice powinny pamiętać, że ich Mistrz pracował, żyjąc wśród ludzi na ziemi i nadal kon­tynuuje swoją pracę.

Ks. Alberione przypomina, iż Ewangelia sugeruje, że w życiu ukrytym Jezus pracował jako cieśla (por. Mk 6,3). W życiu publicznym pracował dla dobra ludzi: chodził i nauczał. Męka i śmierć były też pracą dla zbawienia świata. Modlitwa i działanie Pana Jezusa przenikały się. „Obecnie kontynuuje Swą pracę w Taber­nakulum, gdzie bezustannie udziela się duszom, gdzie ustawicznie wstawia się za nami do Ojca, gdzie ponawia swą krzyżową Ofiarę w czasie Mszy Świętej”. Dlatego, według myśli Założyciela, Pobożna Uczennica Boskiego Mistrza ma się przede wszystkim modlić i apostołować, to znaczy dawać świadectwo wy­nikające właśnie z kontemplacji. Przez swoją modlitwę ma zasilać apostolstwo pozostałych zgromadzeń Rodziny Świętego Pawia, które w przeciwieństwie do Pobożnych Uczennic bardziej zajmują się pracą apostolską niż życiem kon­templacyjnym.

Alberione dowodzi, że połączenie życia kontemplacyjnego z czynnym jest bardziej odpowiednie dla człowieka, ponieważ angażuje trzy władze: umysł, wolę i uczucia w sprawy Boże. W kontemplacji dochodzi do głosu świadomość Bożej bliskości i miłości, majestatu i tajemnicy, jaką stanowi Bóg dla rozumu ludzkiego. Stąd narasta potrzeba adoracji i głębszego zjed­noczenia z Bogiem, co przymusza do życia zgodnego z wiarą. Dlatego czyny Pobożnej Uczennicy powinny mieć źródło w kontemplacji. Innymi słowy, aby naśladowanie Jezusa Mistrza było kompletne - zaznacza ks. Alberione - siostry muszą podejmować apostolstwo bliskie modlitwy, wynikające z niej: apostolstwo eucharystyczne, posługi kapłanom i liturgiczne. „My powin­nyśmy całe należeć do Jezusa Boskiego Mistrza, dlatego nie zatrzymujemy się na jednej części (...)”. To jest ich podstawowe zadanie do spełnienia w Rodzinie Paulińskiej. Odwołując się do Ewangelii o odwiedzinach Pana Jezusa w domu Marty i Marii (por. Łk 10,38-42), ukazuje, że Maria wybrała życie wewnętrzne, jak określił sam Pan Jezus - „lepszą cząstkę”. Poboż­ne Uczennice, podobnie jak Maria, mają troszczyć się przede wszystkim o sprawy duszy, a w swym działaniu oddawać się tylko temu, co konieczne, czyli apostolstwu.

Założyciel uważa, że Pobożna Uczennica przyjmuje od Jezusa Mistrza prawdy (kontemplacją) i przekazuje je innym (apostolstwo), okazując miłość zarówno Bogu, jak i ludziom. Z tego przekonania płynie zachęta: „Bądźcie duszami modlącymi się, duszami o doskonałym życiu kontemplacyjnym” (naśladującymi Maryję). Ks. Alberione jest też przekonany, że życie kontemplacyjno-apostolskie prowadzone przez Uczennice, czyli podążanie za głosem Jezusa Boskiego Mistrza, w ciągu kilku lat (6-7), doprowadzi sio­stry do głębokiego, stałego zjednoczenia z Bogiem i „że nic i nikt nie zdoła was zaniepokoić, wpłynąć na was, wywyższyć was czy zgubić”. Wyjaśnia, że taki styl życia wyzwala w duszy pokłady wiary i zaufania, co z kolei przy­czynia się do nabywania umiejętności i odczytywania, uznawania Bożej mą­drości, miłości i dobroci, a to uzdalnia siostrę, by odpowiedziała miłością, której miarą jest pełnienie woli Boga. Ks. Alberione stwierdza, że wtedy sam Jezus Boski Mistrz nauczy Uczennice „swoich dróg, napełni radością z powołania - i życzy: „Niech żyje w was pełnia Jego mocy!”.

Dlatego, według Założyciela, taka forma kontemplacyjno-czynna jest doskonalsza niż inne. Nie wybiera się jednego działania Chrystusa do na­śladowania. Jezus jest Mistrzem modlitwy, jest też Mistrzem apostolstwa (pracy, działania). Natomiast ścisła współpraca z Jezusem w Eucharystii ma pomagać innym zgromadzeniom w apostolstwie środków masowego przekazu. Założyciel byt człowiekiem modlitwy, kontemplacji, adoracji Eucharystii. Z przeżycia doświadczenia bliskości Boga i Jego niewyczerpanej miłości zrodził się pomysł założenia Rodziny Paulińskiej, w jej ramach Zgromadze­nia Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza, które głównie oddawałoby się kontemplacji dla dobra innych, w tym także dla dobra całego Kościoła, dla dobra Królestwa Bożego.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.