1. Służba Bogu

W nauczaniu ks. Alberione życie zakonne Pobożnych Uczennic jest nie-ustanną służbą Bogu. Wynika to z oddania się działaniu Ducha Świętego, które uwidaczniają składane śluby: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości, przez co siostry oddają się do dyspozycji Boga i wyrażają gotowość służenia Mu zawsze i wszędzie. Założyciel podkreśla, że te zobowiązania powinny być realizowane myślą, słowem, czynem, zdolnościami i dążeniami w całym życiu zakonnym. Dlatego mówiąc o służbie Bogu, wskazuje, iż człowiek, mając trzy władze: umysł, wolę i uczucia, powinien każdą z nich służyć Bogu. Władze te porównuje do ewangelicznych talentów, które należy pomnażać. „Mamy - pisze - zdobywać zasługi wszystkimi talentami, jakie posiadamy (...). Służymy Panu Bogu (...) całym człowiekiem”. Będzie to możliwe wtedy tylko, gdy żadna z wymienionych władz nie zostanie pominięta. Inaczej mówiąc, według Alberione, służba Bogu wyraża się w trzech płaszczyznach.

Pierwsza dotyczy umysłu i polega na poznaniu Boga, czyli kontemplacji. Jest to istotne, ponieważ poznanie wiąże się z podejmowaniem różnorodnych decyzji. Co więcej, poznanie musi je wyprzedzać, aby siostry wolną wolą wybierały te właściwe, którymi będą służyć Bogu. Ponadto, poznając Boga, siostra poznaje jednocześnie cel, ku któremu zdąża, co pozwala, jak mówi Alberione, „(...) zawsze mieć wzrok utkwiony tam, w wieczności” i jest to doskonała motywacja do gotowości służenia Bogu we wszystkich okolicznościach życia zakonnego. Uważa, że kontemplacja pozwala poznać Boga jako Ojca, Uświęciciela, a także Dawcę chwały, ponadto, pozwala dostrzec w Nim źródło wszelkiego dobra, nieogarnionej miłości i miłosierdzia, Jego wielkość. To z kolei, według Założyciela, pomaga poznać również siebie, swoją małość, swoje braki, co musi prowadzić siostry do uświadomienia sobie, jakie miejsce w jej życiu zajmuje Bóg i pomaga służyć Mu bez ograniczeń . Szczególnie zachęca Alberione do kontemplowania życia Jezusa Chrystusa, ponieważ siostry uczą się od Boskiego Mistrza, jak służyć Bogu przez pełnienie Jego woli. Nadprzyrodzony sposób rozumowania, częste myśli o Bogu, które prowadzą do całkowitego oddania dla Niego, to - według Alberione - pierwsza płaszczyzna służby Bogu.

Służba Bogu w drugiej płaszczyźnie - woli - polega, według Alberione, na działaniu. Pobożna Uczennica Boskiego Mistrza realizuje swój zakres służby Bogu poprzez tworzenie duchowego zaplecza - gdy adoruje, „zasila” modlitwą całą Rodzinę Paulińską, o której ks. Alberione mówi: „Spodobało się Bogu przygotować do służby Kościołowi i duszom Rodzinę odznaczającą się różnorodnością, ale duchowo kierowaną przez kapłanów paulińskich”. Dlatego powołuje do istnienia Rodzinę Paulińską, by służyła Bogu, głosząc orędzie prawdy, sprawiedliwości i pokoju.

W Konstytucji Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza zapisane są słowa Założyciela, jakie powiedział w Boże Narodzenie 1946 roku, że w 1908 roku zaczął się modlić, aby powstała rodzina zakonna służąca Bogu poprzez oddanie się adoracji, apostolstwu kapłańskiemu oraz liturgicznemu i aby w ten sposób stała się też źródłem łaski dla innych rodzin zakonnych „oddanych bardziej życiu apostolskiemu”. Innymi słowy, ma ona życiem kontemplatywno-apostolskim wypraszać potrzebne łaski innym zgromadzeniom, szczególnie całej Rodzinie Paulińskiej. Wypraszanie przez siostry u Boga potrzebnych darów dla całej Rodziny Paulińskiej jest ich wkładem w pracę tej Rodziny, czyli w „głoszenie Jezusa Chrystusa, aby być częścią Kościoła, który powierzył nam tę misję”. Aby siostry wykonywały swoją misję, Alberione systematycznie przypomina, że wzorem Maryi są „Służebnicami Pańskimi”, dlatego Bóg jest celem i sensem wszystkiego, co czynią i sam wyznacza im służbę, powołując do Zgromadzenia. Zdaniem Założyciela, świadome, czyli przyjęte wolną wolą, pragnienie oddania się na służbę Bogu zobowiązuje Pobożne Uczennice do budowania Kościoła. Nie jest to łatwe zadanie, gdyż - jak ukazuje - ludzie narażeni są bardziej niż kiedykolwiek wcześniej na zagrożenia płynące z rozwoju technicznego, sytuacji społecznej, gospodarczej, które to negatywnie na nich wpływają i powodują odsunięcie się od Pana Boga. Co więcej - zwraca uwagę Alberione - ludzie próbują wchodzić w kompetencje Boże, sami decydując o tym, co dobre, a co złe.

Uważa, że z tych powodów Uczennice Boskiego Mistrza powinny się czuć zdeterminowane do gorliwego wypełniania w swoim życiu zakonnym zadań. Sumiennie pracując „na kolanach” czy też realizując swoje apostolstwo, wykazują się troską o królestwo Boże, zapobiegają odsuwaniu się dusz od Boga i w ten sposób służą Bogu. Nic więc dziwnego, że Założyciel domaga się od sióstr wierności obowiązkom wypływającym z przewidzianego dla nich apostolatu. Dzieje się tak, gdy Uczennice realizują służbę Bogu, wypełniając apostolstwo: eucharystyczne, które Alberione określa jako „misję podstawową, życiodajną”, następnie kapłańskie, które polega przede wszystkim na duchowym wsparciu tych, którzy rozszerzają naukę Chrystusa. Apostolstwo liturgiczne, z kolei, polega nie tylko na oddawaniu czci Boskiemu Mistrzowi, ale też na posłudze wobec kapłanów i wiernych, na przybliżaniu wiernym prawdziwej pobożności22. Założyciel, świadomy, że wierna służba Bogu w apostolstwie eucharystyczno-kapłańsko-liturgicznym może sprawiać trudności, gdyż konieczna jest rezygnacja z „ego”, czyli z własnej woli, konsekwentnie wzywa siostry do zmagania się ze swoim „ja”, przypominając, że im większa ofiara poniesiona dla Boga, tym większą osiąga się zasługę .

Według Alberione, trzecią płaszczyzną, w której Pobożna Uczennica wyraża swoją służbę Bogu, są uczucia. W nauczaniu ks. Alberione można zauważyć, iż z tą płaszczyzną nierozerwalnie łączą się obie wcześniej omawiane: rozum - ponieważ poznanie prowadzi do miłości Boga, wola - gdyż działanie podporządkowane Bogu wynika z miłości ku Niemu. Natomiast w płaszczyźnie uczuć służba Bogu polega, według Założyciela, na okazywaniu Bogu miłości. „Kochać - pisze - dotyczy uczucia, które nas łączy z Panem Bogiem przez miłość: modlitwa i miłość to są dwie formy oracji” . Modlitwa wyraża miłość i jest najważniejszą czynnością w służbie Bogu, gdyż przez nią siostry wypraszają u Boga przebaczenie dla grzeszników, przepraszają za brak miłości, zaufania do Niego, ale również wytrwale upraszają potrzebne łaski dla kapłanów, Ojca Świętego i całego Kościoła, a przez to przyczyniają się do większej chwały Boga. Stąd też Alberione przypomina, że w tej służbie Bogu modlitwa wymaga pełnego miłosnego zaangażowania.

Szczególnie zachęca siostry i wymaga od nich, by przez swoje modlitwy wyprosiły Kościołowi licznych kapłanów. Dlatego pisze: „Pragnąłbym, żebyście miały mapę przedstawiającą różne kraje świata i byście nad każdym krajem wypisały liczbę będących tam kapłanów. Ujrzałybyście obraz wzbudzający litość: szatan króluje!” . Stąd też uważa, że brak kapłanów bardzo ogranicza owocną pracę duszpasterską, a Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza swoją modlitwą mogą sprawić, że sytuacja poprawi się. Nic więc dziwnego, że każdą pracę, wypełnianie obowiązku powinny łączyć z modlitwą . Ponadto, pełne wdzięczności, mają Bogu „gorąco dziękować za zadanie, jakie im powierzył. Dziękujcie Mu bardzo (...)”. Według Założyciela, przez taką pracę na rzecz służby Bogu mogą się czuć przez Niego wyróżnione. Stąd też na adoracji trwającej w każdym domu Zgromadzenia całą dobę - czego bezwzględnie domagał się ks. Alberione - mają siostry służyć Bogu swoją modlitwą, która przepełniona miłością - obejmuje wszelkie potrzeby ludzi w ich drodze do Boga. Również same mają czynnie prowadzić i pomagać innym w prowadzeniu dusz do Boga. Dlatego Alberione podkreśla, że Pobożne Uczennice zawsze powinny pamiętać o swojej specyficznej służbie Bogu.

Źródło: S. Regina Czajkowska PDDM, Duchowość zakonna Uczennic Boskiego Mistrza w pismach księdza Jakuba Alberione Założyciela Rodziny Paulińskiej, Bydgoszcz 2012.