1.1. Miłość Boga Trójjedynego

Alberione, odwołując się do słów św. Jana, że „Bóg jest miłością” (1 J 4,8), przyjmuje, iż miłość jest istotą, właściwością Boga. Przez to rozumie, że Bóg kocha ludzi, nawet gdy nie ma w nich nic godnego miłości; akceptuje ich takimi, jakimi są i jednocześnie dostrzega w każdym coś dobrego, co przy Jego pomocy może człowiek rozwinąć i osiągnąć doskonałość. Cytując słowa, że „Bóg sam pierwszy nas umiłował” (1J 4,19), Alberione podkreśla, iż w każdym człowieku Pan Bóg dostrzega coś własnego i z tego powodu go kocha, nawet gdy człowiek się od Niego odwraca. Bóg oczekuje, że na Jego miłość człowiek odpowie miłością - ale daje mu wolny wybór. Dlatego nigdy nie wątpi w to, że Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza na miłość Boga będą odpowiadały miłością, która będzie obejmowała całą Trójcę Świętą. To znaczy, że wykażą postawę gotowości miłowania i zaufania Bogu poprzez poznawanie Go, co jest możliwe, gdy będą się z Nim kontaktować, obcować, czyli będą prowadzić życie nadprzyrodzone, bowiem przez nie - pisze - „dochodzi się do oglądania Pana Boga «takim jakim jest» (1J 3, 2) «twarzą w twarz» (1 Kor 13,12), będzie to wieczna radość, nadprzyrodzona nagroda niebieska”.

Konstytucje zakonne wyraźnie informują, co Pobożne Uczennice mają robić, by osiągnąć „nagrodę niebieską” - życie wieczne. Przede wszystkim, są powołane, by miłować Boga w Trójcy Przenajświętszej. Miłość tę powinny okazywać, idąc za Jezusem Mistrzem, ulegając Duchowi Świętemu i oddając się całkowicie na własność umiłowanemu Bogu. To oznacza, że miłość sióstr skierowana do Boga, zdaniem Alberione, powinna być stabilna i polegać na umiłowaniu całej Trójcy Świętej: Miłość Boga Ojca - to pełnienie Jego woli; Miłość Syna Bożego - to gorliwe naśladowanie Go we wszystkim; Miłość Ducha Świętego - to poddawanie się w działaniu w siostrach Duchowi Świętemu.

Bóg Stworzyciel, Odkupiciel, Uświęciciel, według Założyciela, domaga się miłości i otrzymuje ją od Pobożnej Uczennicy Boskiego Mistrza, tym większą im bardziej jest przez nią poznany. „Przez rzeczy widzialne - stwierdza Alberione - dochodzimy do poznania Pana Boga, który jest niewidzialny Przez poznanie Boga, który objawia się człowiekowi, siostra wyraźniej może zobaczyć miłość, jaką od początku okazał jej Bóg, a to zmusza ją do więksi miłości Boga. Aby wyjaśnić kwestię poznania Boga, Alberione twierdzi, że czas obecny jest czasem Ducha Świętego, a to wynika z wcześniejszego Objawienia Boga. „Czas poprzedzający przyjście Pana Jezusa to epoka Ojca. Potem nastąpiła najkrótsza, epoka Syna Bożego. Po niej, aż do końca świata to epoka Ducha Świętego”. Tak więc poznanie Boga, według Alberione, jest koniecznością, od której zależy pełna realizacja ludzkiego powołania, realizacja w życiu miłości Boga, której od nas oczekuje jako odpowiedzi na swoją miłość „Cały człowiek w Chrystusie - pisze - poświęca dla całkowitej miłości Boga inteligencję, wolę, serce, siły fizyczne. Wszystko - naturę i łaskę, i powołanie (...)”. Bóg Ojciec objawia się w świecie jako jego Stwórca, który nie tylko powołał świat w jego różnorodności do istnienia, ale nadal się o niego troszczy i nim kieruje poprzez prawa przyrody. Bóg Ojciec objawia się również w historii narodu wybranego. Dla dobra człowieka wchodzi z nim w układy, najpierw zawarł przymierze z Abrahamem, potem z jego potomkami (Stare Przymierze), by w końcu zawrzeć przymierze ze wszystkimi ludźmi (Nowe Przymierz). Dzieje potomków Abrahama pokazują, że Bóg jest zawsze wierny swym obietnicom, powołuje człowieka i prowadzi go do zbawienia. Bóg, sam wierny, żąda również od człowieka wierności. Nawet gdy w swojej sprawiedliwości zsyła karę za brak wymaganej przez siebie wierności, pragnie nadal dobra człowieka, jego nawrócenia i zbawienia. Na kartach Starego Testamentu człowiek poznaje Boga, Jego przymioty, które domagają się od niego miłości Pana Boga całą duszą, sercem i umysłem. Bóg Stwórca, Pan nieba i ziemi, niewidzialny, niewyobrażalny, święty, sprawiedliwy, transcendentny, nie jest Kimś dalekim, obcym. Bóg przejawia swoją immanencję w świecie, bo w pewien sposób jest w nim obecny i jest bliski człowiekowi, jest jego pasterzem, obrońcą, Ojcem i Oblubieńcem.

Najpełniej jednak objawia się Bóg Ojciec, według Alberione, w Jezusie Chrystusie, swoim Synu. Chociaż „epoka Syna Bożego” jest najkrótsza - to jednak wszystko, co Bóg przez Syna nam objawił, jest nam najbliższe, najbardziej znane, rozumiane. Syn Boży, który przyjął na siebie Ciało człowieka z wszystkimi jego uwarunkowaniami, kontynuuje objawienie starotestamentalne, jednocześnie rzuca nowe światło.

Założyciel zwraca uwagę, że Jezus Chrystus objawia Boga jako swojego Ojca i równocześnie jako Ojca wszystkich ludzi i całego stworzenia. W Jezusie Bóg okazał swoje panowanie nad światem. Mówią o tym fakty: uciszenie burzy (por. Mt 8,23-27), chodzenie po falach (por. Mt 14,26-27) czy też rozmnożenie chleba i ryb (por. Mt 15, 34-38). Pan Jezus uczy widzieć piękno i sens świata, o który Bóg troszczy się z miłością, jednocześnie wskazuje na człowieka jako przedmiot szczególnej miłości Boga. Stąd każdy człowiek powinien wytrwale dążyć do postawy, poprzez którą okaże Bogu synowską miłość, rozpoznając i wypełniając zadania powierzone mu przez Boga. Alberione stwierdza, że miłość Pobożnej Uczennicy Boskiego Mistrza do Boga Trójjedynego przejawia się w tym, że poznaje ona Jego wolę i pełni ją, poświęca się Jemu całkowicie, wykazuje gotowość wyniszczania się tylko dla Niego. Taka postawa wypływająca z miłości pozwala bez zastrzeżeń czy wewnętrznych oporów przyjmować wszystko, co Pan Bóg jej zsyła i czynić wszystko, czego Pan Bóg od niej zażąda. Tym samym, Pobożna Uczennica uznaje, że Bóg jest sensem jej istnienia, źródłem i dawcą wszelkiego dobra, ku któremu zmierza. By poznać wolę Boga, siostry w skupieniu oddają się modlitwie, słuchają Słowa Bożego, wyrzekają się własnego patrzenia na różne sprawy oraz zamiłowania do wygód.

Według Alberione, Pobożna Uczennica okazuje również miłość Panu Bogu, gdy dąży do doskonałości, wypełniając tym samym polecenie swojego Mistrza: „Bądźcie więc i wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz” (Mt 5, 48)2 Wtedy Jego wola jest ważniejsza niż wszystko inne, gdyż przez swoje słów: myśli, czyny, zainteresowania, uczucia siostra chce Jemu przede wszystkim się podobać, Jemu przynosić większą chwałę. Miłość Boga idzie tu w parze z pełnym oddaniem się Bogu poprzez posłuszeństwo wyrażające się przez pełnienie w codziennym życiu Jego woli. Jest to dla siostry ważne zadanie, ponieważ ta czynił jej Nauczyciel - Jezus Boski Mistrz.

W nauczaniu skierowanym do Pobożnych Uczennic Założyciel zwraca uwagę, iż przez Jezusa Bóg mówi człowiekowi, że jest Kimś konkretnym. Przychodzi i zwraca się do każdego człowieka. Dlatego Pan Jezus jest najbliższy każdemu człowiekowi: jest Mistrzem, wzorem jako człowiek pełniący wolę Boga Ojca, a jednocześnie jest najdoskonalszym obrazem Boga - jako Syn Boży. Sióstry naśladując Jezusa Mistrza, jednoczą się z Nim przez wiarę, nadzieję, miłość i mogą stawać się podobnymi do Boga, mogą stawać się „uczestnikami Bożej natury” (2 P 1, 4)23.

Bóg dawca życia, zaznacza dalej Alberione, przez Jezusa daje zbawienie. O miłości Boga Ojca, który lituje się i bezinteresownie przebacza, mówi nie tylko nauka Jezusa Chrystusa, ale i Jego działanie, a przede wszystkim śmierć i zmartwychwstanie. Ta wielka miłość Boga do człowieka stanowi dla każdej duszy wezwanie, by kochać Boga. Tym bardziej, że uczy tego Jezus Mistrz, który jako Bóg ma pełnię bóstwa, a jako człowiek jest pełen łaski i prawdy. Jezus Mistrz, pozostając w łączności z Bogiem, spełnia zawsze wolę Ojca. Chrystus jest namaszczony Duchem Świętym. Wszelkie działanie Chrystusa jest działaniem w Duchu Świętym (por. Łk 4,18)24.

Alberione stwierdza, że Bóg udoskonala działanie człowieka poprzez zamieszkującego w nim Ducha Świętego. Pisze o tym św. Paweł Apostoł w Liście do Rzymian: „Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” (Rz 8,14). Prowadzić się Duchowi Świętemu pozwalają ci, którzy są Nim przepełnieni (por. Rz 8, 17), a to znaczy, że Trzecia Osoba Boska zamieszkuje w nich. Obecność Boga w naszym życiu nie jest czymś niezmiennym, dlatego musi być ciągle przeżywana i pogłębiana. I tu jest pole dla działania Ducha Świętego, którego Chrystus nazywał także Duchem Prawdy, Ożywicielem. Duch Święty jest światłem, wypiera z serca człowieka zło, przezwycięża nienawiść, buduje mosty między ludźmi, jest życiem i miłością. Jezus Mistrz obecny nadal w Kościele przyciąga Pobożne Uczennice do siebie przez swoje Słowo, Sakramenty i jednocześnie przenika je swoim Duchem - Duchem Świętym. „Duch Święty bierze od Syna i nam objawia” (J 16,13-14). Pozwala poznać nieskończoną miłość Boga w Trójcy Jedynego i pomaga siostrom na tę miłość odpowiedzieć miłością, pielęgnować ją, troszczyć się o jej wzrastanie. Jeżeli Uczennica podda się działaniu Ducha Świętego, to jej miłość ku Bogu będzie coraz pełniejsza, a przekraczając różne stopnie miłości, może osiągnąć „życie obfite”, co znaczy, że „może się coraz ściślej zjednoczyć z Bogiem i żyć Jego życiem”.

Z nauczania Założyciela wynika, iż Duch Święty daje nowe życie, jest siłą, która prowadzi do dobra, do miłości Boga. Co więcej, nie tylko prowadzi, ale i pobudza serce, umysł, wolę do ćwiczenia się w miłości Boga, aktywizując swoje dary. Dary te nie zastępują cnót, przez które dusza okazuje miłość Bogu, ale ułatwiają ich rozwój; przez to z kolei miłość staje się głębsza, oddziałująca na całe życie człowieka, który mocniej wierzy i ufa bez ograniczeń Bogu, dążąc do Niego. Tak więc owocem działania Ducha Świętego jest miłość, ale również radość, cierpliwośc, dobroć, wierność, opanowanie (por. Ga 5, 22). Dlatego też ks. Alberione przypomina siostrom: „(...) Wasza Rodzina zakonna jest pod działaniem Ducha Świętego. On ją oświeca, prowadzi, podtrzymuje. Pod Jego kierunkiem znajdziecie drogi i środki do spełnienia waszego posłannictwa". A to oznacza, że będą realizować w swoim życiu najważniejsze przykazanie - miłości Boga Trójjedynego, czego wyrazem będzie gorliwe wypełnianie zadań, do których pełnienia powstało Zgromadzenie Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza.

Założyciel zwraca uwagę również na to, iż miłość Boga Trójjedynego jest związana z miłością bliźniego. Dlatego, idąc za przykładem Jezusa Boskiego Mistrza, siostry starają się miłość bliźniego realizować w swoim życiu codziennym, we wspólnocie i poza nią, zawsze szanując innych i chętnie niosąc pomoc, czego szczególnym wyrazem jest apostolstwo kapłańskie. Dobre uczynki względem bliźnich wypływają z miłości Boga, z wierności Konstytucjom, z „solidnego starania się o usunięcie tego, co jest niedoskonałe, co jest wewnętrznym wysiłkiem nad uświęceniem”.

Według Alberione, Pobożna Uczennica okazuje miłość Boga Trójjedynego, także wtedy, gdy pełni apostolstwo liturgiczne. Liturgia „jest Księgą Ducha Świętego, tak, jak dzieło stworzenia jest Księgą Ojca, a Pismo Święte Księgą Syna Bożego”. Dalej, w tej samej konferencji, Założyciel mówi, że „liturgia ziemska towarzyszy duszy do bram nieba (...). Och, jakaż to będzie intymna komunia z Bogiem, jakaż intymność życia z Trójcą Przenajświętszą”. Liturgia pozwala wyczuwać piękno, dobroć i miłość Boga. Wyzwala naszą aktywność miłowania Pana Boga całą duszą i sercem.

Zdaniem ks. Alberione, jeszcze innym sposobem okazywania miłości Bogu jest pełnienie apostolstwa eucharystycznego przez każdą z sióstr. W Eucharystii mają one „dostęp do Boga Ojca przez Syna (...), a w szczodrobliwości Ducha Świętego dostępują zjednoczenia z Trójcą Przenajświętszą, stawszy się uczestnikami Bożej natury”.

Alberione uważa, iż szczególnie zjednoczenie z Synem uświadamia siostrom, że wola Boga jest najważniejsza. Pełnienie zaś Jego woli w codziennym życiu jest wyrazem miłości do Niego. Ponadto, pomaga skuteczniej działać i z miłością ku Bogu w Trójcy Przenajświętszej wypełniać misję prowadzącą do poznania Boga przez innych ludzi.

Założyciel podkreśla, że poznając miłość Boga Trójjedynego, człowiek poznaje Jego wielkość i majestat. Uświadamia sobie, że wszystko pochodzi od Boga, bo jest On początkiem i ostatecznym celem, ku któremu przez całe życie na ziemi dąży człowiek. Ponadto, uświadamia sobie, że Bóg w Trójcy Świętej jest Tajemnicą, której rozumem nie potrafi objąć. Ta Tajemnica stanowi centrum wiary i życia każdego chrześcijanina. Bóg Ojciec stwarza, Syn dokonuje odkupienia, Duch Święty - uświęca. Dlatego treści, które kryją się w działaniu Trójcy Świętej, dla dobra siostry, dla jej zbawienia, domagają się miłości Pana Boga. „Nauczcie się Miłości - pisze Alberione - miłości, miłości i jeszcze raz miłości”.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.