1.3. Eucharystia

Ks. Alberione podkreśla, że nie wystarczy raz dojść w swoim rozwoju do momentu, gdy dusza z radością powie Bogu „tak”. Uważa, że każda Pobożna Uczennica Boskiego Mistrza stale i wytrwale powinna mówić „tak” Panu Bogu, dlatego też, by móc to czynić, powinna dbać o rozwój życia nadprzyrodzonego, które jest darem Boga. Aby osiągnąć pełnię dojrzałości życia duchowego, polegającą na oddaniu się służbie Bogu i bliźnim, trzeba ciągle współpracować z laską Bożą. Systematyczne, stopniowe otwieranie się na działanie Boga prowadzi Pobożną Uczennicę do oczyszczenia, oświecenia, a następnie zjednoczenia z Bogiem w Jezusie Chrystusie. Jest to praca codzienna, długoterminowa, żmudna, ale nieodzowna, by dusza uwolniła się od wszelkich złudzeń doczesnych, by widziała przed sobą jedynie cel ostateczny. Założyciel całą tę pracę przede wszystkim łączy z Eucharystią, a także z Liturgią i naśladowaniem Jezusa Boskiego Mistrza.

Ks. Alberione rozumie, jak wielkim darem jest Eucharystia, dlatego w Rodzinie Paulińskiej Pobożnym Uczennicom wyznacza działalność apostolską i życie koncentrujące się na Eucharystii. Pragnie, aby Eucharystia była centralnym środkiem rozwoju duchowego każdej siostry ze względu na to, że właśnie Eucharystia jest zadatkiem i przygotowaniem do doskonałego zjednoczenia z Bogiem. Na takie stanowisko miały wpływ przede wszystkim osobiste głębokie przeżycia eucharystyczne. W swoim nauczaniu dąży, by dla sióstr Eucharystia, tak jak dla pierwszych chrześcijan, była największym skarbem, czymś bardzo istotnym w ich życiu chrześcijańskim. Eucharystia powinna zajmować centralne miejsce i być źródłem życia, dzięki któremu otrzymają silę, by żyć dla Boga, nie dla siebie. Domaga się, by siostry bardzo ceniły, dobrze zrozumiały wymowę Eucharystii, w której Pan przekazał nam swe Serce - miłość ku Ojcu i ludziom - miłość scalającą wszystkich i wszystko.

Alberione uważa, że w Najświętszej Eucharystii zawiera się cale dobro duchowe Kościoła, mianowicie sam Chrystus, który przez Ciało i Krew złożoną w ofierze przynosi ludziom życie. W ten sposób zostają oni zachęceni i doprowadzeni do ofiarowywania w Nim samych siebie, swych prac i wszystkich rzeczy stworzonych. Eucharystia jest źródłem życia każdego chrześcijanina, tym bardziej każdej Pobożnej Uczennicy, gdyż są one naśladowczyniami Chrystusa, Nim żyją i przybliżają Go innym.

Podkreśla, że Eucharystia jest również ucztą, podczas której Chrystus jest Tym, który daje człowiekowi swoje Ciało, za niego wydane i swoją Krew, która za wielu jest wylana. Jezus jest Tym, który jako Pan i wystawiający ucztę zaprasza duszę do siebie, by jadła i piła, zaprasza ją do uczestnictwa w tej uczcie. Pobożna Uczennica uczestniczy w Eucharystii, podczas której wyraża wdzięczność Bogu za Jego wielkie dzieło zbawcze, a przede wszystkim za Jego Syna, Jezusa Chrystusa, wtedy sam Chrystus jako gospodarz uczty przychodzi do niej, przyjmuje dziękczynienie i zanosi je przed Ojca. Wtedy też ofiara Pana Jezusa staje się dla duszy skuteczna.

Założyciel mówi, że podczas Mszy św. rozpoczyna się rozwój życia duchowego i zjednoczenie z Bogiem. Dlatego Msza św. prowadzi ku osiągnięciu tego zjednoczenia jako pełni życia duchowego. Nic też dziwnego, że ks. Alberione podkreśla: „Dobre są różne nabożeństwa, jednak Msza św. jest szczytem i słońcem wszystkich nabożeństw”. Dzieje się tak z powodu Jezusa Chrystusa Boskiego Mistrza, który uobecnia się we Mszy św. Na naszych ołtarzach mamy Hostię, tę samą Ofiarę i tego samego Kapłana z Kalwarii. Męka Jezusowa nie jest daleka, nie musimy się cofać o dwadzieścia wieków, ona ponawia się codziennie, w każdej chwili. W ten sposób uwypukla znaczenie Mszy św., która przynosi te same owoce, jakie zostały nam wysłużone na Krzyżu, ponieważ ten sam główny Kapłan Jezus Chrystus sprawuje Mszę św. Natomiast kapłan stojący przy ołtarzu jest tylko drugorzędny i zostaje jakby pochłonięty przez Niego, staje się Jego ustami Jego głosem, Jego rękami. Ale jest to ciągle ta sama Ofiara, która dokonała się na Kalwarii. 

Świadomy tych realiów, ks. Alberione w Eucharystii widzi „źródło wszelkiej łaski, wszystkie inne środki są tylko kanałami tego źródła”. Twierdzi, że jej przeogromne bogactwo, czyli obecność samego Pana Jezusa oraz treści, jakie ze sobą niesie celebracja Mszy św., w której dokonuje się odkupienie człowieka, sprawia, iż dusza jest stale ożywiana miłością, wiarą i nadzieją, czyli rozwija się w niej życie nadprzyrodzone, życie w Chrystusie i z Chrystusem Mistrzem, ponieważ „Na ołtarzu Jezus Chrystus uwielbia Ojca, dziękuje Mu, zadośćczyni, błaga. Uczennica razem z Nim, przez Niego i w Nim uwielbia, wynagradza, wyprasza, utożsamia się z Nim. Staje się Jego ustami, Jego sercem, Jego życiem”. Z tego wynika, iż wszystkie zadania przewidziane dla Pobożnych Uczennic wypływają właśnie z istoty Eucharystii. W niej siostry otrzymują od Jezusa Hostii wszystko, by dawać innym.

Według Założyciela, w Eucharystii umysł, wola, serce każdej Uczennicy powinny się podporządkować Chrystusowi, by faktycznie stał się dla niej Nauczycielem - Boskim Mistrzem. W Eucharystii bowiem Jezus staje się autentycznym Boskim Mistrzem, ponieważ uczy miłości Boga i bliźniego. Jezus Boski Mistrz swoim własnym przykładem i słowem uczy przepraszać Boga, wielbić Go, dziękować Mu i pełnić Jego wolę, prosić o potrzebne łaski. Stąd słowa zachęty Założyciela, aby siostry starały się uczestniczyć we Mszy św. i aby to uczestnictwo każdego dnia było „nieustannym przygotowaniem się i dziękczynieniem za największy akt pobożności”. Wtedy, poprzez uczestnictwo w Eucharystii, będą mieć udział w „pomnażaniu chwały Bożej”, co im, a także innym ludziom powinno przynosić pokój ducha.

Rozwój życia nadprzyrodzonego Pobożnej Uczennicy jest więc, według Założyciela, ściśle związany z Eucharystią, która systematycznie umacnia siły duchowe i pogłębia je, gdyż jest źródłem świętości. Jako „źródło wszelkiej łaski” ożywia życie wiary, nadziei i miłości, jednocześnie kształtuje w duszy postawę wdzięczności, radości i ofiary, gdyż jest „ponowieniem, ofiarowaniem i zastosowaniem męki i śmierci Jezusa”. Z pobożnego uczestniczenia we Mszy św. musi wypływać ożywienie miłości Jezusa, aby siostra mogła podporządkować Mu całą swoją osobę.

Założyciel Rodziny Paulińskiej stwierdza, że Eucharystia, tak jak i inne Sakramenty, jest środkiem, poprzez który „działa Duch Święty, rozpowszechnia prawdy, które Pan Jezus głosił na ziemi, cnoty, jakie praktykował, łaskę, jaką nam wysłużył”. Podkreśla, że w pierwszym Sakramencie - Chrzcie św. Pan Jezus zawiera osobiście z każdą duszą umowę, obdarzając ją swoją łaską. Aby dusza mogła wywiązać się ze swoich zobowiązań, musi wierzyć Bogu, ufać Mu, kochać Go, odrzucając wszystko, co może od Niego oddalić. Dlatego nazywa Chrzest „bramą Sakramentów”, otwierającą „skarby łaski” wypływające ze zjednoczenia się z Jezusem Chrystusem, który przyszedł na świat, aby zbawiać ludzi.

Jednocześnie ks. Alberione stwierdza, że zjednoczenie zapoczątkowane na Chrzcie św. dopełnia się w Eucharystii: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 56). Jednocząc się z Chrystusem, dusza za Jego pośrednictwem jednoczy się z całą Trójcą Przenajświętszą, tym samym uświęca się. Pragnąc czynić postępy w rozwoju życia duchowego, Pobożna Uczennica nie może pomijać tak ważnego środka, jakim jest Komunia święta. Ks. Alberione w swoim nauczaniu także kieruje uwagę na Eucharystię - jako dar życia duchowego udzielanego w znaku posiłku Komunii świętej, która jest przyjmowana jako owoc Najświętszej Ofiary. Powołując do życia Zgromadzenie Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza, pragnie, by siostry nieustannie świadczyły o realności tego życia duchowego oraz przyszłego, gdzie ludzie będą jak aniołowie. Systematycznie przypomina, że siostry są świątynią Boga, w której przebywa Jego Majestat; że przystępując do Stołu Pańskiego, w Komunii świętej, Chrystus napełnia je sobą, swoją Miłością, dzięki czemu stają się „żywym Tabernakulum Trójcy Przenajświętszej”. W ten sposób stają się bardziej dyspozycyjne, gotowe do dawania: „Mając duszę przepełnioną Jezusem - Hostią, jak możecie zamknąć w sercu i ukrywać waszą wiarę, nadzieję i miłość? Wyraźcie to (...)”. Przyjmowanie Bożego pokarmu, czyli Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa, sprawia, że Pobożna Uczennica nie tylko duchowo łączy się z Nim, ale Chrystus przenika całą jej istotę, stając się jej cząstką, a ona cząstką Jego, czyli staje się ciałem z Chrystusem. Jest to pełne, chociaż tajemnicze zjednoczenie.

Podkreślając, iż w Eucharystii zawierają się wszystkie tajemnice Trójcy Przenajświętszej, które dla „zmysłów są niepojęte”, wskazuje na uczucia, które powinny charakteryzować Pobożną Uczennicę przystępującą do Stołu Pańskiego. Wyróżnia tu wiarę, pokorę, wdzięczność, skruchę i dziecięcą ufność. Mówi, że im częściej przyjmuje się Komunię św., tym obfitsze przynosi ona owoce, ale zawsze tylko wtedy, gdy się jest w łasce uświęcającej i z całą świadomością pragnie zjednoczenia z Chrystusem i Trójcą Przenajświętszą. Ks. Alberione jest także zwolennikiem przyjmowania Komunii duchowej: „Dobrze jest w ciągu dnia często przyjmować Komunie duchowe, nawet wyznaczać sobie liczbę, by dojść do Komunii habitualnej, ciągłej «Umiłowany mój ze mną, a ja z Nim»”.

Komunia św. ma być w życiu duchowym dla Pobożnych Uczennic czymś najważniejszym, ponieważ przez Nią jednoczą się ze swoim Boskim Mistrzem. Stąd też ich życie powinno się wyróżniać tęsknotą oraz dziękczynieniem za ten dar. Wymaga, by Jezus Chrystus obecny w Chlebie Eucharystycznym był tak potrzebny Pobożnej Uczennicy jak chleb codzienny. Bowiem gorliwe przyjmowanie Komunii św. prowadzi do prawdziwego Życia Eucharystycznego, czyli do świadomości, że jest ona nosicielką Jezusa Chrystusa.

Założyciel uważa, że Eucharystia jest najpełniejszym i najskuteczniejszym środkiem na drodze ku świętości. Ponieważ Sakrament Ciała i Krwi Pańskiej wpływa regenerująco na siły duchowe, ciągle je umacnia, pokrzepia. Sprawia, że dusza jest nieustannie ożywiana miłością, świętością samego Boga. Rozwija w duszy każdej siostry życie w Chrystusie i z Chrystusem. To życie oczyszcza duszę: „Dni stają się zasługujące, wyzbywamy się także licznych wad i niedoskonałości oraz pomnażają się zasługi”86. Owocnie przyjmując Komunię św., siostra staje się jednym Ciałem z Chrystusem, który przenika całą jej istotę.

Zdaniem Alberione, kto doświadcza codziennie różnych swoich słabości, bardziej odczuwa potrzebę przyjmowania Komunii św., by czerpać z niej moc i siłę od Tego, od którego otrzymuje pełne, ostateczne zbawienie. Komunia św. pobudza zaufanie do miłości Boga i Jego mocy; ożywia nadzieję skierowaną ku rzeczywistości eschatologicznej. Tym samym, pomaga znosić wszelkie doświadczenia życiowe. Założyciel przypomina siostrom, że uczestnicząc w Eucharystii, powinny prowadzić życie głębokiego skupienia, a będąc pełne miłości, powinny oddawać się całkowicie Panu Bogu. Powinny też wyróżniać się radością, rozmodleniem, delikatnością, szacunkiem, uwagą, zawsze i wszędzie spojrzeniem utkwionym w Trójcy Przenajświętszej.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.