5.2.1. Apostolat eucharystyczny

Według zamierzeń ks. Alberione, źródłem całego apostolatu Pobożnych Uczennic i fundamentem jest Osoba Chrystusa Boskiego Mistrza w pełni Jego Misterium. Jest przeświadczony o znaczeniu Ofiary Chrystusa dla człowieka. Z Eucharystii przecież wypłynęło podstawowe doświadczenie charyzmatyczne dla Rodziny Paulińskiej, która z Eucharystii powstała i dzięki Eucharystii wzrasta i żyje. Jest przekonany, iż w spotkaniu z Mistrzem Eucharystycznym, będącym Drogą, Prawdą i Życiem, leży tajemnica skuteczności apostolskiej.

Pobożne Uczennice, przeżywając dzień w sposób eucharystyczny, posługują w pełni wszystkim, stając się „chlebem łamanym” i „krwią przelewaną”. Stąd też Eucharystia jest dla nich ośrodkiem życia, podobnie jak jest nim dla Kościoła. A więc w duchu Założyciela, „przez Kościół do tego wezwane” mają prowadzić ludzi do Jezusa Eucharystycznego, do źródła łaski, do zjednoczenia z Jezusem Eucharystycznym w zbawieniu wiecznym.

Stąd też w szczególny sposób, według myśli i pragnień Założyciela, Pobożna Uczennica jest apostołką Eucharystii. Dlatego jej posłannictwo nie ogranicza się tylko do adoracji, ale wyraża się poprzez liczne formy i inicjatywy apostolskie, których celem ostatecznym jest doprowadzenie ludzi do kwintesencji działalności liturgicznej Kościoła, jaką jest Msza Święta. Dopiero ze zrozumienia i przede wszystkim z przeżycia Misterium Świętej Ofiary wynika adoracja. W szczególny sposób ks. Alberione powierzył adorację Pobożnym Uczennicom Boskiego Mistrza; mają ją bowiem przekształcać w apostolstwo eucharystyczne. O takim właśnie charakterze Zgromadzenia myślał, jak to wyznaje, zaczął się „modlić i zachęcać do modlitwy w tej intencji, aby powstała rodzina zakonna o życiu ukrytym, oddana adoracji i apostolstwu kapłańskiemu oraz liturgicznemu, cała należąca do Jezusa Boskiego Mistrza obecnego w Tajemnicy Eucharystycznej”. To właśnie znajduje swój wyraz w Konstytucjach zakładających, że zgodnie ze swym celem specjalnym Uczennice czczą Jezusa Mistrza Drogę, Prawdę i Życie. Z miłości ku Jezusowi Mistrzowi, który jest obecny w Tajemnicy Eucharystycznej, bierze początek działalność apostolska w służbie Eucharystii, ponieważ siostry odczuwają Jego obecność.

Adorację widzi jako środek i szczyt całej działalności apostolskiej Pobożnych Uczennic, gdyż jest ona permanentną kontynuacją Ofiary Eucharystycznej. Przez adorację siostry przedłużają swoje czynne uczestnictwo w Świętej Ofierze, a posilone Komunią Świętą, w czystości i świętości serca mogą składać dziękczynienie Chrystusowi. Eucharystia ma im dawać siłę do opanowania, do zapobiegania grzechom, na które - jak każdy człowiek - są narażone.

Ks. Alberione - Apostoł Eucharystii - zaleca siostrom, by ich Msza Święta i adoracja przekształcały się w apostolat prowadzenia dusz „w Chrystusie i w Kościele”, by pełniony był zawsze w duchu jak Maryja i z Maryją. A więc Msza Święta i adoracja mają być przeżywane w wymiarze apostolskim. Dlatego powierza siostrom, jako oblubienicom włączonym w kapłańskie pośrednictwo Chrystusa, zadanie przedstawiania Ojcu ludzkości w Jezusie i w Duchu Świętym, jednocześnie doprowadzając wiele dusz do Tabernakulum.

Program ks. Alberione realizowany przez Pobożne Uczennice zawiera zatem wizję, w której urzeczywistnieniu znaczącą rolę odgrywa apostolat modlitwy. Zachęca siostry, by modląc się, stawały się głosem wszystkich. Szczególnie zależy mu na tym, aby ludzie nie tylko znali Jezusa, ale by zbliżali się do Jezusa Eucharystycznego, aby karmili jak najliczniej swoje dusze Eucharystią. Dlatego zaleca siostrom upraszanie łaski nawrócenia dla grzeszników, aby po oczyszczeniu się w Sakramencie Pokuty mogli dojść do Stołu eucharystycznego i karmić się Ciałem Jezusowym. Poleca również wypraszać powstawanie nowych kościołów, gdyż tym samym, jak zauważa, będzie „więcej tabernakulów”.

Zdaniem Założyciela, Pobożna Uczennica w swoim apostolstwie modlitwy nie może ograniczać się tylko do próśb skierowanych ku Bogu, ale też ma dziękować, ponieważ Bóg jest początkiem wszystkiego. Wszystko to, co istnieje i żyje, jest Jego dobrodziejstwem. Ma Mu dziękować za całą ludzkość i Kościół niebieski, który już jest napełniony dobrodziejstwami Bożymi. Dalej zadośćuczynić - bo wielu ludzi idzie na zatracenie, gdyż nikt za nich się nie modli i nie pokutuje. Ponieważ Uczennice same z siebie nie są dość mocne, by pomóc duszom, mają więc ofiarować jako zadośćuczynienie Krew Jezusa, ciernie, biczowanie oraz wszystkie inne Jego cierpienia. Niezliczone są grzechy, ale również nieustanna jest Ofiara Baranka Bożego. Siostry mają też błagać, gdyż Msza Święta jest najwyższą modlitwą, źródłem wszelkich łask. Mają upraszać pokój dla rodzin, dla wszystkich narodów. Prosić dla dusz o uwolnienie z grzechów, o niewinność w duszach, o wyzwolenie dusz czyśćcowych. Alberione poucza Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza, w jaki sposób mają Mszę Świętą i adorację przekształcać w apostolstwo prowadzenia dusz. A więc mają uwielbiać, dziękować, wynagradzać i prosić za wszystkich, szczególnie za kapłanów i za apostolstwo przy pomocy środków społecznego przekazu.

Według myśli ks. Alberione, Uczennice nigdy nie mogą czuć się same, uczestnicząc we Mszy Świętej. Uczennice mają wszystkich nosić w sercu i mieć poczucie, że mogą uczynić wszystko, będąc ukryte w Jezusie, w pełni z Nim zjednoczone umysłem, wolą i sercem, ponieważ uważają Jezusa Chrystusa nie tylko za Kapłana, lecz Apostoła i Arcykapłana, który ofiaruje Boską Żertwę, czyli Siebie Samego za dusze. To dobrodziejstwo Mszy Świętej dosięga wszystkich. Ze Mszy Świętej korzysta cały Kościół, a więc korzystają grzesznicy, korzystają dusze czyśćcowe, radują się aniołowie i święci; Trójca Przenajświętsza otrzymuje chwałę. Radują się niewinni i grzesznicy, kapłani, nauczyciele, rządzący. Założyciel zapewnia, że w ten sposób, uczestnicząc we Mszy Świętej, Pobożne Uczennice będą świadome, że pełnią dzieło powszechne, które wznosić się będzie i przenikać Niebo; przenikać granice, krańce czasu i miejsc. Dlatego winny rozumieć wszystkich i wszystkich ogarniać, by pomóc im dotrzeć do Jezusa Eucharystycznego.

Aby Pobożne Uczennice mogły z pełnym zrozumieniem sensu spełniać wyznaczone im apostolstwo eucharystyczne, Założyciel zaleca, by coraz lepiej poznawały Eucharystię. Koniecznym jest więc pogłębianie wiadomości o rzeczywistej obecności Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Oprócz poznania doktrynalnego sugeruje pogłębianie wiedzy z dziedziny moralności i ascetyki. Uważa, że będzie to miało wpływ na wypełnianie apostolatu. Rozumienie istoty Eucharystii sprawi, że będą duszami najbardziej milczącymi i najbardziej czynnymi, duszami najbardziej odosobnionymi i najbardziej aktywnymi w realizowaniu apostolatu; duszami najbardziej skupionymi i ekspansywnymi oraz będą posługiwać się środkami, które nigdy nie zawiodą, a przede wszystkim Mszą Świętą. Stwierdza też, że będą takimi, jak zaleca, „o ile bardziej staną się Hostią, o tyle bardziej wydawać będą owoce Hostii”. Jezus jest ukryty pod zasłonami eucharystycznymi, ale On „zawsze żyje i wstawia się za nami”.