5.1. Istota apostolatu

Założyciel Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza określa dokładnie ich rolę w czasie pełnienia misji apostolskiej. Mają być zatem siostry: świecą zużywającą się, aby dawać światło; korzeniem przekazującym wszystkim pozytywnie naukę Jezusa Mistrza; sercem przelewającym krew po całym ciele; matką dającą życie duchowe innym; oblubienicą powołaną do szczególnej zażyłości z Panem zmartwychwstałym, aby z wiarą głosić i ukazywać Go innym.

Ks. Alberione ukazuje apostolat Pobożnych Uczennic w oparciu o naśladowanie Jezusa. Zwraca uwagę, że Boski Mistrz był apostołem Ojca (por. J 3, 17-34; 5,36; 9,7)300. Wysłany przez Ojca na ziemię, miał zrealizować Jego wolę przez wypełnienie misji, której rezultatem było zbawienie człowieka. Aby apostolat był dobrze zakorzeniony w Jezusie, siostry porzucają wszystko, by iść za swoim Mistrzem i naśladować Chrystusa Apostoła. Powinny też rozwijać w sobie świadomość, że są Jego narzędziami, dzięki którym On kontynuuje nadal swoją zbawczą misję.

Ponieważ misja Chrystusa jest kontynuowana w Kościele będącym pełnią Chrystusa, dlatego apostolat, który zaleca Założyciel siostrom, ma być pełniony w imieniu Kościoła. Przyznaje, że już na mocy Chrztu, Bierzmowania i Eucharystii każdy chrześcijanin zostaje wcielony w Chrystusa i w Kościół oraz sam uczestniczy w misji Kościoła, gdyż „powołanie chrześcijańskie jest z natury swojej również powołaniem do apostolstwa”, to znaczy do świadczenia o Jezusie. Jednocześnie zwraca uwagę, że osoby zakonne w większym stopniu są zobowiązane do apostołowania przez praktykowanie we wspólnocie rad ewangelicznych.

Tak więc Pobożne Uczennice mają być „przedstawicielkami całego Kościoła”, co oznacza współpracę z Bogiem w Jego spotkaniu z człowiekiem oraz współpracę z człowiekiem w jego spotkaniu z Bogiem. Polega to na tym, że wobec Boga mają łączyć się z całym Kościołem: tryumfującym, cierpiącym, walczącym. Z Kościołem mają uwielbiać, dziękować, wynagradzać i błagać. Konieczne jest, by czuły się zjednoczone z Kościołem tryumfującym i sławiły Trójcę Przenajświętszą, składały zadośćuczynienie za Kościół cierpiący, który reprezentują, i uzyskiwały łaski dla całego Kościoła walczącego, w który się przyoblekają. Mają uwielbiać, gdyż Bóg jest początkiem wszelkiego stworzenia, jest celem ostatecznym, formą wiecznej szczęśliwości. Bóg jest nieskończony w swojej doskonałości, w swej świętości. Stąd też należy uwielbiać Go - z wszystkimi dziewięcioma chórami anielskimi, z wszystkimi kategoriami świętych: z apostołami, wyznawcami, dziewicami, ze wszystkimi i poszczególnymi duszami czyśćcowymi; ze wszystkimi osobami rozsianymi po świecie.

W sercu sióstr, tak jak w sercu ich Mistrza i Kościoła, ma być cała ludzkość „krocząca przez tę ziemię”. Założyciel ma nadzieję, że apostolat Pobożnych Uczennic będzie miał tę samą rozległość planu zbawienia, którą proponuje się człowiekowi, wszystkim ludziom wszystkich czasów przez korzystanie z niewyczerpanego bogactwa Chrystusa działającego w swoim Mistycznym Ciele - w Kościele.

Zdaniem Założyciela, aby Pobożne Uczennice mogły dobrze wypełniać swój apostolat, wynikający zarówno z sakramentu Chrztu, jak i z bycia Uczennicą Boskiego Mistrza, powinny starać się, by natura, łaska, powołanie służyło ich misji. Polega to na tym, że siostra całą swoją osobą odczuwa pragnienie dzielenia się z innymi swoją wiarą i czyni wszystko, by podzielić się z innymi swoim umiłowaniem Boga, Jezusa Chrystusa. Alberione wysuwa argumenty przemawiające za taką postawą, stwierdzając, że dusza będąc zbyt pełna łaski, w pewnym momencie „przelewa się”. Siostra pełna Boga daje Boga światu. Bóg miał Wcielonego Syna Bożego i dał Go światu, a więc dał to, co miał. „Z pełni” dała światu Jezusa Chrystusa Maryja. „Z pełni” otrzymaliśmy od Jezusa Chrystusa, bo „aż do końca nas umiłował” (por. J 13, l). Zatem Pobożna Uczennica Boskiego Mistrza napełniona Bogiem niesie Go światu i prowadzi ludzi do Boga, wypełniając swoje apostolstwo.

Apostolstwo, według Założyciela, jest potrzebą i wyrazem miłości. Potwierdzał to, pisząc, że „Apostolstwo jest pełnią miłości do Boga, która zwraca się ku bliźniemu i wyraża się w formach zamierzonych przez Założyciela, a zatwierdzonych przez Kościół”. A więc cały człowiek ma być w Chrystusie, aby całkowicie kochał Boga: rozumem, sercem i siłami fizycznymi. Dlatego siostry miłując Boga, starają się poznać Go i zbudować w swoim sercu Jego prawdziwy obraz, taki, jaki przyniósł na ziemię i uobecnił w swoim życiu Jezus. Poznanie Boga - Miłości mobilizuje Uczennice do gorliwego wypełniania apostolatu, gdyż jest to ich odpowiedź miłości na Miłość Boga.

Miłość ta rozciąga się również na bliźniego; gdy człowiek darzy Boga głęboką miłością, kocha również i sprawy Boże, w tym więc i apostolstwo. Zdaniem Alberione, apostolstwo, które zasadza się na miłości dusz ludzkich, powinno dać Uczennicom poczucie obowiązku i odpowiedzialności za innych. Stąd Uczennice powinny odczuwać potrzebę, by z miłości ku Bogu i bliźniemu uczynić wszystko, aby człowiek - szczególnie ten będący daleko od swego Boga - zwrócił uwagę w kierunku Stwórcy, w kierunku Zbawiciela. Apostolat Pobożnych Uczennic jest zatem konsekwencją miłości, a także odpowiedzialności za czynną pracę nad przywróceniem wiary i za dawanie przykładu innym ludziom dobrego spełniania obowiązków wobec Boga.

Ks. Alberione wyznacza Pobożnym Uczennicom trzy formy działalności apostolskiej: Eucharystię, liturgię i służbę Jezusowi w kapłanach. Uważa, że te dziedziny pracy apostolskiej łączą się ze sobą, wynikają z siebie nawzajem. Dlatego pisze: „Dwie rzeczy wam powierzam: Eucharystię i kapłaństwo, rzeczywiste Ciało Jezusa i Jego Ciało Mistyczne”. Liturgia jest konsekwencją tych dwóch. Pragnie, by siostry świadome tego, „ile dusz nie ma dobrodziejstwa Odkupienia”, miały silną motywację do podejmowania różnorodnych wysiłków, gorliwej modlitwy, by zmienić tę sytuację.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.