4. Naśladowanie św. Pawła

Z pełną świadomością Alberione wybrał na szczególnego patrona wszystkich Zgromadzeń i Instytutów, które powołał do życia, św. Pawła Apostoła. Uzasadnia swoje stanowisko, podkreślając, że św. Paweł „zna Boskiego Mistrza w całej pełni; on żyje Nim całym (...), widzi Go jako Nauczyciela, Hostię, Kapłana. Przedstawia nam Chrystusa całego, tak jak sam się określił, Drogę, Prawdę i Zycie”. Założyciel pragnie, by św. Paweł Apostoł swoim wstawiennictwem u Boga, a także swoim przykładem życia przyczyniał się do doskonałości każdej osoby należącej do Rodziny Paulińskiej, w tym również Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza. Siostry bowiem muszą żyć Jezusem. Dlatego św. Paweł jest doskonałym wzorem nawrócenia, dzięki któremu żyje Jezusem, stając się nowym człowiekiem. Alberione oczekuje, że Uczennice, podobnie jak św. Paweł Apostoł, doskonale zrozumieją znaczenie Chrztu św. jako momentu nawrócenia, zanurzenia w śmierć oraz zmartwychwstanie Chrystusa, co rozpali w nich zapał, by podporządkować się Jezusowi i żyć Jego życiem. Pobożne Uczennice powinny więc dążyć do postawy, którą św. Paweł wyraził słowami: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20). Ks. Alberione uważa, że przez to zjednoczenie z Chrystusem, Synem Bożym, poddając się działaniu Ducha Świętego, siostry wzorem Apostoła oddadzą całkowicie na służbę Bogu swoje życie, wolę, serce i umysł.

Odwołując się do ducha eucharystycznego św. Pawła, Alberione przedstawia go jako przykład do naśladowania w oddaniu się Mistrzowi Jezusowi. Mówi, że „Serce św. Pawła było pełne Jezusa!”. Urzeczywistniając to w swoim życiu, Pobożne Uczennice powinny tak jak św. Paweł rozumieć i utwierdzać przekonanie, że nikt nie może zbawić się sam, bez Jezusa Chrystusa, a zbawienie realizuje się przez Jego mękę i śmierć na Krzyżu. Ponadto, że Jezus Zmartwychwstał, nadal żyje i działa w Kościele przez Ducha Świętego i tylko w Kościele (przez Kościół) można osiągnąć zbawienie, i jest to droga dostępna każdemu. Powinny również, wzorem św. Pawła, rozumieć, że wiara jest jedyną możliwą odpowiedzią na możliwość zbawienia, jaką Bóg ofiaruje przez Jezusa Chrystusa, a także, że Jezus Chrystus Syn Boży jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi. Założyciel uważa, że ta świadomość będzie utwierdzać siostry w ich dążeniu do doskonałości, a także będzie mobilizować do coraz głębszego oddania się Jezusowi Boskiemu Mistrzowi. Konsekwencją powinna być gorliwość w ponoszeniu różnych ofiar dla Niego, dla wypełnienia swojej misji.

Zdaniem Alberione, wiedza o św. Pawle pozwala na stwierdzenie, iż „Każdy apostoł i każdy apostolat mogą czerpać od Niego”. Podkreślając fakt, iż sam Jezus Zmartwychwstały objaśniał Pawłowi Ewangelię, zwraca uwagę na pomoc łaski Bożej w podejmowanych wysiłkach, by poznać i głosić Ewangelię. Pobożna Uczennica powinna uczyć się od św. Pawła, który chociaż nie był razem z innymi apostołami, czuł się apostołem - co wyraża w swoich Listach do Rzymian, Filipian, Galatów i Koryntian - ponieważ podobnie jak to było z dwunastoma apostołami (por. Dz 48, 41) widział Chrystusa Zmartwychwstałego i od Niego otrzymał (por. 1 Kor 9, 1) misję bycia Jego świadkiem (por. Rz 1, 5), szczególnie wśród ludów pogańskich (por. Dz 26,16). Założyciel pragnie, by siostry czerpały od św. Pawła wiedzę w dziedzinie życia duchowego, dogmatu, moralności i kultu, i tę wiedzę wykorzystywały w wypełnianiu swojego apostolatu. Z tej przyczyny w swoim nauczaniu kierowanym do Pobożnych Uczennic Założyciel odwołuje się do nauki Apostoła, ponieważ uważa, że w Listach św. Paweł odpowiada na konkretne pytania i problemy wiary. Zdaniem Alberione, Pobożne Uczennice powinny naśladować Apostoła w jego cierpieniu, bowiem św. Paweł zakosztował cierpienia z powodu głoszenia Ewangelii, co nie zniechęciło go do wypełniania swojej misji, a raczej było dowodem jej autentyczności (por. 2 Kor 11,18-33). Z tego powodu ośmiela siostry, by potrafiły swoje cierpienia ofiarować Bogu, uznając, że ich apostolstwo „jest w rzeczywistości wielkim trudem, wymaga przyzwyczajenia do ofiar i wspaniałomyślnego oddania się”. Co więcej, domaga się, by tak jak dla św. Pawła cierpienia sióstr były źródłem radości (por. Kol 1, 24) i chluby (por. 2 Kor 11,17).

Według Alberione, ważnym elementem naśladowania św. Pawła jest tzw. święty uniwersalizm. Ma się charakteryzować „szeroką otwartością na cały świat, w całym apostolacie, w studiach, w apostolstwie, w pobożności, w działaniu (...)”. Stąd Pobożne Uczennice, naśladując św. Pawła, mają za zadanie nie ustawać w wysiłkach, „aby każdego uczynić doskonałym w Chrystusie” (Kol 1, 28), aby każdego zachęcić do życia zasadami, które są wyrazem posłuszeństwa Bogu (por. Rz 12, 2; Kol 1, 9; Ef 4, 13), aby zachęcić do miłości, którą uważa za fundament doskonałości. Tym samym, mają przyczyniać się do spełnienia pragnienia Boskiego Mistrza, „aby wszyscy poznali Go, naśladowali i kochali”. Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza, tak jak i cała Rodzina Paulińska, są zobowiązane przez Założyciela do naśladowania św. Pawła, przede wszystkim jego gorliwości, zapału, zakorzenienia życia w Jezusie Chrystusie „w całościowym przeżywaniu Ewangelii”. Ks. Alberione ujmuje to następująco: „Rodzina Paulińska ma być Świętym Pawłem żyjącym dzisiaj, zgodnie z myślą Boskiego Mistrza; działając pod macierzyńskim wejrzeniem i w łasce Maryi Królowej Apostołów”.

W swoim nauczaniu Alberione przypomina, że św. Paweł odbył trzy podróże misyjne obejmujące cały współczesny, cywilizowany świat. Dzięki swojej działalności misyjnej przyczynił się on do otwarcia Kościoła wobec wszystkich narodów. Stąd też Założyciel podkreśla, że siostry mają zabiegać nie tylko o własne zbawienie, ale również zbawienie innych - a przez to budować Mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa - Kościół. Alberione, będąc przekonany do nauki św. Pawła, że Chrystus jest wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 3,11), zwraca uwagę sióstr na to, że „wszystko musi służyć człowiekowi, w podporządkowaniu Jezusowi, Bogu (...)”. Mając na uwadze fakt, że św. Paweł bronił też jedności Kościoła, uważając, iż węzłem jedności jest Jezus Chrystus, napomina siostry, by postępowały zgodnie z wolą Bożą, aby Zgromadzenie mogło „spełniać to, co zostało mu powierzone przez Kościół (...)”. Uważa również, że trzeba się modlić o to, by władał nimi duch Kościoła, by chrześcijanie żyli w łączności z Kościołem. Apeluje: „(...) niech będzie zawsze jasna myśl, aby żyć i działać w Kościele i dla Kościoła, włączyć się (...) w Eucharystię, myśleć i żywić się każdym zdaniem Ewangelii (...)”.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.