5.2.3. Apostolat liturgiczny

Trzeci rodzaj apostolatu wyznaczonego Pobożnym Uczennicom przez Założyciela stanowi apostolstwo liturgiczne. Polega ono na ukazaniu ludzkości Jezusa Eucharystycznego. Dawanie Boga i prowadzenie do Niego wszystkich ściśle łączy się z ukazywaniem Go ludziom. Zgodnie też z założeniami, poprzez apostolstwo liturgiczne mają ukazywać Jezusa wszystkim ludziom. Przede wszystkim, ks. Alberione zaleca siostrom osobiste uczestniczenie w świętych obrzędach zrozumienie ich, poznanie, zgłębianie ducha Kościoła podczas sprawowania świętej Liturgii. Dobra znajomość liturgii, będącej w Kościele jakby Księgą Ducha Świętego, gdyż podaje prawdy do poznania, cnoty do praktykowania i łaski do uproszenia, powinna stać się podstawą działania każdej siostry. Poucza, że w kościołach Pobożnych Uczennic obrzędy mają być sprawowane z wielką dokładnością, z możliwą pilnością, zgodnie z przepisami liturgicznymi. Mówi, że „w kaplicach święte ceremonie mają być wykonywane pięknie, pobożnie, budująco”.

Według Alberione, apostolat liturgiczny powinien być posługą dla duchowieństwa i ludu. Dlatego wymaga, by siostry były dobrymi zakrystiankami. Zaleca również, by uczestniczyły we Mszach Świętych: śpiewały, pięknie recytowały modlitwy, by piękną oprawą liturgiczną dusza była pociągnięta i zbliżyła się do Boga; by uczestniczący wierni, patrząc na siostry, czuli się pociągnięci do prawdziwej pobożności, a tym samym do Boga. Uważał, że właśnie w kościołach, gdzie pracują siostry, ludzie powinni bardziej odczuwać obecność Bożą i potrzebę zginania kolan do modlitwy, do adoracji Najświętszego Sakramentu. Myśli te zawarł w Konstytucjach, według których siostry mają „jako zadanie przekazanie Bożego świata człowiekowi, ażeby podnieść świat ludzki do Boga, do Jego niewypowiedzianego Królestwa Tajemnicy, piękna i życia”. Wypełnianie apostolatu liturgicznego uświadamia ludziom, czym jest liturgia, co daje, co się w niej dokonuje.

Zgodnie z nauką Założyciela i zasadami Konstytucji, siostry mają ułatwiać rozpowszechnianie wytwarzanych przedmiotów kultu eucharystycznego. W związku z tego rodzaju działalnością powinny dysponować dostępnymi dla wiernych pomieszczeniami, zwanymi Ośrodkami Apostolstwa Liturgicznego, gdzie mogłyby ukazywać Tajemnicę Chrystusa sprawowaną i przeżywaną w Liturgii. Ośrodki te mają ukazywać Jezusa eucharystycznego poprzez katechezę artystyczno-liturgiczną, czyli przez odpowiednią ekspozycję paramentów i naczyń liturgicznych, ikonograficzne przedstawienie treści religijnych itp. Założyciel pisze, że „każda siostra wchodząca do Centrum powinna uważać je za Kościół, gdzie ma dawać poznać Jezusa oraz gdzie wszystkie przedmioty mają odnosić się do Boskiego Mistrza i do dusz”, podkreślając jednocześnie, że to nie może być sklep, lecz „świątynia”, gdzie siostry mają dawać poznać i ukazywać Jezusa. Ma to być Centrum, w którym nie tylko siostry, ale i uczestniczący wierni poprzez poznanie Jezusa Eucharystycznego przy użyciu paramentów liturgicznych i innych przedmiotów kultu religijnego powinni ukazywać Go także innym.

Do sumiennego realizowania przez siostry apostolatu ukazywania Jezusa Eucharystycznego, zdaniem ks. Alberione, są konieczne trzy etapy w działaniu. Pierwszy polega na zrozumieniu. W tym celu Założyciel zaleca siostrom podejmować studia, szczególnie teologiczne i liturgiczne, gdyż podkreśla, że nie wystarczy naśladować, ale trzeba tworzyć i umieć łączyć ducha liturgicznego Kościoła z delikatnym gustem artystycznym. Siostry powinny zdobyć możliwie szerokie wykształcenie, aby poprzez malarstwo, rzeźbę, architekturę, muzykę i literaturę służyć liturgii, służyć chwale Bożej, ukazywać Jezusa Eucharystycznego. W ten sposób przygotowane, siostry mogą osiągnąć drugi etap pracy apostolskiej, to jest wykonanie: mogą malować, rzeźbić, haftować, uprawiać muzykę itd. Mają posługiwać się muzyką piękną, wybraną, zgodną z rozporządzeniami Kościoła, gdyż uważa, że muzyka jest skutecznym środkiem dotarcia do ludzi, zdobywania ich dla Boga, ponieważ podnosi uczucia i wznosi je do Boga.

Dopiero po wykonaniu liturgicznych rzeczy, które powinny być „skutecznym środkiem dotarcia do ludzi”, Pobożne Uczennice mogą przystąpić do trzeciego etapu w działaniu: do rozprowadzania, upowszechniania tego, co jest wytworem ich serc, rąk i umysłów; dziełem będącym wprawdzie miarą ich talentu, ale powstałym z inspiracji Boga i dla Jego większej chwały. Rozpowszechniając różne formy sztuki, takie jak malarstwo, rzeźba i architektura, służące kultowi Bożemu, a także poprzez muzykę i śpiew, które są formami modlitwy, Pobożne Uczennice głoszą i ukazują Chrystusa Mistrza.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.