1.1. Istota powołania

Według ks. Alberione, pozostaje tajemnicą, dlaczego Bóg wybiera tę a nie inną osobę. Pan Bóg kieruje się miłością i dobrem powoływanej osoby. Alberione zwraca przy tym uwagę, że każdy człowiek jest powołany do świętości. W tym powołaniu znaczenie ma Chrzest św. Jego zdaniem, Chrzest św. jest tym momentem w życiu każdego człowieka, w którym przez zanurzenie w zbawczym misterium Chrystusa Pan Bóg nie tylko usprawiedliwia grzechy, ale też każdego osobiście wzywa do zbawienia we wspólnocie Kościoła. Bóg powołuje każdego ochrzczonego, by wzorował swoje życie na Jezusie Chrystusie w celu poświęcenia się chwale Bożej, wypełnianiu woli Boga. Niektórych ludzi powołuje do określonej formy życia we wspólnocie wierzących - do życia zakonnego. Uważa, że przez Boży wybór zakonnice stają się „najintymniejszymi dziećmi Bożymi”3

Istotnym jest, co podkreśla, że to Bóg dokonuje wyboru. Człowiekowi pozostaje jedynie odpowiedzieć - poddać się woli Bożej lub nie. Gdy Pobożna Uczennica mówi Bogu „tak”, musi być świadoma, iż to nie obejmuje tylko jakiegoś fragmentu jej życia, ale powinno dotyczyć całej osoby, jej skłonności, zdolności, czyli że całą siebie, swoje istnienie składa Bogu w darze. Zatem realizując całe swoje człowieczeństwo, siostra powołana przez Boga do życia w zakonie ukierunkowuje się na Boga i przekracza siebie w miłości do Niego, a zarazem zgodnie z Jego wolą. Taka odpowiedź na powołanie wymaga, zdaniem Alberione, pewnej dojrzałości, zarówno psychicznej, jak i emocjonalnej, by zakonnica zrozumiała, że przez konsekrację Bóg ją uświęca, a to znaczy, że staje się własnością Boga. „Zycie zakonne jest aktywnym, publicznym i widocznym wyrazem nawrócenia chrześcijańskiego. Ono wymaga opuszczenia wszystkiego i przyjęcia własnego krzyża, by naśladować Chrystusa przez cale życie. Ono pozwala na ascezę konieczną do życia w ubóstwie duchowym i rzeczywistym, do tego, by kochać tak, jak Chrystus kochał, do zrezygnowania z własnej woli dla Boga (...)”.

Ks. Alberione podkreśla, że „twórcą życia zakonnego jest Jezus Chrystus, będący zarazem Prawodawcą. On też daje powołanie, pomaga zakonnicy, pokrzepia i nagradza (...). On proponuje posłuszeństwo, czystość i doskonałe ubóstwo”. Zaznacza, że przebywając na ziemi, Pan Jezus prowadził życie we wspólnocie. Najpierw z Maryją i Józefem w Nazarecie, później zawsze przebywał z Apostołami. „Była to wspólnota pod względem myśli, serdeczności, przestrzegania porządku dnia i pracy”. Odpowiadając na powołanie do Zgromadzenia, Pobożna Uczennica ma upodabniać się do Pana Jezusa, dlatego zobowiązana jest do prowadzenia takiego życia wspólnotowego, jakie było charakterystyczne dla Boskiego Mistrza. Założyciel upomina, by siostry upodabniały się do Tego, który jest Mistrzem, praktykując pokorę, gdyż On był pokorny i przyjął postać grzesznika, następnie milczenie, ponieważ Jezus „rozmawia ze swoim Ojcem, ale nie słychać Jego głosu”, przy czym zaznacza, że nie chodzi o „milczkowatość”, ale o milczenie z Miłości. Siostry mają też upodabniać się do Boskiego Mistrza w cierpliwości, w miłości, posłuszeństwie, czystości, ubóstwie, ponieważ te właśnie cnoty w swoim życiu On praktykował i nadal praktykuje w Eucharystii.

Według Założyciela, realizacja powołania przez Pobożne Uczennice wymaga jednoczenia się ze swoim Mistrzem, znaczy to, że dusza pozwala Mu przeniknąć do swojego rozumu i serca. W rezultacie pragnienia Chrystusa stają się pragnieniami Uczennicy, która stara się je urzeczywistnić. Przypomina, że Jezus przyszedł na świat „zbawiać i szukać grzeszników”, dlatego wypełniając pragnienia Chrystusa, siostra realizuje swoje powołanie i prowadzi dusze do Niego. Zdaniem Alberione, jednoczenie duszy z Panem Jezusem uzdalnia ją do utożsamiania się z Nim w uwielbianiu Boga, w dziękczynieniu czy też modlitwie błagalnej. Zażyłość z Boskim Mistrzem pozwala pewniej iść w duchu swojego powołania po drodze Bożej. Dlatego Alberione zachęca siostry, by starały się o trwałe zjednoczenie ze swoim Mistrzem, by udoskonalały tę łączność, aż do „jedności między Jezusem a duszą opisaną w Pieśni nad Pieśniami”.

Powołując do życia Zgromadzenie Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza, ks. Alberione za istotny cel uznaje wynagradzanie Panu Bogu za grzechy. Uzasadnia, że Syn Boży odkupił człowieka przez swoją świętość, głoszenie nauki, swoją śmierć na krzyżu. Dlatego Pobożna Uczennica jest powołana, by dążyć do świętości całym swoim życiem zakonnym, w każdej chwili praktykując różnorakie cnoty na wzór Pana Jezusa, aby gorliwie wypełnić powyższy cel. Tak prowadzone życie - zdaniem Alberione - może mieć w oczach Boga wartość wynagradzającą. Wówczas „serce zwraca się ku Bogu, a skierowane ku Bogu, oddaje cześć Bogu i jednocześnie wznosi się do wyższej świętości”26. Wynagradzanie modlitwą, życiem, apostolstwem ma być, według myśli Alberione, charakterystyczne dla ducha Pobożnej Uczennicy, ma nadawać sens jej życiu.

Według Założyciela, wszystkie czyny Jezusa od chwili Wcielenia mają wartość ofiary, całkowitego oddania się na służbę Bogu Ojcu. Dlatego dla każdej Pobożnej Uczennicy ofiara staje się centrum życia, aby służyła ona Bogu, dążyła do świętości z Jezusem i przez Jezusa, poddaje się działaniu Ducha Świętego. Stąd śluby zakonne, które zobowiązują do realizacji w życiu codziennym rad ewangelicznych, są wyrazem daru osoby powołanej z siebie dla Boga i również mają wartość ofiary, tym bardziej, że Chrystus zbawiający ludzkość jest posłuszny, ubogi, dziewiczy. Wypełniając śluby, Pobożna Uczennica najdoskonalej - zdaniem Założyciela - naśladuje ludzką naturę Pana Jezusa. Zwraca uwagę, że realizując posłuszeństwo, siostry rezygnują z własnych upodobań, ambicji, interesów, egocentryzmu. Dla powołanej na pierwsze miejsce wysuwa się wola Boga i Jego interesy, dobro wspólnoty, Kościoła. Będąc posłusznymi, siostry stają się dyspozycyjne dla Boga i Jego spraw.

Realizując ubóstwo, Pobożne Uczennice stają się wolne, niezależne od dóbr materialnych, ufające Bogu; wyłączają się z troski o to, co tylko mogłoby przysłonić Jego; dostrzegają w dobrach materialnych Boży dar dla wszystkich. Ks. Alberione ukazuje, że dla osoby powołanej nie dobra materialne, lecz duchowe mają wartość zasadniczą, dobra materialne ograniczają, nie pozwalają oddać siebie całkowicie w ofierze Bogu, ograniczają człowieka w poszukiwaniu wartości duchowych. Realizacja ślubu czystości - wskazuje - jest wyrazem rezygnacji z miłości człowieka, z miłości małżeńskiej, by powołana osoba cale serce mogła skierować ku Bogu, by mogła rozpoznawać Chrystusa w każdym człowieku, szczególnie potrzebującym. Według ks. Alberione, odpowiadając „tak” na wezwanie Boga, siostra wchodzi głębiej w przymierze z Bogiem zapoczątkowane na Chrzcie św. Jednoczy się z Chrystusem w Duchu Świętym, który ubogaca ją charyzmatami potrzebnymi do wypełnienia zadań, jakie Pan Bóg postawił na jej drodze życia. Przyjmując powołanie, Pobożna Uczennica powinna być świadoma, że od tej chwili jej życie jest darem Boga dla Kościoła i jednocześnie ma być świadectwem świętości Kościoła. Powołanie zobowiązuje siostry do nawrócenia, czyli pracy nad sobą i zmiany postawy, by rzeczywiście Pan Bóg stał się najwyższą wartością życia i wszystko tej wartości, czyli woli Boga, było podporządkowane. Jak mówi Założyciel, Uczennice muszą uwierzyć w to, że „Pan Bóg powołał nas do wyższej świętości”.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.