2. Naśladowanie Chrystusa

Obok służby Bogu istotnym elementem duchowości zakonnej jest naśladowanie Chrystusa Syna Bożego i zarazem Człowieka. Ks. Alberione wyznacza szczególne zadania służby Bogu poprzez wzorowanie się na Jezusie. Nazywa Jezusa Mistrzem każdej Pobożnej Uczennicy, co też odzwierciedlone zostało w nazwie Zgromadzenia, wskazując jednocześnie na to, co ma być istotne i konieczne w życiu i działalności sióstr . Ks. Alberione apeluje: „Jeżeli macie być Pobożnymi Uczennicami Boskiego Mistrza, to studiujcie, jak On postępował i odtwarzajcie Go”. Naśladowanie jest więc, według Założyciela, nierozerwalnie złączone z poznaniem Jezusa i Jego nauczania. Dlatego widzi Jezusa jako Nauczyciela każdej Pobożnej Uczennicy, ponieważ uczy On, że w postępowaniu  powinna liczyć się przede wszystkim wola Boga Ojca. Pragnie, by siostry ucząc się Boskiego Mistrza, mogły z Nim zaświadczyć o sobie: "Ja zawsze czynię to, co podoba się Ojcu".

Jezus uczy przede wszystkim bycia zawsze do dyspozycji Boga Ojca. Ponadto, poznając Syna Bożego, siostra poznaje Ojca, gdyż Oni stanowią jedność, a to, zdaniem Założyciela, dyscyplinuje do gorliwego naśladowania Jezusa. Stąd wynika obowiązek poznawania przez Pobożne Uczennice każdego dnia życia Jezusa i Jego nauczania, by mogły podporządkować swoje życie Bogu. Źródłem, poprzez które Chrystus naucza, są przede wszystkim Ewangelie, ale też i Listy Apostolskie, Założyciel szczególnie zwaraca uwagę na Listy św. Pawła. Pisma Nowego Testamentu stanowią niezastąpione bogactwo treści, z którego każda Uczennica codziennie może czerpać wzór i siłę do życia coraz bardziej doskonałego, na podobieństwo życia Boskiego Mistrza. Założyciel rozumie, że im głębsze poznanie życia i nauki Jezusa, tym większa różnorodność form naśladowania.

Kładzie nacisk na słowa Jezusa: „Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem, kto mnie naśladuje, nie umrze na wieki” (J 14,6), które wskazują, kim ma być dla Pobożnych Uczennic Pan Jezus. Jezus Mistrz Prawda - według ks. Alberione - ma być dla Pobożnych Uczennic niepodważalnym autorytetem. Alberione przypomina, co sam Jezus powiedział o sobie: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J14,5), gdyż pragnie, by siostry przyczyniały się do tryumfu Prawdy w świecie, czyli do tryumfu Chrystusa. Dlatego też ks. Alberione niestrudzenie zachęca do wczytywania się w Ewangelię, bo tam objawia się Prawda, która pozwala uwierzyć, zawierzyć i powierzyć Chrystusowi siebie, swoje myśli, wolę, serce. Zwraca uwagę, że siostry naśladując Jezusa, muszą się identyfikować z Jego nauką. To oznacza umieszczanie w swoim rozumie myśli Jezusa, a także Jego pouczeń, Jego nauki. Takie utożsamienie się z Chrystusem prowadzi do gorliwszego i bardziej wszechstronnego naśladowania Go, pozwala „serce ukierunkować na Pana Boga, na zbawienie, na świętość”. Zatem Jezus stanowi wzór doskonałości, nie tylko przez naukę, ale również przez wewnętrzne uczucia i postawę duchową.

Założyciel w swoim nauczaniu systematycznie przypomina siostrom, że Jezus Chrystus w całym swoim życiu na ziemi kroczył drogą służby Bogu i bliźniemu. Wzywając je do naśladowania Jezusa, odwołuje się do słów samego Boskiego Mistrza: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11, 29). Stąd też istotne jest, by siostry, naśladując Mistrza, dążyły do tego, aby z ich usposobienia wewnętrznego wynikało zachowanie zewnętrzne. Założyciel ukazuje, że dążąc do doskonałości, Pobożne Uczennice mają naśladować Jezusa takiego, jakim byt w życiu ukrytym, publicznym, bolesnym oraz obecnie w życiu Eucharystycznym: czystego, śmiałego, pokornego. To znaczy, że siostry swoje życie mają „dostosować” do życia Jezusa Chrystusa. Alberione stwierdza, że na kartach Ewangelii Pan Jezus zostawił nam osobisty przykład praktykowanych przez siebie cnót i nie są to cnoty tylko czysto ludzkie. Co więcej, Założyciel jest przekonany, że cnoty chrześcijańskie przewyższają cnoty naturalne, ponieważ były praktykowane przez Jezusa, który jest Drogą do Boga. Naśladowanie Jezusa Drogi wymaga więc od Uczennic praktykowania cnót Boskich: wiary, nadziei, miłości; cnót kardynalnych: roztropności, sprawiedliwości, męstwa, wstrzemięźliwości, a także cnót moralnych: posłuszeństwa, ubóstwa, pokory. Pobożne Uczennice odpowiadają na wezwanie do naśladowania swojego Mistrza, praktykując je wszystkie i - co podkreśla Alberione - poddają się w ten sposób wymaganiom: „Bądźcie więc i wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48).

Wzorowanie się na Jezusie Drodze wymaga od Uczennic uświęcenia codziennego życia - pisze Założyciel - czyli sposobu postępowania, zachowania się. Stwierdza, że oparcie się na Jezusie Chrystusie, Jego miłości Boga i bliźniego prowadzi do celu, do osiągnięcia świętości i jednocześnie uświęca, co sprawia, że życie sióstr, ich czyny nie są tylko zwyczajną ludzką działalnością. Naśladowanie Jezusa Mistrza Drogi - według Założyciela - dotyczy również moralności. Jezus jest pośrednikiem między Bogiem Ojcem a ludźmi. Pokazuje, że przede wszystkim należy przestrzegać przykazań, które przecież wynikają z prawa naturalnego, a których przestrzegania domaga się Pan Bóg. Jednocześnie ukazuje, że właśnie „z przykazaniami złączone są cnoty, cnoty ludzkie, na przykład: szczerość, wierność danej obietnicy, zachowanie przymierza i zobowiązań, kontaktów i szacunku dla innych osób oraz sprawiedliwość społeczna”.

Jest to - według Założyciela - ważne, ponieważ te i inne cnoty „ludzkie” osadzone są w przykazaniach Bożych. Dlatego trzeba rozwijać w sobie te cnoty, gdyż jest to zadanie dla wszystkich sióstr czerpiących wzór z postępowania Jezusa Mistrza. Zachowując przykazania i rozwijając różne cnoty, siostry uznają, że prawo naturalne zredagowane w przykazaniach Bożych pochodzi od Boga i oddają Panu Bogu to, co Mu należy oddać (modlitwa, kult, uwielbienie), a bliźniemu, co należy oddać bliźniemu. Jezus swoim życiem wyraźnie wskazuje taką drogę. Za istotny element naśladowania uważa też Alberione naśladowanie Jezusa modlitwą, dlatego napomina siostry: „Kto się modli, otrzyma tę łaskę i zbawi się, a kto się nie modli, nie otrzyma tej łaski” . Modlitwa Uczennic, według Alberione, powinna być odbiciem modlitwy Chrystusa, który w ten sposób ustalał z Ojcem swoje życie na ziemi. Siostry natomiast mogą poznawać wolę Boga wobec siebie.

Według Założyciela, naśladowanie Jezusa dotyczy również relacji Mistrz - Zycie. Jezus powiedział: „Ja jestem Życie” (J10,10)  i faktycznie - podkreśla Alberione - udziela obficie życia w Sakramentach świętych. Odwołując się do nauki Jezusa o krzewie winnym (por. J15,1-11), wykazuje, że naśladowanie Mistrza prowadzi do ściślejszego zjednoczenia z Bogiem „by żyć Jego życiem” i do unikania grzechu. Dzieje się tak, ponieważ „dusza jest wszczepiona w Chrystusie i jest zdolna wydawać owoce na życie wieczne”. Według ks. Alberione, Pobożna Uczennica, idąc za Jezusem Mistrzem Życiem, walczy z grzechem ciężkim, by trwać w życiu nadprzyrodzonym, które On odzyskał dla każdego człowieka.

Naśladowanie Jezusa - Życie polega, jego zdaniem, na tym, że Pobożne Uczennice Nim żyją w sposób nadprzyrodzony, jako dzieci Boże. Przy czym podkreśla, iż konieczne jest zasilanie życia nadprzyrodzonego, które uzdalnia do naśladowania Jezusa Boskiego Mistrza. Uczennica zasila to życie, przyjmując sakramenty święte, przede wszystkim Komunię św., a także przez pełnienie dobrych uczynków. Jednak największym umocnieniem w naśladowaniu powinna być Eucharystia. Założyciel uzasadnia: „On żyje w Eucharystii i żyje w Ewangelii i w nauczaniu, jakie pozostawił. Dlatego zawsze należy łączyć Słowo Boże z Eucharystią: Ewangelia i Eucharystia zawsze są złączone”. Ewangelia opowiada o tym, co Jezus uczynił dla życia wiecznego człowieka, natomiast w Eucharystii nadal stale zbawia. Ofiarując się za ludzi, wzywa, by Go naśladować w ponoszeniu ofiar duchowych i fizycznych nie tylko dla własnego dobra, ale również, na co Założyciel kładzie szczególny nacisk, dla dobra innych ludzi, przede wszystkim grzeszników.

Naśladując we wszystkim Jezusa, Pobożna Uczennica winna mieć na uwadze nie tylko swoje dobro, ale ukazując miłość i ofiarność Mistrza, ma pociągać innych do Niego - przypomina Alberione. Dlatego istotnym elementem naśladowania jest ufność. Brak pełnego zaufania stanowi wielką przeszkodę w odwzorowywaniu życia Jezusa, a może też uniemożliwić - według Alberione - naśladowanie Boskiego Mistrza lub też bardzo je ograniczyć. Stąd Pobożne Uczennice z ufnością dziecka powinny pozwolić prowadzić się Jezusowi przez naśladowanie całego Jego życia we wszystkich wydarzeniach, tym bardziej, iż On sam zapewnia: „Nie bójcie się, jestem z wami” (por. Mt 14, 27; J 6, 20). Zaufanie do Chrystusa ma więc wyrażać się przez wzorowanie życia na Jego życiu. Założyciel, używając określeń samego Pana Jezusa objawiającego siebie w sposób prosty, a zarazem głęboki - Prawda, Droga, Życie, oddaje sens wszelkich starań, by pójść śladem Chrystusa.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.