4. Efezjanie

W najstarszych rękopisach brak wyraźnych adresatówtego listu - Efezjan (Ef 1, 1). Było to zatem kolejne pismo ogólne, skierowane do wspólnot chrześcijańskich założonych przez apostoła w Azji Mniejszej. Pismo było jednym z czterech tzw. listów więziennych (obok listów do Filipian, Kolosan, Filemona). W każdym z nich autor wspomina o pobycie w więzieniu: „Ja, Paweł, więzień Chrystusa Jezusa dla was pogan” (Ef 3, 1); „[...] błagam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani” (Ef 4,1) oraz „Jestem jej [Ewangelii] posłem jako więzień” (Ef 6, 20; por. Flp 1, 7. 13n; Kol 1, 24; 4, 3. 18; Flm 1. 9n. 13). W Liście do Efezjan Apostoł Narodów wskazuje na Kościół jako dom i rodzinę Bożą, w której „dzięki [Chrystusowi] mamy dostęp do Ojca w jednym Duchu” (2, 18). W braterskiej wspólnocie potrzeba wzajemnego wybaczania sobie win, łagodności i miłosierdzia (por. Ef 4, 32).

CZYTAJ!

Ef4, 25-5, 5; Mt 24, 45-51

Kto jest tym wiernym i rozsądnym sługą, którego pan ustanowił nad swoimi domownikami, aby we właściwym czasie rozdawał im pożywienie? Szczęśliwy sługa, którego pan zastanie przy tej czynności, gdy powróci. Zapewniam was: Powierzy mu zarząd nad całym swoim majątkiem. Lecz jeśli zły sługa pomyśli sobie: «Mój pan opóźnia się» i zacznie bić sługi swego pana oraz jeść i pić z pijakami, to jego pan nadejdzie w nieoczekiwanym dniu i o nieznanej godzinie. Wtedy usunie go i umieści wśród obłudników. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

ROZWAŻ!

Codzienne życie chrześcijan w gminach domagało się określonych zasad religijno-moralnych. W Liście do Efezjan apostoł Paweł, wobec grożących wspólnotom niebezpieczeństw ze strony fałszywych nauczycieli, zwodzących wiernych (4, 14), eksponuje temat jedności (2, 11-22; 4, 3-6). Ponadto jednak wyróżnia kilka nowych zasad życia chrześcijańskiego: mówienie prawdy (4,25), unikanie gniewu (4, 26), sprzeciwianie się diabłu (4,27), zakaz kradzieży, pracę własnych rąk, wspieranie potrzebujących (4, 28), zakaz używania słów nieprzyzwoitych (4, 29), wzajemną łagodność i miłosierdzie oraz gotowość do wybaczenia (4,30), odrzucenie goryczy, rozdrażnienia, krzyków, bluźnierstw i wszelkiego zła (4, 31), życie w miłości (4, 32), zakaz nierządu, nieczystości i chciwości (5, 3), odrzucenie bezwstydnego postępowania, rozpusty, niedorzecznego gadania czy niestosownych żartów, skąpstwa i bałwochwalstwa (5,4n). Długa lista nakazów i zakazów winna porządkować życie świętych (braci), którzy pragną otrzymać dziedzictwo w królestwie Chrystusa i Boga.

Tytuł „święci” był synonimem słowa „chrześcijanie”. Wszyscy, którzy wierzą, są „braćmi, wybranymi i świętymi w Chrystusie” (por. Dz 9,13; Rz 1,7; 12,10; 1 Tes 4,9; Tt2,3; Hbr 13,1; Ap 15,3n; 16, 5). Chodzi tu o ideał życia naśladowców Boga, postępujących jako „umiłowane dzieci, [żyjące] w miłości na wzór Chrystusa” (Ef 5, ln). Termin gr. hagioi wiąże się też z ideą pobożności w znaczeniu wierności Bogu na wzór hebr. chassidim -‘pobożni’. O życiu wiernych mówi się, że jest pobożne (Ef 4, 24; 1 Tes 2, 10) lub przeciwnie - świętokradcze (1 Tm 1, 9; 2 Tm 3,2).

Ewangelista pyta: „Kto jest tym wiernym i rozsądnym sługą...?”. Kto jest tym, który stanie się uczniem królestwa Bożego?

Odpowiedź Jezusa wskazuje na człowieka, który okaże się wierny w zarządzie nad powierzonym mu majątkiem. Na zasadzie przeciwieństwa ewangelista ukazuje złego sługę, który myśli sobie: „Mój pan opóźnia się” i zaczyna „bić sługi swego pana oraz jeść i pić z pijakami”. W tej sytuacji pan nadejdzie „w nieoczekiwanym dniu i o nieznanej godzinie. Wtedy usunie [złego sługę] i umieści [go] wśród obłudników. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”.

Kościół potrzebuje dobrych sług, którzy będą troszczyć się o wszystkich wiernych. W powierzonym im zarządzie będą kierować się przede wszystkim łagodnością i miłosierdziem (Ef 4, 32). Te cechy bowiem upodobnią ich do Jezusa, który mówił o sobie, że jest „łagodny i pokorny sercem” (Mt 11,29). Sługa wierny rozdaje domownikom pokarm, który podtrzymuje życie. Chrześcijaństwo widzi w tym zapowiedź obrzędu łamania chleba (Eucharystii). Ta prawda stale obecna jest w nauczaniu Kościoła. Papieże naszych czasów uczą: „Kościół w rzeczywistości żyje dzięki Eucharystii” (EdE 1). „Eucharystia jest Chrystusem, który nam się daje, buduje nas nieustannie jako swoje ciało. Dlatego w sugestywnym ruchu kołowym pomiędzy Eucharystią, która buduje Kościół, i samym Kościołem, który sprawuje Eucharystię, pierwotną przyczyną jest ta, która wyraża się w stwierdzeniu: Kościół może celebrować i adorować tajemnicę Chrystusa obecnego w Eucharystii właśnie dlatego, że sam Chrystus dał się w niej pierwszy poprzez ofiarę Krzyża” (SC 14).

Pawłowa nauka o Kościele wzywa do nieustannego budowania jedności Ciała Chrystusowego (Ef 4, 2-5; 1 Kor 8, 6) wokół Eucharystii. W tym kontekście warto pytać:

* W Kościele trwa zgorszenie podziałów wśród wspólnot chrześcijańskich. Aktualne jest zatem pytanie św. Pawła: „Czy można dzielić Chrystusa?” (1 Kor 1,13). Jak przywrócić wśród chrześcijan ideał powszechnej jedności - obraz Kościoła jako Ciała Chrystusa (Ef 1, 20-23)?

* Jakie funkcje i posługi w Kościele budują jedność? Jakich sług potrzebuje prawdziwa wspólnota (por. Ef 4, 11-13)?

* Kościół stanowi wspólnotę, w której Chrystus będzie działał nie tylko w tym czasie, ale i w przyszłości. Tylko w Nim znajduje on swoją pełnię (Ef 1,22). Jak zatem należy rozumieć słowa hym¬nu: „[Bóg] tak sobie upodobał i w Nim [Chrystusie] postanowił, że dla dokonania pełni czasów wszystko podda Chrystusowi jako Głowie: to, co w niebie, i to, co na ziemi” (Ef 1,10)?

MÓDL SIĘ!

Wraz ze św. Pawłem prosimy, by "Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia, byście Go lepiej poznali. Niech da wam światłe oczy serca, abyście wiedzieli, czym jest nadzieja Jego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa w świętych i czym nadzwyczajny ogrom Jego mocy dla nas wierzących, o czym świadczy siła Jego potęgi” (Ef 1,17-19).

ŻYJ SŁOWEM!

Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia trudne artykuły naszej wiary w życie wieczne. Warto sięgnąć na nowo do numerów 1020-1060, by móc w pełni świadomie w każdą niedzielę powtarzać całe Credo!

Źródło: Ks. Jan Kochel, W drodze z Apostołem Narodów. Medytacje w rytnie "lectio divina", Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2010.