1.2. Warunki powołania

Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza, zdaniem Alberione, powinny być świadome wartości powołania, przez które każda siostra włącza się w sposób szczególny w zbawczy plan Boga i stara się pełnić apostolat powołania, ukazując aktualność i misję Zgromadzenia. Założyciel stwierdza, że podstawowym warunkiem powołania jest otwarcie serca dla Boga przez wiarę. Bóg pierwszy zwraca się ku człowiekowi, objawiając się. Wiara jest odpowiedzią na Objawienie Boże. Wyraża przekonanie, że dzięki wierze dusza może „zdać się na nieskończoną mądrość, dobroć, miłość Bożą i pozwolić Jej rozporządzać, prowadzić, działać (,..)”. Tak więc wiara określa postawę człowieka wobec Boga, jednocześnie zawiązuje relacje osobowe między Bogiem a człowiekiem. Założyciel przypomina siostrom, że Bóg „poszukuje dusz, które uwierzyłyby w Niego, które zaufałyby Mu, które zawierzyłyby Mu całkowicie”. Podkreśla również, że z wiary wypływa zaufanie, chęć współdziałania z Bogiem, a także nadzieja i miłość. Wiara przeżywana i wyrażana w Liturgii Mszy Świętej, w Sakramentach świętych, w modlitwie kształtuje życie człowieka, rozwija się. Pod jej wpływem człowiek w różnych sytuacjach dokonuje wyborów, które są zawierzeniem Bogu, wyrazem miłości do Niego, a zatem wola, rozum i serce coraz bardziej poddają się działaniu Boga. Wtedy człowiek jest gotowy na przyjęcie powołania. W duszy człowieka tworzy się odpowiedni klimat otwarcia na Boga, który może posiać ziarno powołania. Dusza jest wtedy zdolna do tego, by pozostawić wszystko: całe dotychczasowe życie, bliskie osoby, przyzwyczajenia, a włączyć się w życie wspólnoty zakonnej, porzucić swoje plany, aspiracje i poddać się woli Bożej.

Drugim warunkiem powołania, zdaniem ks. Alberione, jest nadzieja, która pozwala duszy widzieć w Bogu najwyższe upragnione dobro, ku któremu człowiek dąży. Stąd wyzwala się w Uczennicy pragnienie, by rzeczywiście dążyć do pełnego spotkania z Bogiem, a to czyni jej duszę bardziej otwartą, podatną na natchnienia Ducha Świętego, na powołanie Boga. Alberione dowodzi, że nadzieja na życie wieczne z Bogiem powinna mobilizować Pobożną Uczennicę do sumiennego życia „duchem zakonnym, eucharystycznym i liturgicznym”, a to znaczy, że za pragnieniami muszą iść czyny, które nazywa „zbieraniem owoców”. Dlatego nawołuje siostry, mówiąc, że ich „życie musi być pełne owoców”. Uzasadnia, że na łożu śmierci każda siostra zbierze to, co posiała - „a w wieczności zastanie ten stopień łaski, zasług, świętości, w którym znalazła się w ostatniej chwili życia”. Założyciel uważa, że dzięki nadziei siostry wzrastają w łasce, a także w uświęcaniu się i świątobliwym działaniu. Zapewnia Uczennice, że dojdą „do uczty wiecznej”48. Jednocześnie zaznacza, że nadzieja na dojście do Boga wymaga od duszy zakonnej pozostawienia wszystkiego, tak, iż siostra „nie ma już prawa wyboru i upodobań osobistych, szuka jedynie i pragnie Jezusa”. On doprowadzi ją do Ojca.

Według Alberione, następnym warunkiem powołania jest miłość Boga i bliźniego, wynikająca z wiary i nadziei. Osoba otoczona miłością Boga, całą swą miłość skupia na Nim, na Jezusie Chrystusie. Miłość uzdalnia Pobożne Uczennice do złożenia z siebie ofiary ku chwale Boga, staje się bodźcem rozwoju. Wyrazem miłości Boga jest czystość, której źródłem jest ta miłość, która wynika z tej miłości. Założyciel zwraca uwagę, że miarą i sprawdzianem miłości Boga jest miłość bliźniego, ponieważ ukierunkowuje na troskę o zbawienie innych ludzi. Miłość jest więc elementem koniecznym, wyróżniającym życie wspólnoty. Zdaniem Założyciela, życie we wspólnocie zakonnej w pewnym zakresie kształtuje człowieka, w niej następuje rozwój osobowości, zdolności, ze szczególnym uwzględnieniem dobra wspólnoty, a nie własnego „ja”. Cele zgromadzenia, charyzmat, mają stać się celami osoby powołanej. Bez miłości Boga i bliźniego trudno byłoby je osiągnąć. Jest przekonany, że z miłości wypływa głęboka więź z Chrystusem, która wyraża się przez przyjmowanie Sakramentów, uczestnictwo w Liturgii Eucharystycznej i życie Jego duchem. Ponieważ Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa, przedłużeniem Wcielenia, uwielbiony Chrystus z miłości ku człowiekowi nadal jest obecny i zbawia świat, stąd wynika dla Pobożnej Uczennicy konieczność angażowania się w sprawy Kościoła, w tajemnicę Odkupienia, by być jasnym i czytelnym znakiem ukazującym innym Chrystusa.

Założyciel w swoim nauczaniu kierowanym do Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza wskazuje na istnienie przeszkód w realizacji miłości Boga i bliźniego. Nazywa je pożądliwością ciała, oczu i pychą żywota. Dotyczy to serca, woli, rozumu, poprzez które wyraża się egoizm człowieka. Jednak pracując nad usuwaniem tych przeszkód, dusza kształtuje w sobie postawę miłości wobec Boga i bliźniego. Otwiera się na Boga, na innych ludzi, dostrzega odpowiedzialność za losy swoje i innych, za zbawienie, powołanie do wiary, synostwo Boże. Odpowiedzialność z kolei prowadzi do odwagi, która przejawia się w postępowaniu zgodnym z przykazaniami, bez ulegania modom, nastrojom, naciskom środowiska, w którym się żyje, obawom o siebie, własną karierę. Po prostu, dusza świadoma skutków postępowania staje się gotowa do ofiary, daru z siebie dla Boga; daru, który wynika z miłości.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.