3. Modlitwa

Ks. Alberione w swoich pismach pisze, że modlitwa jest tak potrzebna do życia duchowego, jak oddychanie do życia w ogóle. Podkreślając znaczenie modlitwy, stwierdza, że człowiek jest stworzeniem Bożym i przez Chrzest staje się dzieckiem Bożym. Dlatego modlitwa jest dla niego czymś właściwym, normalnym, gdyż wyraża naturalną zależność od Stwórcy. Stąd wynika, iż Pobożna Uczennica koniecznie musi się „rozmiłować w modlitwie”, bo modlitwa jest umiłowaniem i przylgnięciem do żywego, prawdziwego Boga.

Założyciel stwierdza, że to przylgnięcie do Pana Boga wynika z osobowego obcowania z Nim, które dokonuje się w duszy człowieka. Dlatego modlitwa wyraża całą gamę uczuć duszy wobec Boga. Od pokory, czyli od uznania własnej niedoskonałości, poprzez ufność w wyrozumiałość Pana Boga, aż do radości i wdzięczności za Jego nieograniczoną miłość. Uwielbienie, dziękczynienie, przepraszanie, prośba - to elementy składowe modlitwy, przez którą Pobożna Uczennica daje Panu Bogu dowód swojej wierności, miłości oraz zaufania. Te wewnętrzne uczucia przepełniające duszę Pobożnej Uczennicy angażują rozum, wolę i serce w staraniach, by rozwinąć w sobie modlitwę wynoszącą duszę na szczyt zażyłości z Bogiem. Jest to możliwe dla sióstr żyjących w łasce Bożej, którą otrzymuje się zwłaszcza dzięki modlitwie.

Założyciel podkreśla, że najdoskonalej modlił się Pan Jezus. Stąd dla Pobożnej Uczennicy Jezus  jest Mistrzem modlitwy.  "Naśladujcie Tego, który jest waszym wzorem, czytajcie Tego, który jest waszą Księgą". W modlitwie widzi też rodzaj apostolatu Pobożnych Uczennic, podobnego do apostolatu Maryi. "(...) Za przykładem Maryi - pełnijcie apostolstwo życia wewnętrznego, życia modlitwy". Dlatego na wzór Maryi modlitwa powinna stanowić jedną całość życia apostolatu.

Mimo że siostra wzoruje się na swoim Mistrzu, a także Jego Matce, modlitwa, według Założyciela, tylko z pozoru jest dla niej czymś bardzo prostym, łatwym. Tymczasem, zwłaszcza autentyczna modlitwa wymaga pełnej mobilizacji do podjęcia wysiłku, by przez mówienie, myślenie czy też akty strzeliste stale nawiązywać kontakt osobowy z Panem Bogiem. Jego zdaniem, modlitwa Pobożnej Uczennicy jest dobra wtedy, gdy jest owocna, skuteczna, czyli otrzyma to, o co prosi.

Według Założyciela, przeszkodą w osiągnięciu zażyłości z Bogiem podczas modlitwy jest rozproszenie. Dlatego aby modlitwa była owocna, "zasługująca", siostra powinna skupić się wyłącznie na Panu Bogu. To skupienie polega na oddaleniu od siebie roztargnienia, nieodpowiednich myśli czy wzburzenia. Wewnętrzny spokój utrzymuje modlitwę siostry we właściwych granicach: z jednej strony pozwala poddać się hojności Boga, a z drugiej dostrzec Jego miłość, a swoją ograniczoność, niedoskonałość.

Założyciel podkreśla, że Liturgia to najlepsza nauczycielka modlitwy. W Liturgii bowiem dokonuje się wymiana myśli między Bogiem a ludźmi, ponieważ dialog jest wspólnym działaniem Chrystusa i zgromadzonych ludzi w celu oddania czci Bogu. Treści do tego dialogu dostarcza Liturgia, gdyż w niej jest „zawarta cala doktryna ascetyczna i mistyczna, ponadto dogmatyczna i moralna”. Co więcej, w niej razem z Chrystusem „przez Niego i w Nim uwielbia, wynagradza, wyprasza, utożsamia się z Nim. Staje się Jego ustami, Jego sercem, Jego życiem”.

Według Alberione, w modlitwie liturgicznej przed Pobożną Uczennicą otwiera się ogromne pole działania dla zbawienia własnego i innych ludzi. Taka modlitwa opiera się na zasługach Pana Jezusa i dlatego jest skuteczna. Tym samym, modlitwa liturgiczna jest środkiem uświęcenia się. Przy czym Założyciel stwierdza, że aby była owocna, potrzebne jest czytanie Pisma Świętego, jego rozważanie. Ponadto, należy „dobrze przeniknąć treść brewiarza”. Do pobożności Uczennic Boskiego Mistrza należy dobra modlitwa, niezależnie od tego, czy będzie wspólna, czy indywidualna. Zatem wartość modlitwy zależy od pobożności każdej z sióstr. Przypomina, że w Konstytucjach są zaznaczone „praktyki pobożności”, między innymi modlitwa. Pobożna Uczennica nie może więc wymawiać się od spełniania tego, co jest zawarte w Konstytucjach Zgromadzenia, i dzień po dniu musi się modlić, by zyskiwać potrzebne łaski nie tylko dla siebie, ale i dla innych ludzi. Bezwzględnie domaga się, aby medytacja zawsze była przeprowadzana „według metody paulińskiej «Droga, Prawda i Zycie»”. Założyciel twierdzi, że metoda Droga, Prawda i Życie doprowadza do źródeł Ewangelii. Jest to metoda kompletna: „Jezus jest Prawdą: więc my uświęcamy swój umysł; Jezus jest Drogą: więc my uświęcamy życie codzienne, sposób postępowania, zachowanie się; Jezus jest Życiem: więc my chcemy żyć w sposób nadprzyrodzony, żyć Bogiem, jako dzieci Boże”. Jezus - Prawda objawia się na kartach Ewangelii, dlatego Pobożna Uczennica czytając Ewangelie, staje w obecności swojego Mistrza. To On do niej przemawia, a ona przyjmuje Jego Słowo z wiarą. Jezus - Droga to rozważanie przykładów z Jego życia i konfrontacja postępowania sióstr z tymi przykładami. Celem będzie wyzbycie się grzechów, by doskonalej naśladować Pana Jezusa, czyli Jezus Boski Mistrz jest Drogą, którą koniecznie trzeba iść, by osiągnąć niebo.

Trzecia część medytacji Jezus - Życie dotyczy życia Jezusa Chrystusa w życiu każdej z Pobożnych Uczennic. Oznacza to rozważanie, kim siostra się staje, w jakim stopniu Pan Jezus przeobraził ją w siebie. Jezus jest Mistrzem Pobożnych Uczennic, dlatego rozważanie Jego życia i nauki ma powodować w siostrach wzrost miłości, ma doskonalić ich stosunek do Boga. Bowiem Jezus Mistrz uczy otwierać serce przed Bogiem i uczy dostosowywać się do Jego woli, okazywać Mu miłość. Dlatego Pobożna Uczennica przez medytację wchodzi „w intymny stosunek z Jezusem, bo wtedy Jezus więcej mówi do duszy, pozwala zrozumieć duszy wiele rzeczy”.

Medytacja również prowadzi do kontemplacji, czyli do złączenia z Panem Bogiem. W kontemplacji dusza „poznaje to, co ma czynić i jak powinna pragnąć nieba, jak powinna modlić się, by osiągnąć niebo”. Tak przeżyta kontemplacja, według niego, rzutuje na cały dzień Pobożnej Uczennicy, na wszystko, co czyni, mówi, czego doświadcza. Stąd zachęca: „Kontemplujmy Jezusa na jakimś odcinku Jego nauczania”. W takiej kontemplacji widzi stopniowe, ale systematyczne oddanie się Pobożnej Uczennicy Panu Jezusowi, a przez Niego Bogu Ojcu. Kontemplacja ma więc prowadzić do tego, aby Boski Mistrz działa! w jej umyśle, sercu i woli.

Modlitwa w różnej formie jest jednym z zadań Pobożnej Uczennicy, ponieważ przez „obfitość sprawowanej modlitwy oddajemy Panu Bogu cześć i otrzymujemy potrzebne laski”.

Według ks. Alberione, modlitwa Pobożnej Uczennicy ma służyć nie tylko duchowemu rozwojowi, ale ma być jej pracą, wkładem w spełnianie zadań ewangelizacyjnych całej Rodziny Paulińskiej. Podkreśla, iż wszystkie modlitwy będą na tyle mieć skuteczność w ewangelizacji, „na ile opierają się na zasługach Jezusa Chrystusa”. Dla Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza modlitwa to nie tylko przywilej dusz wierzących, kochających Pana Boga, ale obowiązek trwania na modlitwie, który wymaga wysiłku, przezwyciężenia siebie. Modlitwa nie tylko wspiera pracę nad sobą, ale pomaga innym, utwierdza w wierze i miłości Boga oraz bliźniego. Jedną ze szczególnych form modlitwy, do której zobowiązane są Pobożne Uczennice, jest codzienna adoracja Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.