2.1. Tajemnica Wcielenia Chrystusa

Charakterystyczną cechą duchowości zakonnej - według Alberione - jest świadomość Tajemnicy Wcielenia. Uważa, że poprzez uświadomienie sobie, co ta Tajemnica oznacza, osoba powołana może pełniej realizować zadania jej wyznaczone. Dlatego w nauczaniu kierowanym do Pobożnych Uczennic omawia Tajemnicę Wcielenia Chrystusa. Ks. Alberione pisze, że stwarzając człowieka, Bóg powołał go do życia tak jak rośliny, zwierzęta, ale jednocześnie wyróżnił go. Obdarzył życiem nadprzyrodzonym, które polegało na „intymnym uczestnictwie w życiu samego Boga”. Bóg pragnął, by na Jego miłość człowiek odpowiedział miłością wyrażającą się zaufaniem i posłuszeństwem. Człowiek, którego Bóg obdarował również wolną wolą, uległ podsuniętej przez szatana pokusie i wybrał działanie niezgodne z wolą Boga. Nieposłuszeństwo było brakiem zaufania i miłości do Boga. Najważniejszą konsekwencją grzechu było zniszczenie przyjaźni z Bogiem, czyli utrata życia nadprzyrodzonego, co zakłóciło doskonałą harmonię ducha i ciała. Człowiek znalazł się w nowej rzeczywistości. Szuka nowych wartości i osobistego dobra poza Bogiem, opierając się na własnych siłach; działa przeciw Bogu, uznając Go za przeszkodę w swoim rozwoju duchowym. Bóg w swoim miłosierdziu nie odrzucił człowieka, który na Jego miłość nie potrafił odpowiedzieć miłością. Zapowiedział, a potem posłał do ludzi swojego Syna, Jezusa, który wcielił się w postać człowieka, by odzyskać dla niego życie nadprzyrodzone, utracone przez grzech prarodziców - Adama i Ewy. Potwierdza tę naukę słowami św. Pawła: „Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia” (Ef 2, 4-5).

Zdaniem Założyciela, poznawanie Tajemnicy Wcielenia prowadzi do odkrywania niezgłębionej miłości Boga, miłości, na którą należy odpowiedzieć i włączyć się w Boży plan zbawienia świata. Następnie podkreśla, iż przyjęcie Tajemnicy Wcielenia, że Odwieczny Syn Boży stał się człowiekiem dla ludzkiego zbawienia, powinno mieć wpływ na przyjęcie przez siostry postawy gotowości na ponoszenie ofiary z życia dla Boga. Tak czyni Boski Mistrz, Ten, który jest współistotny Ojcu, przyjmuje ciało człowieka, by wypełnić plan zbawienia. Bóg Ojciec przekazał więc Jezusowi Chrystusowi pełnię życia, doskonałości. Wcielony Syn Boży, Jezus Chrystus przekazuje ją ludziom. Daje ludziom możliwość odzyskania życia nadprzyrodzonego. Powołując się na nauczanie św. Jana, stwierdza, że „W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy” (1J 4,9-10). Dlatego z miłości do człowieka Bóg sam przyszedł na ziemię, aby położyć kres mocy zła, grzechu. Cała działalność i nauczanie Jezusa wśród ludzi były ukierunkowane na Boga Ojca. Mając świadomość posłannictwa od Ojca, Jezus pełni Jego wolę.

Przyjmowanie zatem Tajemnicy Wcielenia przez siostry powinno - według Założyciela - wpływać na dokonywane wybory, zawsze z uwzględnieniem woli Boga. Siostry mają czynić to, co do Niego przybliża, odrzucając wszystko, co oddala.

Posłuszeństwo Zbawiciela, od momentu Wcielenia aż do śmierci, przynosi ludziom urzeczywistnienie królestwa Bożego na ziemi, przynosi zbawienie. Przy czym ks. Alberione zauważa, że już od chwili Wcielenia się w łono Maryi Syn Boży rozpoczął „odkupienie, zadośćuczynienie za nas, biednych grzeszników”. Pan Bóg więc przez Jezusa obdarza przebaczeniem, obdarza łaską uświęcającą - Bożym życiem. Jezus Chrystus odzyskał życie nadprzyrodzone dla każdego człowieka, składając siebie w ofierze na krzyżu za grzechy wszystkich ludzi. Zwycięstwo Chrystusa Wcielonego Syna Bożego nad śmiercią, grzechem, czego wyrazem jest Zmartwychwstanie, sprawiło, iż człowiek może pojednać się z Bogiem, może odzyskać swoją świętość, do której został stworzony. Stąd też Pobożna Uczennica powinna mieć zawsze przed oczyma źródło Zbawienia, jakim dla każdego człowieka jest Boski Mistrz. Pan Jezus - pisze Założyciel - „zwyciężył więc śmierć, a sprawił, że wytrysnęło życie, które może być przekazywane wszystkim ludziom”. Dlatego w Chrzcie św. człowiek zanurza się w zbawczym misterium Jezusa Chrystusa, w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Umiera dla grzechu i zmartwychwstaje do nowego życia. Zmyty zostaje grzech pierworodny i wszystkie inne grzechy. Przez Wcielonego Syna Bożego Bóg obdarza swoim przebaczeniem, udziela życia nadprzyrodzonego. Cytując św. Pawła, podkreśla: „(...) miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5, 5). Poprzez Chrzest udzielony w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego stajemy się „dziedzicami Boga, współdziedzicami Chrystusa” (Rz 8, 17). 

Ukazując łaski płynące z Tajemnicy Wcielenia dla tych, którzy podejmują drogę doskonałości, ks. Alberione pragnie, by siostry z nich owocnie korzystały i w rezultacie osiągnęły niebo. Mówi, że przez to, iż Jezus wcielił się w postać człowieka, „jesteśmy dziedzicami nieba, tej samej szczęśliwości Bożej (...) i współdziedzicami Chrystusa jako Jego bracia, współuczestnicząc w tym samym dziedzictwie Ojca Niebieskiego”. Aby dotrzeć do nowej „ziemi obiecanej”, do nieba, wszystko, co siostra robi, dobro, które czyni, trud, który podejmuje, przeżywane cierpienie musi złączyć z Jezusem Chrystusem i z Jego zasługami, które wypracował swoim Wcieleniem, gdyż „przez Jezusa musimy przejść, aby wejść do nieba”. Bez takiego złączenia z Tym, który „pojednał w doczesnym Jego ciele przez śmierć, by stawić was wobec siebie jako świętych i nieskalanych” (Kol 1, 22), nie osiągnie chrześcijanin nieba. Zycie wieczne z Bogiem, do którego prowadzi nas Jezus - Wcielony Syn Boży - jest nagrodą nadprzyrodzoną i dlatego potrzebny jest „środek nadprzyrodzony”. Jest nim Jezus Chrystus - „beze Mnie nic uczynić nie możecie” (J 15, 5), działa On nadal dla naszego zbawienia w sakramentach świętych, daje nam udział w swych zasługach, w swoim zwycięstwie nad złem, nad grzechem, z którym walczył od momentu przyjęcia ciała człowieka. Nie tylko w sakramencie Chrztu Jezus Chrystus czyni człowieka współdziedzicem Boga, ale również jako Jezus Odkupiciel ciągle obdarza człowieka życiem nadprzyrodzonym, łaską uświęcającą w sakramencie pokuty. Wcielony Syn Boży w Eucharystii sam przychodzi do człowieka, by żyć w nas i z nami, czyli jednoczy się z nami, a my za Jego pośrednictwem jednoczymy się z całą Trójcą Świętą. W innych sakramentach także obdarza nas swoimi łaskami. 

Przeżywając Tajemnicę Wcielenia, Pobożna Uczennica powinna uczyć się od swojego Mistrza pokory, a także pokuty. Jezus Chrystus, obiecany Mesjasz - pisze Alberione - wcielając się w człowieka, zadośćuczynił Bogu w pełni za wszystkie grzechy ludzkości. Cierpiał i umarł na krzyżu raz jeden z miłości i posłuszeństwa, składając z siebie ofiarę doskonałą, przez którą wysłużył dla ludzi łaskę Bożą. Przez Chrystusa chrześcijanin staje się nowym stworzeniem pojednanym z Bogiem, „dusza może się coraz ściślej zjednoczyć z Bogiem i żyć Jego życiem”.

Dlatego ks. Alberione przypomina, że przez Chrystusa Wcielonego Syna Bożego spełniamy dobre uczynki, bywamy wysłuchani, mamy przebaczone grzechy. „Również przez Pana naszego Jezusa Chrystusa dokonuje się cała praca chrześcijańska, udoskonalenia zakonnego, która zapewnia niebo i osobliwe miejsce w niebie”. Tak więc życie Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza jest ukierunkowane na Jezusa Syna Bożego, Pośrednika zbawienia, wzór doskonałości.

Chrystus Zbawiciel Wcielony Syn Boży - stwierdza Założyciel - jest drogą świętości, łaski Bożej, zdobycia wszelkich zasług, co wynika z zakotwiczenia w Jego zasługach wysłużonych przez Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie. Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie człowiek może osiągnąć życie wieczne - niebo. Jezus Chrystus Syn Boży, który stał się Człowiekiem, jest też Bogiem. Jest Nauczycielem - przez Jego słowa i czyny w sposób najpełniejszy daje się poznać Pan Bóg, Jego miłość, miłosierdzie, świętość, wszechmoc.

Tajemnica Wcielenia uwidacznia się ciągle i dopełnia w Eucharystii. Eucharystia dla pierwszych chrześcijan była największym skarbem, czymś istotnym w życiu chrześcijańskim. Za Eucharystię niedzielną oddawali życie, bo tak bardzo ją sobie cenili. Ks. Alberione chciał, by Pobożne Uczennice dzięki jego nauczaniu również dobrze rozumiały wymowę Eucharystii, ponieważ w Niej przeżywa się całą treść Tajemnicy Wcielenia, a ze świadomości tej treści wynikają ich zadania apostolskie. Dlatego zachęca: „Wniknijcie w głębię Serca Jezusowego, weźmijcie za swoje Jego intencje”.

Wielkość tego daru - Eucharystii podkreśla ks. Alberione. Stąd też Eucharystia była centrum jego życia i działalności apostolskiej. Dlatego na podstawie swoich przeżyć eucharystycznych głosi, że „Dobre są różne nabożeństwa, jednak Msza Święta jest szczytem i słońcem wszystkich nabożeństw. Inne odnoszą się tylko do niej i o tyle są ważne, o ile są jej zastosowaniem”. Wielokrotnie podkreśla, że dzięki Mszy Świętej Jezus jest obecny wśród ludzi. Na ołtarzach mamy Hostię, tę samą Ofiarę i tego samego Kapłana z Kalwarii. Męka Jezusowa nie jest daleka, nie musimy się cofać o dwadzieścia wieków, ona ponawia się codziennie, w każdej chwili. Właśnie we Mszy Świętej mamy te same owoce krzyża, które zostały nam wysłużone; mamy tego samego głównego Kapłana - to Jezus Chrystus sprawuje Mszę Świętą; Kapłan jest tylko drugorzędny i zostaje jakby pochłonięty przez Niego, staje się Jego ustami, Jego głosem, Jego rękami; mamy tę samą Ofiarę, która dokonała się na Kalwarii.I to Wcielony Syn Boży, uobecniając się w czasie Mszy Świętej, jest źródłem wszelkiej łaski, wszystkie inne środki są tylko kanałami tego źródła. Stąd Założyciel podkreśla, że „Eucharystia jest korzeniem wszystkich dzieł i całej działalności Kościoła”. Dlatego Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza mają być „żywymi lampami”, które płoną przed Jezusem Eucharystycznym; mają być „ukrytymi korzeniami”, które przesyłają odżywcze soki, dzięki którym mogą rozkwitać dzieła Zgromadzeń oddanych czynnemu apostolstwu.

Chrystus obecny w Tajemnicy Eucharystii ma być centrum codziennego życia i działalności każdej z sióstr. Z Eucharystii mają czerpać światło, radość i przykład, wszelką łaskę, aby być w Chrystusie „członkami żywymi i aktywnymi w Kościele” i przez wieczystą adorację eucharystyczną nieustannie, w dzień i w nocy kontemplować sprawowane Misterium celem wprowadzenia go w życie.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.