3.1. Ślub czystości

Zdaniem Alberione, wypełniając ślub czystości, Pobożna Uczennica niepodzielnym sercem poświęca się Bogu dla Jego służby, chwały, dla budowania Mistycznego Ciała Chrystusa - Kościoła i zbawiania świata, czyli jedyną miłością dla niej jest Bóg, Jezus Chrystus i z tej miłości wynikająca miłość bliźniego. „Prośmy często - pisze Alberione - o miłość względem Boga i bliźniego. (...) Miłość to zjednoczenie umysłu, woli i serca”. To znaczy, że wierząc w Boga, kierując się wiarą, miłość zakorzenia się w umyśle. Gdy Pobożna Uczennica stara się wypełniać ślub czystości, to jej wola jednoczy się z wolą Boga, ponieważ kieruje się miłością względem Boga. Następnie pragnie, by kochać zawsze i wszędzie Boga aż po niebo. Taką miłość Założyciel nazywa miłością serca. Z kolei wypełniając z miłością swój apostolat, rozwija w sobie miłość bliźniego.

Wobec tego ślub czystości jest wyrazem miłości Pobożnej Uczennicy skierowanej ku Bogu, która realizuje się przez całkowite oddanie się Jemu. Według Założyciela, „oddać się Bogu znaczy zapomnieć o sobie i zawierzyć Mu duszę i ciało, znaczy oddać Mu wszystkie swe władze, dążności i uczucia, pragnienia, obawy i nadzieje, sobie zachowując tylko obowiązek myślenia o Nim, służenia Mu (...), kochania Go całym sercem”. Podkreśla, że tylko głęboka miłość Boga zawarta w ślubie czystości pozwala jej na takie oddanie. Jednocześnie jest świadoma, że Bóg wcześniej obdarzył ją swoją miłością, a ślub czystości jest tylko radosną akceptacją Bożego daru, czyli Jego miłości, która sprawi, że Pan Bóg ją wybrał do oddania życia we wspólnocie. Jest przekonany, że realizując czystość w swoim życiu, Pobożna Uczennica „wznosi się w miłości i naśladowaniu Boskiego Mistrza”; wychodzi poza swój egoizm, szukając lepszych możliwości podobania się Bogu oraz prowadzi życie uduchowione, a nie cielesne. Ma to swoje uzasadnienie w Piśmie Świętym: „Błogosławieni czystego serca” (Mt 5, 8). Temat czystości poruszany jest i w innych fragmentach Nowego Testamentu (por. Mt 19, 10-12; Mt 22, 23-30; Ef 5, 25-32; Ap 21, 29; 1 Kor 6,12-20; 1 Kor 7, 25-40; 2 Kor 11,1-2). Powyższe teksty wyraźnie mówią, że czystość pomaga lepiej troszczyć się o sprawy Boga, dla dobra Królestwa niebieskiego. Innymi słowy, czystość to forma poślubienia Chrystusa, włączenia w Niego, w Kościół. Jest ona świadectwem tajemnicy oblubieńczej łączącej Chrystusa z Kościołem.

Czystość dla Pobożnej Uczennicy jest naśladowaniem Jezusa Mistrza. Dlatego Założyciel apeluje: „Wznośmy się w tym dziewictwie serca. Ach, jakie piękne jest wasze życie, Pobożna Uczennica, która idzie tam, gdzie jest Jezus”. Wzywa, by każda siostra opróżniła serce z uczuć tylko ludzkich. W ten sposób czystość pozwoli jej skoncentrować się na Bogu, skierować myśli na Jezusa, na niebo i ustabilizować się w miłości ku Bogu, ku poddaniu się Jego woli, a tym samym bardziej otworzyć się na działanie Ducha Świętego. Przypomina, że sam Jezus wybrał życie dziewicze ze względu na misję, którą miał wypełnić w swoim ziemskim życiu; by tej misji poświęcić wszystkie siły. Królestwo Boże było dla Niego najważniejsze. Ponadto, Jezus Chrystus nie wiąże się z jedną osobą, bo przyszedł na ziemię dla dobra wszystkich ludzi, których poślubia, gdy cierpi i umiera na krzyżu. Stąd ks. Alberione uważa, że Pobożna Uczennica powinna koncentrować wszystkie swe uczucia na Jezusie i tworzyć z Nim jedność wzorem Maryi. On jest Oblubieńcem każdej Pobożnej Uczennicy. Jest to wybór życia, który wzmacnia laska Boża po to, by siostra potrafiła zawierzyć swoje istnienie Chrystusowi. W tej czystości serca Chrystus wiąże siostrę ze sobą, aby żyła tylko dla Niego i dla Królestwa.

Według ks. Alberione, składając ślub czystości, Pobożna Uczennica podejmuje się realizacji miłości oblubieńczej Kościoła do Chrystusa, czyli w całym życiu zakonnym ma wyrażać w pełni miłosne oddanie się Chrystusowi. To znaczy, że przyjmując własną seksualność, skierowuje ją ku dobru, które wynika z jej miłości, nazywanej „caritas”, dla Królestwa niebieskiego, dla Jezusa Chrystusa. Ślub ten zobowiązuje również do czystości intencji, postępowania. Nie jest to tylko wyrzeczenie się małżeństwa, ale przede wszystkim jest to całkowite oddanie się Bogu, który ma stać się dla siostry Kimś najważniejszym.

Ks. Alberione zaznacza, że w zasadzie Chrystus wzywa wszystkich ochrzczonych do czystości, którą każdy ma przeżywać odpowiednio do swego stanu, ponieważ Sakrament Chrztu jest momentem osobistego zaślubienia każdego przyjmującego Chrzest i włączenia go do Kościoła Oblubienicy Chrystusa. Natomiast czystość konsekrowana, zdaniem Założyciela, objawia Kościół w istotnej tajemnicy, jako Oblubienicy Chrystusa, Słowa Wcielonego. Dlatego uważa, że czystość wyrażana przez Pobożne Uczennice ukazuje światu, że życie zakonne jest stanem poświęconym Bogu, któremu każda siostra oddaje wszystko, co posiada. Stwierdza, że czystość ślubowana i wypełniana w duchu Ewangelii ukazuje innym duszom, że „dziewczyna zamyka swe serce na wszelką ziemską miłość, a otwiera się na miłość nadprzyrodzoną, na miłość względem Jezusa (...). Zawsze oddając cześć Jezusowi Chrystusowi Mistrzowi, ale Jezusowi rzeczywiście obecnemu w Eucharystii; Jezusowi żyjącemu w osobie Kapłana; Jezusowi żyjącemu w Mistycznym Ciele, w Kościele”. Powyższy cytat oddaje też istotną treść nauczania Ojca Założyciela dotyczącego ślubu czystości. Miłość wypływa od Boga i do Boga prowadzi. Dlatego Pobożna Uczennica realizująca ślub czystości jest pogodna, prosta i jednocześnie delikatna. Wie, że Bóg ją kocha i podtrzyma w różnych trudnościach, aby wypełniając to, do czego została powołana i zobowiązana przez profesję zakonną, doszła tam, gdzie jest Pan Jezus, jej Mistrz.

Ks. Alberione realizację ślubu czystości łączy z umartwieniem oczu, słuchu i ciała. Przypomina siostrom, że należy również czuwać nad umysłem i sercem, podporządkowując te władze Panu Bogu: „Niech umysł nie zatrzymuje się zbytnio na myślach, a wola niech się nie zatrzymuje na sprawach nieodpowiednich. Należy także czuwać nad wyobraźnią i pamięcią”. Dążąc do doskonałości, Pobożna Uczennica ma także uświęcać swoje ciało, czyniąc je mieszkaniem Chrystusa, „puszką” - jak mawi ks. Alberione. Dlatego ślub czystości jest wyrazem miłości ku Jezusowi-Mistrzowi, gdyż wyrzekając się swojej seksualności, siostra nie przestaje być kobietą, ale całą osobę oddaje na służbę Królestwa Bożego. Również umartwieniem oczu, słuchu, ciała ukierunkowuje swoją energię, przede wszystkim na Pana Boga i na to, czego On się domaga. Ma więc żyć swoją kobiecością, nie pogrążając się w sobie, ale wzrastając w miłości ofiarnej.

Założyciel wskazuje na Maryję, która może być przykładem dla każdej siostry w godnym przeżywaniu swej kobiecości i prawdziwym realizowaniu siebie. Uważa, że życie Maryi odzwierciedla uczucia, do jakich jest zdolne serce człowieka, składające ofiarę miłości. Maryja potrafiła znieść największe cierpienia, ponieważ zawsze była bezgranicznie wierna Bogu. Maryja była całkowicie do dyspozycji Pana Boga duchem i ciałem. Była dziewicą i dlatego mogła ofiarować Bogu swoje życie, mówiąc „tak”, zgadzając się na plan Boży i był to wolny wybór, jakiego dokonała pod natchnieniem Ducha Świętego. Jej serce było otwarte na potrzeby bliźnich (np. na nawiedzenie św. Elżbiety) i jest nadal, bo na płaszczyźnie nadprzyrodzonej stała się Matką Łaski Bożej, dając światu Jezusa Chrystusa. Dlatego zachęca siostry, by wykazywały się postawą podobną do postawy Maryi.

Założyciel rozumie, że realizacja tego ślubu może sprawiać trudności, dlatego podkreśla, że siostry, praktykując ślub czystości, muszą wykazać się roztropnością, unikając tego wszystkiego, co może stanowić zagrożenie dla czystości, dziewictwa. Muszą wykazać się pokorą, nie licząc tylko na własne siły, ale ufając w Bożą moc. Stąd zachęca do modlitwy wypraszającej u Boga potrzebne łaski, aby dochować Mu wierności. Roztropność wymaga też czujności, stąd płynie zachęta, by Uczennice czuwały nad tym, co oglądają, czego słuchają oraz nad swoją wyobraźnią. Zwraca uwagę, iż jest to obecnie trudne, ponieważ coraz bardziej rozpowszechnia się pogański styl życia, przesiąknięty erotyzmem. Podkreśla, że jeżeli coś sprawia większą trudność czy nawet cierpienie, to z tego powodu większa będzie zasługa w oczach Boga, gdy się tę trudność pokona, opanuje.

Ponieważ czystość jest stylem życia Jezusa Mistrza, dlatego ma być stylem życia każdej Pobożnej Uczennicy. Im doskonalej kocha się Boskiego Mistrza, tym bardziej wzrasta się w czystości, a to z kolei zaowocuje większą dyspozycyjnością na Boże działanie. Tym samym siostry będą mogły lepiej służyć Kościołowi i bliźnim, a także owocniej spełniać apostolstwo, co w konsekwencji doprowadzi je do nieba. Czystość umysłu, czystość woli, czystość serca sprawia, że Pobożna Uczennica nie zajmuje się sprawami przemijającymi, lecz stabilizuje swoje życie w Bogu, idąc za swoim Mistrzem Jezusem.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.